คนบางคนติดหล่มอยู่กับปัญหาที่ควรจะแก้ได้แต่กลับไม่ยอมแก้

บางคนมีปัญหาเรื่องงาน เช้าวันจันทร์จิตใจเศร้าหมอง แต่กลับไม่มองหางานใหม่

บางคนมีปัญหาเรื่องคู่ แฟนเจ้าชู้และทำให้เจ็บอยู่บ่อยๆ แต่ก็ยังรอคอยให้เขาปรับปรุง

บางคนมีปัญหาเรื่องหนี้สิน แค่ดอกเบี้ยก็แทบสิ้นกำลังใจ แต่ก็ไม่ขวนขวายสะสาง

ที่เราไม่กล้าลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลง อาจเป็นเพราะว่าเราพร้อมที่จะอยู่กับความทุกข์ที่เราคุ้นเคย มากกว่าจะทำอะไรที่ต่างไปจากเดิมที่อาจนำมาซึ่งความทุกข์ที่เราไม่คุ้นเคย

แต่อย่าลืมว่าความทุกข์ที่เราคุ้นเคยนั้น ถ้าเกิดขึ้นทุกวันมันจะติดลบสะสมไปเรื่อยๆ

แต่หากเราลุกขึ้นมาทำอะไรซักอย่าง อาจจะเจ็บกว่าแต่ก็มีโอกาสจบ

คำถามสำคัญก็คือ เราอยากจะอยู่ในสภาพนี้ไปอีกนานแค่ไหน

และถ้าเราไม่ทำอะไรเลยมันจะดีขึ้นจริงๆ หรือเราแค่ปลอบใจตัวเองไปวันๆ

ลองกล้าขึ้นอีกนิด ลองเผชิญกับความทุกข์ที่ไม่คุ้นเคยดูบ้าง

แล้วเราอาจจะพบว่า มีหนทางที่ดีกว่ารออยู่ครับ

—–

“ช้างกูอยู่ไหน” หนังสือเล่มใหม่ของผมที่ว่าด้วยการค้นหาสิ่งที่สำคัญกับเราอย่างแท้จริง มีขายที่ whatisitpress.com ครับ อ่านรายละเอียดได้ที่ bit.ly/eitrfacebook และอ่านรีวิวได้ที่นี่ครับ bit.ly/eitrreportingengineer

โลกนี้คือห้องเรียนห้องใหญ่ สามคนเดินมาหนึ่งคนเป็นครูเราได้

เมื่ออะไรไม่เป็นไปดั่งใจ นั่นคือโอกาสให้เราพัฒนาตัวเองให้เป็นคนที่เก่งกว่านี้

ตัวชี้วัดอย่างหนึ่งที่ดูว่าเราฉลาดขึ้นจริงรึเปล่า คือความมั่นใจในความรู้ของตัวเอง

ถ้ามั่นใจว่าตัวเองรู้เยอะ เข้าใจอะไรดีแล้ว นั่นแสดงว่าทางยังอีกไกล

แต่ถ้าตระหนักได้ว่ายังมีสิ่งที่ตัวเองไม่รู้อีกเยอะ ภาพที่เราเข้าใจนั้นเป็นเพียงตาบอดคลำช้าง แสดงว่าเราเริ่มมาถูกทางแล้ว

“Learn more. Know less.”
-Neil Strauss

รู้ว่าตัวเองไม่รู้ จะได้ไม่หยุดที่จะเรียนรู้ครับ

Simple แปลว่าเรียบง่าย

เรียบง่ายไม่ได้แปลว่าง่ายๆ แต่ก็ทำได้ถ้าเราจะเอาจริง

วิดพื้นวันละ 10 ครั้งเป็นเรื่อง simple

เก็บเงินเดือนละ 10% ของรายได้เป็นเรื่อง simple

หลีกเลี่ยงบุหรี่และแอลกอฮอลเป็นเรื่อง simple

แต่คนส่วนใหญ่ไม่เอาจริงกับเรื่องเรียบง่ายเหล่านี้ ชีวิตที่มันควรจะง่ายเลยต้องมายุ่งยากทีหลัง

“Take a simple idea and take it seriously.”
—Charlie Munger

ชีวิตนั้นไม่ easy แต่ก็ simple กว่าที่เราคิด

ถ้าอยากได้มะนาว ก็ต้องปลูกต้นมะนาวเท่านั้นเอง

—–

ขอบคุณเนื้อหาบางส่วนจาก James Clear’s 3-2-1 Newsletter

เรากำลังถูก “แฮ็ค” ด้วยเทคโนโลยีและโซเชียลมีเดียให้กลายเป็นผู้ใหญ่สมาธิสั้นที่สั่งซ้ายหันขวาหันได้ตามใจชอบ

เราเลยหยิบมือถือขึ้นมาดูทุกครั้งที่ได้ยินเสียงโนติ เราเลยแวะข้างทางเสมอก่อนจะได้เริ่มงานจริง เราเลยเปิด Chrome ทิ้งไว้ 20 แท็บ

