ประเภทแรก คือคนหลงทาง

ประเภทที่สอง คือคนที่รู้ว่าตัวเองกำลังหลงทาง

ประเภทแรก ถือว่าโชคร้าย เพราะไม่มีใครคอยเตือน ไม่มีใครกล้าเตือน หรือเตือนแล้วไม่ฟัง

แบบที่สองนั้นถือว่ากรรมบังแต่บุญมี เพราะถ้ารู้ตัวและยอมรับว่าหลง ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่จะหยุดหลงแล้ว

เราทุกคนย่อมเคยหลงทางมาแล้วทั้งนั้น และจะได้หลงอีกแน่นอนในอนาคต

ถ้าจะหลงทั้งที ก็ขอให้เป็นแบบที่สอง

ส่วนคนที่คิดว่าบทความนี้ไม่เกี่ยวกับตัวเอง เพราะมั่นใจว่ามาถูกทางแล้ว จริงๆ เราอาจกำลังเป็นแบบแรกอยู่ก็ได้นะครับ

ในวัย 50 เราเลิกใส่ใจว่าใครจะมองเรายังไง

ในวัย 70 เราจึงเข้าใจว่าไม่มีใครสนใจเราตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

เราใช้พลังและเวลาไปมากมายเพื่อจะทำให้ตัวเองดูดี จนบางทียอมแม้กระทั่งสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง

ทั้งๆ ที่ไม่เคยมีใครสนใจเราหรอก แต่ละคนแค่ใช้ชีวิตของตัวเองก็เต็มกลืนแล้ว

ลองถามตัวเองดูก็ได้ว่าเมื่อวานนี้เรามีเวลาคิดถึงคนอื่นซักกี่มากน้อย แล้วเอาเวลาตรงนั้นหาร 100 ก็จะได้เวลาที่คนอื่นคิดถึงเรา

เมื่อไม่มีสายตาใดจับจ้องอยู่ การเป็นตัวของตัวเองอาจไม่ได้มีราคาแพงเท่าที่คิดครับ

—–

ขอบคุณประกายความคิดจาก Big Magic by Elizabeth Gibert

“There are many things of which a wise man might wish to be ignorant”
-Ralph Waldo Emerson

หนังสือพิมพ์รายวันนั้นมีจำนวนหน้าที่คงที่ทุกวัน

แม้วันไหนจะไม่ค่อยมีข่าวที่น่าสนใจ นักข่าวก็ต้องพยายามหาเรื่องมาเติมให้เต็มหน้ากระดาษให้ได้

และหากวันไหนจะมีข่าวที่น่าสนใจและมีประโยชน์มากมาย นักข่าวก็จำเป็นต้องตัดทอน ลดเนื้อหา เพื่อให้ใส่ลงไปในพื้นที่กระดาษที่มีได้

Seth Godin บอกว่า จริงๆ ในวันที่ไม่มีข่าวอะไรน่าสนใจ หนังสือพิมพ์ก็ควรออกมาแค่ 4 หน้าก็พอแล้ว ส่วนวันไหนมีข่าวน่าสนใจเยอะๆ ก็ควรจะพิมพ์ออกมาซัก 100 หน้า

(รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เข้าใจประเด็นที่ Seth ต้องการสื่อ)

ในโลกออนไลน์ปัญหาจะเป็นอีกแบบหนึ่ง

คือแม้จะไม่มีข้อจำกัดเรื่องพื้นที่หน้ากระดาษ แต่เขาก็มี KPI ที่ต้องทำให้ได้ เช่นยอดอ่านต้องเท่านั้น ยอดไลค์ต้องเท่านี้

เขาก็เลยจำเป็นต้องเอาเรื่องมาลงเพื่อให้เป็นไปตามเป้า แม้เรื่องจะไม่ได้สำคัญนัก แต่ถ้ามันช่วยให้เข้าใกล้ KPI ขึ้นอีกนิดก็เขาคงทำเพราะค่าใช้จ่ายในการตีพิมพ์แทบจะเป็นศูนย์

