เมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว พวกเราชาวพนักงาน Wongnai มีโอกาสได้ฟังพี่เก้ง จิระ มะลิกุลแห่งค่ายหนัง GDH มาแชร์ประสบการณ์ภายใต้หัวข้อ “เชื่อในสิ่งที่เฮ็ด เฮ็ดในสิ่งที่เชื่อ”
นี่คือแง่มุมบางส่วนที่ผมได้จากพี่เก้งในวันนั้นครับ
หูตาต้องไว
พี่เก้งชอบนั่งทำงานที่ร้านกาแฟสตาร์บัคส์ เพราะเวลาอยู่ที่ออฟฟิศมักจะโดนขัดจังหวะตลอด
หนึ่งในสาขาที่พี่เก้งชอบไปนั่งคือสตาร์บัคส์ตึกไทม์สแควร์ตรงสี่แยกอโศก ข้างบนเป็นโรงเรียนสอนภาษา คนไม่พลุกพล่าน
วันหนึ่ง ขณะที่พี่เก้งกำลังนั่งเขียนงานอยู่ในร้าน ก็ได้ยินเสียงโต๊ะข้างๆ กำลังคุยกันเป็นภาษาอังกฤษ
พี่เก้งรีบวางปากกาแล้วเงี่ยหูฟังพร้อมทั้งชำเลืองมอง เห็นผู้หญิงไทยหน้าตาดี แต่งตัวดี สำเนียงดี กำลังสอนภาษาอังกฤษให้กับผู้ชายใส่เสื้อช้อปสีเทา ที่กระเป๋าเสื้อมีปากกาเสียบอยู่
“What are you doing in your free time?” ครูสาวถาม
“I play เตะบอล” นักเรียนหนุ่มมาดเซอร์ตอบด้วยภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่น
ตามมาด้วยคำถามอีกมากมายเช่นมีแฟนรึยัง ฯลฯ
เห็นครูสาวมีอาการเขินอาย พี่เก้งก็คิดในใจว่า คนจีบกันด้วย conversation ภาษาอังกฤษนี่จะถามอะไรก็ได้เลยนี่หว่า
พี่เก้งจึงปิ๊งขึ้นมาว่า ถ้าเอาเรื่องนี้ไปทำหนังต้องร้อยล้านแน่นอน
หนึ่ง เพราะมันเป็นหนังรัก
สอง จีบกันด้วยภาษาอังกฤษซึ่งไม่เคยมีใครทำหนังแบบนี้มาก่อน
สาม มุกคนไทยอ่อนภาษาอังกฤษนี่เราชอบกันอยู่แล้ว
พี่เก้งแอบจด dialogue ของทั้งสองคนจนเต็มหน้ากระดาษไปหมด
แล้วไดอะล็อกในวันนั้น ก็กลายมาเป็นหนังเรื่อง ไอฟาย..แต๊งกิ้ว..เลิฟยู้ นำแสดงโดยซันนี่และไอซ์ ปรีชญา และกวาดรายได้ไป 300 ล้านบาท
20 ปียังไม่สาย
ตอนที่พี่เก้งเรียนจบใหม่ๆ พี่เก้งต้องไปทำงานแถวรามคำแหง แต่บ้านพี่เก้งอยู่คลองสาน เมื่อการเดินทางมันลำบากนัก พี่เก้งเลยเลือกที่จะนอนค้างที่ออฟฟิศอยู่หลายเดือนจนสนิทกับรปภ.กะกลางคืน
พอใกล้สงกรานต์ พี่เก้งถามพี่รปภ.ว่าจะกลับบ้านรึเปล่า พี่รปภ.ตอบว่าไม่กลับ กลับไปก็ไม่รู้จะทำอะไร เพราะม่านตา (iris) ไม่ปกติ
พี่รปภ.คนนี้เคยไปรบในสงครามเวียดนาม แรงระเบิดทำให้ม่านตาเปิดค้างตลอดเวลา ตาสู้แสงแดดไม่ได้ เลยต้องใช้ชีวิตตอนกลางคืนเท่านั้น