เราเลยกลายเป็นคนใจร้อนที่ไม่สามารถอดทนรออะไรได้

ถ้าได้ไปอ่านบทสัมภาษณ์ของ “ตัวเทพ” ในวงการ เราจะพบว่าหลายคนไม่ได้มีพรสวรรค์อะไรมากไปกว่าคนปกติธรรมดาเลย ทักษะสำคัญที่พวกเขามีร่วมกันคือฉันทะที่จะจดจ่ออยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้นานเพียงพอจนสร้างสรรค์ผลงานให้เป็นที่ประจักษ์ได้

เรามีพรสวรรค์เพียงพออยู่แล้ว มีเครื่องมือครบถ้วนอยู่แล้ว เหลือแค่การลงมือทำด้วยความมุ่งมั่นและความอดทนที่จะรอให้มันออกดอกออกผลครับ

—–

ขอบคุณประกายความคิดจาก James Clear’s 3-2-1 Newsletter

เพราะความรู้ความเข้าใจนั้นก็มีอยู่หลายระดับ ตั้งแต่ระดับผิวเผินไปจนถึงระดับลึกซึ้ง

ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าเล่นมือถือมากๆ มันไม่ดี แต่เราก็ยังเล่นเยอะเกินไปอยู่ดี

ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าสูบบุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพ แต่น้อยคนนักที่จะเลิกบุหรี่ได้

ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าเราต้องตาย แต่น้อยคนนักที่จะตระหนักถึงความตายของ เพราะถ้าเราเข้าใจจริงๆ เราคงเลิกทำหลายอย่างที่เรากำลังทำอยู่ตอนนี้

เหมือนที่ผมเขียนไว้เสมอๆ ว่า อันตรายไม่ได้เกิดจากความไม่รู้ แต่เกิดจากความเชื่อที่ว่าเรารู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว พอเราเชื่อแบบนั้นเราจึงไม่ได้คิดจะศึกษาเพิ่มเติมให้ถ่องแท้ แล้วพอชีวิตส่งบททดสอบมาให้เราจริงๆ เราก็เลยมักจะสอบตก

โจทย์ก็คือ รู้อยู่แก่ใจแต่ทำไม่ได้ แล้วเราควรจะทำอย่างไรดี?

คำตอบก็คือ ก็ต้องหาทางทำให้จนได้ ไม่อย่างนั้นจะไปมีประโยชน์อะไร

ฟังดูกำปั้นทุบดิน แต่สิ่งต่างๆ ในโลกมันก็ตรงไปตรงมาแบบนี้ มีแค่มนุษย์เราเองที่ไปทำให้มันซับซ้อนด้วยการพยายามมองหาทางลัด

รู้ไม่ได้แปลว่าเข้าใจ เข้าใจไม่ได้แปลว่าทำได้

ชีวิตเราจะเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้นก็ต่อเมื่อเราสามารถแปลงความรู้เป็นการกระทำได้เท่านั้นครับ

---

“ช้างกูอยู่ไหน” หนังสือเล่มใหม่ของผมที่ว่าด้วยการค้นหาสิ่งที่สำคัญกับเราอย่างแท้จริง มีขายที่ whatisitpress.com ครับ อ่านรายละเอียดได้ที่ bit.ly/eitrfacebook และอ่านรีวิวได้ที่นี่ครับ bit.ly/eitrreportingengineer

วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

กลางดึก ท่านสืออูได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังอยู่ในห้อง จึงร้องถามขึ้นมา

“สว่างแล้วรึ”

“ยัง เพิ่งจะเที่ยงคืน”

“เจ้าเป็นใครกันแน่”

“หัวขโมย”

“อ้อ…ขโมยดอกหรือ เจ้าขโมยมากี่ครั้งแล้ว”

“นับครั้งไม่ถ้วน”

“ทุกครั้งที่ขโมย มีความสุขได้นานเท่าไหร่”

“แล้วแต่มูลค่าของของที่ขโมยมาได้”

“ครั้งที่มีความสุขที่สุด สุขได้นานแค่ไหน”

“ก็ไม่กี่วัน หลังจากนั้นก็ไม่มีความสุขอีกแล้ว”

“ที่แท้ก็โจรกระจอก ทำไมไม่ขโมยเยอะๆ ครั้งใหญ่ๆ สักครั้งล่ะ”

“ที่แท้ก็พวกเดียวกันดอกหรือ เจ้าขโมยมากี่ครั้งแล้ว”

“ครั้งเดียว”

“แค่ครั้งเดียวดอกหรือ”

“ใช่ แค่ครั้งเดียว แต่มีความสุขเสพไม่สิ้นทั้งชีวิต”

“เจ้าขโมยอะไรมา สอนข้าได้ไหม”

