สำหรับคนรุ่นใหม่ที่ยังตอบไม่ได้ว่าตัวเองชอบอะไร

August 23, 2021August 23, 2021 / Anontawong Marukpitak

ไม่ต้องร้อนใจ ใครๆ ก็ต้องผ่านช่วงเวลานี้ มันเป็นคำถามที่อาจต้องใช้เวลาตอบเป็นสิบปี

ระหว่างที่ยังหาคำตอบไม่ได้ ลองตั้งต้นด้วยคำถามที่ง่ายกว่า นั่นก็คือ เราไม่ชอบอะไร?

แล้วใช้สติปัญญาและความกล้าหาญค่อยๆ ลดทอนสิ่งที่เราไม่ต้องการ

ถ้ารู้ว่าไม่ชอบงานแบบนี้ ก็หาวิธีทุ่นแรง หาคนอื่นทำแทน หรือหางานแบบอื่นทำ

ถ้าเพื่อนคนไหนเอาแต่เรื่องปวดหัวหรือน่าเบื่อมาให้ ก็สุงสิงกับเขาให้น้อยลง

ถ้าไม่ชอบตัวเองหลังนอนไถฟีดนานๆ ก็ลดเวลาการเล่นมือถือ

เมื่อเอาของที่ไม่ใช่ออกไปจากชีวิต ก็จะเกิดที่ว่างขึ้นมา

ซึ่งที่ว่างนั้นจะเปิดโอกาสให้เราได้เข้าใกล้สิ่งที่เราต้องการมากขึ้นครับ

เราไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อทำตามความคาดหวังของคนอื่น

August 21, 2021August 21, 2021 / Anontawong Marukpitak

และคนอื่นก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อทำตามความคาดหวังของเรา

ถ้าลองสำรวจตัวเอง เราจะพบว่าเราเสียเวลาไปกับเรื่องสองเรื่องนี้มากขนาดไหน

สมัยก่อน เราแค่ทำตามความคาดหวังของคนที่เราต้องเจอหน้าอย่างเพื่อนร่วมงานและคนในครอบครัวก็ตึงมือแล้ว

สมัยนี้มี social media มีคนพร้อมที่จะเห็นเราอยู่เป็นร้อยเป็นพันคน เราเลยยิ่งคิดมากขึ้นไปอีกว่า จะถ่ายรูปดีมั้ยนะ จะใช้ฟิลเตอร์ไหนดีนะ เขียนแคปชั่นแบบไหนถึงจะโดนนะ

ในทางกลับกัน มนุษย์เรานั้นก็ชอบตัดสินผู้อื่นเป็นทุนเดิม เห็นใครทำผิดก็อดไม่ได้ที่จะซ้ำเติมจนต้องมีสุภาษิตออกมาปรามว่าคนล้มอย่าข้าม

พอมี social media ความผิดพลาดของคนอื่นยิ่งถูกถ่ายทอดเป็นทวีคูณ และเราก็เคยเป็นหนึ่งใน “ชาวเน็ต” ที่เข้าไปวิจารณ์และตำหนิติเตียน แม้จะไม่ได้ทำให้เขาดีขึ้น แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกดีที่ได้ปลดปล่อย

ไลค์กันไปไลค์กันมา วิจารณ์กันไปวิจารณ์กันมา ในขณะที่วันเวลาก็เหลือน้อยลงทุกที

ถ้าเราไม่ต้องทำตามความคาดหวังใคร และไม่ได้คาดหวังให้ใครเป็นดั่งใจเรา

เราน่าจะได้ชีวิตและอิสรภาพทางจิตใจกลับคืนมาพอสมควรเลยนะครับ

ขอบคุณประกายความคิดจากหนังสือ กล้าที่จะถูกเกลียด 2

นิทานความตายใต้ต้นไม้

August 20, 2021August 20, 2021 / Anontawong Marukpitak

วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

เพื่อนรักสามคนกำลังนั่งก๊งเหล้าในบาร์แห่งหนึ่ง

พวกเขาได้ยินเสียงประหลาด จึงหันไปถามเจ้าของบาร์ว่าเกิดอะไรขึ้น

“เสียงขบวนแห่ศพครับ เขาเป็นเพื่อนบ้านผมเอง”