พี่เก้งสนใจมาก เพราะสมัยนั้นยังไม่มี 7-Eleven ไม่มีสมาร์ทโฟน การทำธุรกรรมทุกอย่างเช่นจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟต้องทำตอนกลางวันเท่านั้น แล้วคนที่ทำงานตอนกลางคืนเขามีชีวิตอยู่ได้ยังไง มีเมียได้ยังไง มีลูกได้ยังไง
ผ่านไปเกือบ 20 ปี ตอนนั้นพี่เก้งทำงานอยู่แถวซอยสุขุมวิท 31 มองไปหน้าปากซอยกำลังมีการก่อสร้างรถไฟฟ้า BTS ตรงเกาะกลางถนนมีตู้ container
พี่เก้งแอบส่องคอนเทนเนอร์นั้นอยู่บ่อยๆ แล้วเกิดคำถามว่า ใครอยู่ข้างในนั้น เป็นช่างรึเปล่า ถ้าเป็นช่าง เขาเข้าไปทำอะไร? เลยเกิดจินตนาการว่าน่าจะมีช่างหนุ่มรูปหล่อสร้างทาง BTS ผ่านบ้านผู้หญิงคนหนึ่ง ได้พบเจอกันจนกลายเป็นความรัก
พี่เก้งบอกว่า หนังรักทุกเรื่องมันจะต้องมีอุปสรรคหนึ่งอย่าง เรื่องชนชั้นบ้างล่ะ เรื่องฐานะบ้างล่ะ พี่เก้งเลยตั้งโจทย์ว่า ถ้าผู้ชายกับผู้หญิงมีชีวิตอยู่คนละฟากของนาฬิกา มันจะเป็นแฟนกันได้มั้ย
ใช้เวลาเขียนบทอยู่สองปี ปรากฎว่าบทไม่สนุก ค้นไปค้นมาจึงพบสาเหตุว่าเพราะนางเอกมีเพื่อนเยอะ เลยรื้อบทแล้วเขียนใหม่ซึ่งต้องใช้เวลาอีกสองปี คราวนี้ได้นางเอกเป็นหญิงโสดวัย 30 ที่ยังไม่มีแฟน เพื่อนๆ ก็มีครอบครัวไปหมดแล้ว นางเอกเองเลยตัวคนเดียว พอบทเสร็จเรียบร้อย ก็รู้เลยว่ามันเวิร์คมาก
พี่เก้งบอกว่า เวลาเขียนอะไรออกไป ไม่ต้องรอให้ใครมา approve หรอก ตัวเราจะรู้สึกเองว่าได้เลยว่ามันดีหรือไม่ดี
แต่พอเอาเรื่องนี้ไปเสนอบอร์ด กลับเจอคำถามว่า “หนังผู้หญิงอายุ 30 ยังไม่มีแฟน ใครจะมาดูวะ”
เวลาเราทำสิ่งใหม่ๆ จะมีคนไม่เห็นด้วยและพร้อมจะทำให้เราท้อแท้ตลอดเวลา แต่พี่เก้งและทีมงานก็ยังเดินหน้าต่อไปและได้ทำหนังเรื่องนี้ โดยได้เคน ธีรเดชซึ่งช่วงนั้นกำลังโด่งดังมากมาเป็นพระเอก
โจทย์ถัดไป คือจะทำยังไงให้คนดูเชื่อว่านางเอกคนนี้ยังไม่มีแฟนจริงๆ เพราะสิ่งสำคัญเวลาสื่อสารก็คือ คนฟัง/คนดูต้องเชื่อ ทำยังไงถึงจะเข้าใกล้เส้นนี้ที่สุดโดยไม่เลยมันไป
และแล้วก็คาสติ้งจนได้นางแบบชื่อ คริส หอวัง มาเป็นนางเอก
โจทย์ใหญ่ข้อสุดท้ายคือการขออนุญาต BTS เข้าไปถ่ายทำหนังในพื้นที่ พี่เก้งต้องไปพรีเซนต์ในห้องประชุมโต๊ะกลมที่แสนจะเป็นทางการ ในห้องเต็มไปด้วยผู้ใหญ่และวิศวกรของ BTS
พี่เก้งเล่าเคล็ดลับว่า เวลาต้องเข้าไปนำเสนอ ในช่วง 20 วินาทีแรก จงมองหาว่าใครที่ appreciate และหัวเราะมุกเรา ถ้าเจอก็ให้ล็อคเป้าเลย สบตาคนๆ นี้เยอะๆ เราจะได้มีกำลังใจ
พอพรีเซนต์จบ ผู้บริหารที่นั่งตรงหัวโต๊ะถามขึ้นว่า
“ถ้าไม่ให้คุณทำขึ้นมา คุณจะทำยังไง?”