“ไอ้นี่ไง เจ้ารู้จักไหม” ท่านสืออูชี้ไปที่หัวของตนเอง

—–

ขอบคุณนิทานจากเพจ นิทานเซน

ใช้เงินตัวเองซื้อของให้ตัวเอง

ใช้เงินตัวเองซื้อของให้คนอื่น

ใช้เงินคนอื่นซื้อของให้ตัวเอง

ใช้เงินคนอื่นซื้อของให้คนอื่น

ใช้เงินตัวเองซื้อของให้ตัวเอง อันนี้ตรงไปตรงมา ทำกันประจำ เราจะซื้อของที่เราอยากได้ และเป็นของที่เราคิดมาแล้วว่าคุ้มค่า

ใช้เงินตัวเองซื้อของให้คนอื่น เช่นการซื้อของขวัญวันเกิด ตรงนี้เราก็จะมีความใส่ใจเช่นกัน เราจะทำการบ้าน จะไปค้นหาว่าเขาอยากได้อะไร ของที่เราซื้อให้ก็เป็นของคุณภาพดี บางทีดีกว่าของที่เขาจะซื้อให้ตัวเองด้วยซ้ำไป

ใช้เงินคนอื่นซื้อของให้ตัวเอง เช่นผู้บริหารใช้เงินบริษ้ท อันนี้เราจะกล้าใช้จ่ายเต็มที่ ตราบใดที่ยังอยู่ในงบ อาจจะมีความสุรุ่ยสุร่ายอยู่บ้างเพราะยังไงมันก็ไม่ใช่เงินเราเอง แต่อย่างน้อยเราก็ยังต้องการของที่มีคุณภาพและคุ้มค่า

ใช้เงินคนอื่นซื้อของให้คนอื่น เช่นรัฐบาลใช้เงินภาษีของประชาชน ซึ่งเปราะบางมาก มีแนวโน้มที่จะใช้เงินอย่างสุรุ่ยสุร่ายเพื่อซื้อของที่เขาไม่ได้อยากได้ แถมยังเป็นของคุณภาพต่ำและไม่ค่อยคุ้มค่าอีกด้วย

การใช้เงินสี่แบบก็จะมีธรรมชาติเช่นนี้ และใช้อธิบายปรากฎการณ์ที่เราเห็นกับตัวเอง คนรอบตัว และคนในสังคมได้เป็นอย่างดีครับ

ดังนั้นอย่าไปฟังมันมาก

ให้ถือว่ามันเป็นเพื่อนสนิทที่เรารู้จักดีมาตั้งแต่วัยเยาว์

เพื่อนคนนี้คุ้มดีคุ้มร้าย เหมือนเทวดากับซาตานตัวน้อยที่เกาะไหล่ซ้ายและไหล่ขวา เราแยกแยะได้อยู่แล้วว่าตัวไหนดี ตัวไหนร้าย เพื่อพูดดีก็ฟังเอาไว้ เมื่อพูดไม่ดีเราก็รับฟังได้แต่ไม่ต้องไปเออออ

ความทุกข์เกิดขึ้นเพราะเราดันไปเชื่อฟังเสียงในหัวของมากเกินไป ดันไปเผลอยึดว่ามันคือเสียงของเราเอง

เมื่อเราตระหนักได้ว่า เสียงในหัวก็คนหนึ่ง คนที่ได้ยินเสียงก็อีกคนหนึ่ง เราจะเป็นอิสระจากมันได้มากขึ้นครับ

ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ตราบใดที่เรายังมีชีวิต ความเจ็บปวดทั้งทางกายและใจก็จะแวะเวียนมาหาเราอยู่เรื่อยๆ

ความเจ็บปวดยังนำมาซึ่งความเติบโตอีกด้วย

เมื่อเราวิดพื้น ทำแพลงค์ หรือยกเวท เราจะสร้างความเจ็บปวดให้กับกล้ามเนื้อ อาจถึงขั้นไฟเบอร์ในกล้ามเนื้อบางส่วนฉีกขาดด้วยซ้ำไป แต่ร่างกายนั้นมีกลไกในการ overcompensate หรือการ “ชดเชยเผื่อ” ซึ่งนำไปสู่การซ่อมแซมตัวเองที่ทำให้กล้ามเนื้อเหล่านั้นกลับมาแข็งแรงยิ่งกว่าเดิม

ความเจ็บปวดทางใจก็เช่นกัน เมื่อพรากจากของที่รัก หรือต้องประสบกับสิ่งไม่ชอบ เราจะเจ็บปวด เราจะไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องมาเจอแบบนี้

แต่กล้ามเนื้อทางใจนั้นมันไม่ได้ overcompensate เหมือนกล้ามเนื้อทางกายเสมอไป อาจต้องเจอความเจ็บปวดซ้ำๆ จนกว่าเราจะเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา

เมื่อนั้นกล้ามเนื้อใจเราจะแข็งแรงขึ้น และทรมานกับความเจ็บปวดเหล่านั้นได้สั้นลง

ความเจ็บปวดมาก่อนความเข้าใจเสมอ

ถ้าเรากำลังเจ็บปวดอยู่ ให้บอกตัวเองว่าความเข้าใจกำลังจะตามมาในอีกไม่ช้านะครับ

—–

ขอบคุณประกายความคิดจากหนังสือ ปาฏิหาริย์แห่งความเงียบ โดย พศิน อินทรวงศ์