ดังนี้แล้ว สื่อต่างๆ ทั้งออฟไลน์และออนไลน์จึงเต็มไปด้วย noise อย่างช่วยไม่ได้

ซึ่งทั้งหมดนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของสื่อ เขาก็แค่เล่นไปตามกติกาของทุนนิยม

เราในฐานะผู้บริโภคต่างหากที่ต้องปรับตัวและคัดสรรให้ได้ว่าจะเสพสื่อแบบไหน และจะเสพไปเพื่ออะไร

เสพเพื่อความบันเทิง เสพเพื่อความรู้ เสพเพื่อให้ตัวเองรู้สึกเหนือกว่าชาวบ้าน

“There are many things of which a wise man might wish to be ignorant”

คนฉลาดไม่ใช่คนที่รู้ทุกเรื่อง แต่เขารู้เรื่องที่สำคัญกับชีวิต

รู้เรื่องสำคัญแค่เรื่องเดียว อาจมีประโยชน์กว่ารู้เรื่องไม่สำคัญร้อยเรื่องนะครับ

—–

Time Management รุ่น 7 เรียนบ่ายวันเสาร์ที่ 3 ก.พ. ยังมีทีี่ว่างอยู่ 1 ที่ครับ   >> https://goo.gl/U55hAb

มองหาข้อเสีย ก็เจอข้อเสีย

มองหาข้อดี ก็เจอข้อดี

มองหาโอกาส ก็เจอโอกาส

มองหาอุปสรรค ก็เจออุปสรรค

มองหาทางที่ทำได้ ก็จะเจอทางที่ทำได้

มองหาเหตุผลที่ทำไม่ได้ ก็จะเจอเหตุผลที่ทำไม่ได้

คนที่ชีวิตโอเค กับคนชีวิตไม่โอเค จริงๆ แล้วอาจจะพบเจอเรื่องราวที่ไม่ต่างกันซักเท่าไหร่

ต่างเพียงอย่างเดียว คือสายตาของเขาว่าคอยมองหาสิ่งใดครับ

—–

Time Management รุ่น 7 เรียนบ่ายวันเสาร์ที่ 3 ก.พ. ยังมีทีี่ว่างอยู่ 2 ที่ครับ   >> https://goo.gl/U55hAb

คุณลุงคนหนึ่งล้มป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาล

ผ่านไปหลายวัน อาการมีแต่ทรงกับทรุด เขาเฝ้ารอลูกชายคนเดียวให้มาเยี่ยมเขาบ้าง

คุณลุงอาการทรุดหนักลงเรื่อยๆ เริ่มติดเชื้อทางตาและหูจนมองอะไรก็ไม่ชัด ฟังอะไรก็ไม่ค่อยได้ยิน

ถึงวันที่ลุงอาการเจียนอยู่เจียนไป ชายคนหนึ่งก็มาปรากฎตัวที่ข้างเตียงของคุณลุงและโน้มตัวไปกระซิบที่ข้างหู

“พ่อครับ ผมมาเยี่ยมพ่อแล้ว”

คุณลุงปลื้มใจจนน้ำตาไหลอาบแก้ม คว้ามือลูกชายมาจับไว้แน่น

“พ่อรู้ว่าลูกต้องมา”

ลูกชายนั่งจับมือคุณลุงอยู่หลายชั่วโมงเพื่อฟังเรื่องราวและคำสั่งเสียของลุง

สามทุ่มคืนนั้น คุณลุงก็จากไปอย่างสงบ

พยาบาลเอาเอกสารมาให้ลูกชายเซ็น

“เขาไม่ได้เป็นพ่อของผมหรอกครับ”

พยาบาลแปลกใจ “แล้วคุณมาทำไมล่ะ”

“คุณลุงเขาคิดถึงลูกชายเหลือเกิน ผมทนเห็นคุณลุงจากไปโดยไม่ได้เจอลูกชายไม่ได้จริงๆ ผมเลยตัดสินใจทำตัวเป็นลูกชายของคุณลุงซักวันน่ะครับ”

—–

ขอบคุณนิทานจาก Quora: Troy Chen’s answer to  Why do people lie to be nice, when it never helps?