“ผมคงต้องเปลี่ยนอาชีพเป็นพนักงานเปลี่ยนสายโทรศัพท์มั้งครับ” พี่เก้งตอบ
ทั้งห้องเงียบกริบ ไม่มีใครหัวเราะมุกพี่เก้ง
ผู้บริหารท่านนั้นนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“แต่ผมจะให้คุณทำ เพราะผมชอบแฟนฉัน ลูกผมก็ชอบมาก”
กรรมดีมีจริง – พี่เก้งคิดในใจ
หนังเรื่อง รถไฟฟ้ามาหานะเธอ จึงได้ถือกำเนิดขึ้น ทำรายได้ 150 ล้านบาทเฉพาะในกรุงเทพ และคุณคริสก็กลายเป็นไอดอลของคนวัย 30 ที่ยังไม่มีแฟน
พี่เก้งบอกว่า ทุกๆ คนมีคำถาม และเราสามารถดึงมันออกมาใช้ได้ตลอด
การทำหนังของพี่เก้ง คือการหาคำตอบให้คำถามที่ค้างค้าใจมายี่สิบกว่าปี
พรปีใหม่และอัลไซเมอร์
ปลายปี 2558 คุณจีน่า CEO ของ GDH บอกพี่เก้งว่า เราต้องทำหนังให้ในหลวงซักเรื่องนึงแล้ว มีเวลาทำหนังประมาณ 1 ปี ให้เสร็จทัน 5 ธันวาคมปีหน้า
พี่เก้งไปเปิดหนังสือโน๊ตเพลงของในหลวง เจอเพลงพรปีใหม่ และคิดในใจว่าจะมีในหลวงของประเทศไหนที่จะให้ของขวัญพสกนิกรเป็นเสียงเพลงได้
แล้วพี่เก้งก็นึกถึงคุณป้าคนหนึ่งที่เคยสอนวิชาเคมีสมัยพี่เก้งยังเด็กๆ เธอจบคณะวิทยาศาสตร์ มีบ้านที่เต็มไปด้วยหลอดทดลอง และเธอสามารถจำตารางธาตุได้ทั้งตาราง
แต่เมื่ออายุได้ 80 กว่า คุณป้าก็เป็นโรคอัลไซเมอร์ กินยาเองก็ไม่ได้ (เพราะจำไม่ได้ว่ากินไปรึยัง) เลยต้องมีคนเฝ้าตลอด
ครั้งหนึ่งที่พี่เก้งแวะไปเยี่ยมคุณป้า พี่เก้งลองเอาโทรศัพท์เปิดเพลงยุค 50’s ที่คุณป้าเคยชอบ เธอบอกว่าเพลงอะไรไม่รู้จัก
แต่พอพี่เก้งร้องเพลง March March Along ให้ฟัง คราวนี้คุณป้ากลับจำได้ว่าเป็นเพลงของจุฬา และครึ่งชั่วโมงต่อจากนั้นแกก็ระลึกความหลังได้เยอะมาก
ทุกครั้งที่กลับไปเยี่ยมป้า พี่เก้งจึงมักเอาเพลงไปเปิดให้คุณป้าฟัง ด้วยหวังว่าจะช่วยเปิดผนึกความทรงจำบางอย่างออกมาได้
จึงกลายเป็นที่มาของหนังเรื่อง “พรจากฟ้า” ที่เข้าโรงในวันที่ 5 ธันวาคม 2560 ในหนังมีทั้งหมดสามตอน โดยตอนที่สองเป็นเรื่องของคุณพ่อที่สูญเสียความทรงจำไปแต่ก็ระลึกความหลังได้เพราะเพลง Still on My Mind ของในหลวง
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
ปีนั้นยังเป็นปีที่คุณเดียว วิชชพัชร์ โกจิ๋ว หนึ่งใน 6 ผู้กำกับแฟนฉันกำลังจะแต่งงาน พี่เก้งเลยตั้งใจจะเล่นดนตรีเพลง “พรหมลิขิต” ในงานแต่งงานของคุณเดียว