“ใครฆ่าเขาล่ะ” หนึ่งในสามคนถาม

“ความตายครับ”

“ไอ้เจ้าความตายนี่มันกล้าดียังไง ไล่ฆ่าคนอื่นไปทั่ว พวกเราไปจัดการมันกันดีกว่า”

ว่าแล้วชายทั้งสามก็ออกไปตามหาความตาย

พวกเขาพบชายชราคนหนึ่งหน้าตาเศร้าสร้อย

“ปู่เป็นอะไร?”

“ข้าแก่มากแล้ว เจ็บไข้ไม่เว้นแต่ละวัน ตอนนี้ได้แต่รอความตายมาเอาตัวข้าไป”

“ไอ้เจ้าความตายนี่มันอยู่ที่ไหนเหรอปู่ พวกผมกำลังตามหามันอยู่พอดี”

“เจ้าเห็นเนินเขาลูกนั้นมั้ย? บนยอดเขาจะมีต้นไม้สูงใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง ความตายอยู่ใต้ต้นไม้นั่นแหละ”

ชายทั้งสามจึงเดินขึ้นไปบนเนินเขา และเจอต้นไม้ที่ชายชราพูดถึง

ที่โคนต้นไม้มีหีบวางอยู่ เมื่อเปิดหีบขึ้นมาชายทั้งสามก็ตกตะลึงที่ได้เห็นทองคำถึงแปดแท่งด้วยกัน

ชายคนแรกที่เจ้าเล่ห์ที่สุดกล่าวขึ้นว่า

“ถ้าเราขนทองกลับบ้านไปตอนนี้ รับรองว่าโดนจับข้อหาขโมยของแน่ เราควรรอให้ถึงตอนกลางดึกก่อนแล้วจึงค่อยขนทองลงไป ระหว่างนี้ใครสักคนในกลุ่มเราต้องลงไปซื้อของกินและไวน์มาตุนเอาไว้ ส่วนอีกสองคนก็อยู่เฝ้าสมบัติที่นี่”

ทั้งสามจับไม้สั้นไม้ยาว ชายคนที่สามได้ไม้สั้นไป จึงรับหน้าที่ลงไปซื้อของในเมือง

เมื่อเหลือกันอยู่สองคน ชายเจ้าเล่ห์ก็กล่าวกับชายคนที่สอง

“ทองมีแปดแท่ง ทำไมเราไม่แบ่งกันเองสองคน เดี๋ยวพอมันกลับมา เจ้าก็เข้าไปจับตัวมันเอาไว้ ส่วนข้าจะเอามีดแทงมันเอง”

“ได้! ข้าเอาด้วย!”

ส่วนชายคนที่สาม ระหว่างเดินลงมาซื้อของ ก็คิดอยู่ในใจ

“ถ้าไม่มีมันสองคน ทองทั้งหมดก็จะเป็นของข้าเพียงคนเดียว”

เมื่อได้ขนมปังและไวน์สามขวดแล้ว เขาจึงไปซื้อยาพิษมาเทใส่ไวน์สองขวดที่จะเอาให้เพื่อนกิน

เมื่อกลับขึ้นมาบนเนินเขา ชายคนที่สามก็โดนเพื่อนสองคนฆ่า

เมื่อแผนการสำเร็จ ทั้งสองจึงฉลองด้วยการกินขนมปังและดื่มไวน์ ก่อนจะเอามือกุมท้อง ตาถลน และลงไปกองอยู่กับพื้น