อีกหกเดือนก่อนงานแต่ง พี่เก้งไปเดินที่เวิ้งนครเกษม ตัดสินใจซื้อทรอมโบนเพราะคิดว่าน่าจะเล่นง่าย แต่พอลองเปิด Youtube เล่นตามดูสักสองอาทิตย์ก็รู้ตัวว่าไม่น่ารอด เลยไปลงเรียนทรอมโบน ได้นักศึกษาคณะดุริยางคศิลป์มาเป็นครู
ผ่านไปหกเดือน พี่เก้งก็ได้เล่นเพลงพรหมลิขิตในงานแต่งงานของคุณเดียวตามที่ตั้งใจไว้
พี่เก้งไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเล่นดนตรีเป็น แต่ก็ได้ลองทำและทำได้ในวัยห้าสิบกว่าๆ ทุกวันนี้พี่เก้งก็ยังเล่นทรอมโบน และไปชวนพรรคพวกมาเล่นในวันคืนสู่เหย้า เล่นได้เป็นเพลง อ่านโน๊ตเองได้
อีกประสบการณ์หนึ่งที่ทำให้พี่เก้งรู้สึกคล้ายๆ กันคือการวิ่ง
สมัยก่อน พี่เก้งต้องออกกองตอนตี 5 จึงต้องตื่นตี 4 เป็นประจำ วันที่ว่างไม่รู้จะทำอะไรเลยลองวิ่งดู
สมัยนั้นการวิ่งยังไม่บูมเท่าตอนนี้ สวนลุมแทบไม่มีวัยรุ่น คนลง full marathon ปีละ 2,000 คนเท่ากันทุกปี เพราะคนวิ่งมีแต่หน้าเดิมๆ
พี่เก้งสมัครมาราธอนเอาไว้ สัปดาห์ก่อนวิ่งมาราธอน ซ้อมวิ่งได้ 25 โล รู้สึกว่าง่าย น่าจะไหว
แต่พอวันจริง วิ่งไปถึงกิโลที่ 26 ก็เริ่มรู้สึกเจ็บเข่า ถึงกิโลที่ 35 พี่เก้งก็เจอเสียงประหลาดมากระซิบข้างหูว่า มึงมาทำอะไรวะ กูจะกลับบ้านๆๆ
พี่เก้งตระหนักว่า ณ moment นั้น เราจะเลือกทำอะไรก็ได้ จะเดินออกจากสนามแล้วนั่งแท๊กซี่กลับบ้านก็ได้ หรือจะเดินต่อไป หรือจะวิ่งให้ถึงเส้นชัยก็ได้
ประสบการณ์คราวนั้น สอนให้พี่เก้งเข้าใจถึงความหมายที่แท้จริงของคำว่า “ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน” และก่อให้เกิดหนังเรื่อง รัก 7 ปีดี 7 หน
การเล่นดนตรีกับการวิ่งมันมีสิ่งที่เหมือนกันอยู่ คือมนุษย์สามารถสั่งตัวเองได้
ไม่เคยเล่นดนตรีก็ไม่เป็นไร เพียงสั่งให้ตัวเองเล่นดนตรี เดี๋ยวคุณก็เล่นเป็น
ไม่เคยวิ่งไม่เป็นไร คุณก็แค่ซ้อมไปเรื่อยๆ ถ้าคุณซ้อมถึง วันจริงมันก็จะวิ่งถึงเอง
พี่เก้งบอกว่าเขาชอบชื่อบริษัท Wongnai เพราะมันดู exclusive และสอดคล้องกับตัวตนของเขาที่ใฝ่รู้เรื่องราวของชาวบ้านจนออกมาเป็นหนังหลายเรื่องที่คนไทยได้ดูกัน
พี่เก้งพยายามทำตัวเป็นฝายกั้นประสบการณ์ในชีวิตประจำวันมาตลอด ทุกวันนี้ก็ยังทำตัวแบบนั้นอยู่ อยากเป็นคนวงใน อยากเอาเรื่องที่ค้างคาใจมาหาคำตอบผ่านงานที่ตัวเองทำ
ขอบคุณพี่เก้งที่มาแบ่งปันประสบการณ์ให้กับพวกเราทุกคนครับ
บทความวันละตอนจาก Anontawong’s Musings:
LINE: bit.ly/tgimline
Facebook: bit.ly/tgimfb
Twitter: bit.ly/tgimtwt
Like this:
Like Loading...