เพื่อนรักทั้งสามคนนอนสิ้นใจอยู่ตรงนั้น

ชายชราพูดถูก ความตายอยู่ใต้ต้นไม้จริงๆ

ดัดแปลงจาก The Pardoner’s Tale

เมื่อแคมเปญของ Ogilvy แก้วิกฤติในทะเลแคริบเบียน

August 19, 2021August 19, 2021 / Anontawong Marukpitak

ในปี 1992 พายุเฮอริเคนแอนดรูว์ (Andrew Hurricane) ได้ทำลายชายฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศอเมริกา และเป็นเฮอริเคนที่สร้างความเสียหายใหญ่หลวงที่สุดในประวัติศาสตร์ของอเมริกา

นอกจากความพังพินาศของตึกรามบ้านช่องแล้ว เฮอริเคนแอนดรูว์ยังทำให้แทงก์น้ำขนาดใหญ่ของ aquarium แตกออก และทำให้ปลาสิงโต (lionfish) หลุดลงสู่อ่าวเม็กซิโกรวมถึงทะเลแคริบเบียนที่อยู่ติดกับประเทศโคลอมเบีย

ปลาสิงโตนั้นมีแหล่งกำเนิดอยู่ที่อินโดนีเซีย แม้จะดูสวยงามแต่จริงๆ แล้วมันเป็นปลานักล่า มันสามารถกินปลาได้ถึง 30 ตัวได้ใน 30 นาที และปลาสิงโตหนึ่งตัวสามารถวางไข่ได้ปีละ 2 ล้านฟอง

การมาของปลาสิงโตทำให้ปลาสายพันธุ์อื่นๆ มีความเสี่ยงที่จะสูญพันธุ์ เพราะทะเลแคริบเบียนนั้นไม่มีปลาพันธุ์ไหนที่กินปลาสิงโตเลย หากปล่อยให้สถานการณ์เป็นแบบนี้ เศรษฐกิจโคลอมเบียที่พึ่งพาการประมงก็จะทรุดไปด้วย

เอเจนซี่โฆษณาชื่อดังอย่าง Ogilvy ถูกเรียกให้มาช่วยแก้ไขปัญหานี้ และเขาก็คิดทางออกได้ว่า ในเมื่อไม่มีปลาพันธุ์ไหนล่าปลาสิงโตเพื่อกินเป็นอาหาร เราก็ต้องสร้างนักล่าขึ้นมาใหม่ นั่นก็คือพลเมืองโคลอมเบียนั่นเอง

ถ้าโอกิลวี่ทำให้คนในประเทศโคลอมเบียหันมากินปลาสิงโตได้ ก็จะมีความต้องการในตลาด และชาวประมงก็จะจับปลาสิงโตมาขาย โอกิลวี่จึงไปว่าจ้างเชฟยอดฝีมือหลายคนเพื่อคิดค้นเมนูปลาสิงโตให้กับร้านหรู

ปลาสิงโตนั้นด้านนอกมีพิษ แต่ด้านในอร่อย โอกิลวี่จึงสร้างแคมเปญ “Terribly Delicious” ซึ่งตีความได้สองอย่างคือ อร่อยอย่างเลวร้าย หรือ อร่อยอย่างสุดแสน โดยทำงานร่วมกับกระทรวงสิ่งแวดล้อมของโคลอมเบีย ภายในเวลาไม่นาน ปลาสิงโตก็กลายมาเป็นสินค้าที่วางอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ตของโคลอมเบีย

และเนื่องจากคนโคลอมเบียถึง 84% นับถือคริสต์นิกายโรมันคาธอลิก ทางทีมงานจึงขอความร่วมมือให้ทางศาสนจักรแนะนำให้เหล่าศาสนิกทานปลาสิงโตทุกการชุมนุมในวันศุกร์และในช่วงเทศกาลมหาพรต (Lent) ซึ่งกินเวลา 40 วันก่อนถึงวันอีสเตอร์

จำนวนปลาสิงโตจึงค่อยๆ ลดลงและปลาสายพันธุ์อื่นๆ ในท้องทะเลแคริบเบียนจึงอยู่รอดปลอดภัยตั้งแต่นั้นมา

ขอบคุณเนื้อหาจากหนังสือ Alchemy: The Magic of Original Thinking in a World of Mind-Numbing Conformity by Rory Sutherland, Ogilvy Vice Chairman