หลายคนคงเคยได้ยินนิทานพระราชากับชุดล่องหนมาแล้ว
พระราชาองค์หนึ่ง ทรงอยากมีฉลองพระองค์ชุดเก่งที่ไม่มีใครซ้ำแบบ จึงมีแก๊งต้มตุ๋นมาเสนอตัวว่าจะตัดฉลองพระองค์สุดเท่ถวายให้
เมื่อพระองค์ทรงอยากเห็นและลองเสื้อผ้านั้น ช่างตัดเสื้อจอมแสบก็ทำทีท่าเอาเสื้อผ้ามาสวมให้ลองดู โดยที่พระองค์ไม่ทรงเห็นมีอะไรเลย แต่ช่างเจ้าเล่ห์ก็บอกว่า นี่เป็นเสื้อผ้าล่าสุดจากสรวงสวรรค์ ซึ่งคนมีบุญเท่านั้นจึงมองเห็นเสื้อผ้าชุดนี้
พระราชากลัวว่าตนเองจะกลายเป็นคนไม่มีบุญ จึงต้องทำเป็นมองเห็นเสื้อผ้าชุดเก่งนั้นด้วย
ในที่สุด วันสำคัญก็มาถึง เมื่อช่างตัดเสื้อขอให้พระองค์ทรงสวมฉลองพระองค์ชุดเก่งนั้นแล้วขี่ม้าเสด็จไปตามท้องถนนเพื่อให้ประชาชนชื่นชมพระบารมี
ระหว่างที่เสด็จไปท่ามกลางประชาชนซึ่งแห่แหนคอยเฝ้าอยู่สองข้างทางด้วยเรือนร่างที่เปลือยเปล่าไม่สวมอาภรณ์ใดๆ เลยนั้น ประชาชนที่ไม่กล้าพูดความจริงต่างพากันแซ่ซ้องสรรเสริญถวายพระพรกันเซ็งแซ่
จนกระทั่งเด็กน้อยคนหนึ่งได้เห็นพระราชา ก็ร้องตะโกนขึ้นเสียงดังว่า “ทำไมพระราชาไม่สวมอะไรเลย?!”
—–
ที่บริษัททอมสันรอยเตอร์ที่ผมเคยทำงานอยู่สิบกว่าปี เรามีวงดนตรีชื่อ TRMG – Thomson Reuters Music Group ซึ่งงานใหญ่ที่สุดของ TRMG คือการขึ้นเล่นในงานเลี้ยงประจำปี
TRMG จะขึ้นเล่นสองช่วง คือช่วงเริ่มงานที่คนรับประทานอาหารเย็น ซึ่งเราจะเล่นเพลงฝรั่ง หรือเพลงเบาๆ ให้คนฟังไปกินไปอย่างเพลิดเพลิน
ส่วนช่วงที่สอง คือช่วงปิดท้ายงานตั้งแต่ 4 ทุ่มถึงเที่ยงคืน เป็นช่วงที่เราเข็นเพลงสนุกๆ ออกมาเล่น 2-3 เพลงแรกของช่วงที่สองถือเป็นช่วงชี้เป็นชี้ตาย เพราะถ้าบิ๊วด์คนดูไม่ขึ้น เขาก็อาจจะออกจากงานเลี้ยงไปต่อกันที่อื่น
จุดเปลี่ยนที่สำคัญที่สุด คือการมีเพื่อนพนักงานกลุ่มแรกมากระโดดเย้วๆ หน้าเวที
เมื่อมีกลุ่มหนึ่ง เราก็ใจชื้นแล้ว เพราะอีกไม่นานก็จะเริ่มมีกลุ่มสอง กลุ่มสามและอีกหลายๆ กลุ่มตามมา
เมื่อคนดูสนุก นักดนตรีก็มัน อารมณ์ส่งถึงกันได้เต็มที่ และทำให้คืนนั้นน่าจดจำ
—–
เคยมั้ยครับ เวลาที่เราเชิญวิทยากรมาพูดที่องค์กรของเรา ตอนท้ายพอเขาถามว่าใครมีคำถามอะไรมั้ย ทั้งห้องกลับตกอยู่ในความเงียบ…
เป็นความเงียบที่น่าอึดอัด แค่เพียงสิบกว่าวินาทีก็ดูยาวนาน จนวิทยากรทำท่าจะวางไมค์แล้ว
แต่ท่ามกลางความเงียบนั้น ในที่สุดก็มีคนยกมือขึ้นถามคำถามแรก
และวิทยากรก็ยิ้มออก
เมื่อตอบคำถามแรกเสร็จ คราวนี้คำถามที่สอง ที่สาม ที่สี่ก็เรียงรายกันเข้ามา จนบางทีก็มีเป็นสิบคำถาม
น่าคิดว่า ถ้าคนๆ นั้นไม่ได้ยกมือถามคำถามแรก เราจะมีโอกาสได้ยินอีก 9 คำถามที่เหลือรึเปล่า
—–
คนนับหนึ่งนั้นหายาก
แต่ก็เป็นคนที่จำเป็นอย่างยิ่งต่อสังคม
เพราะถ้าไม่มีคนนับหนึ่ง วิทยากรก็ไร้คำถาม นักดนตรีก็เล่นไม่สนุก และพระราชาก็จะโดนต้มตุ๋น
คนนับหนึ่งนั้นหายาก แต่การเป็นคนนับหนึ่งไม่ได้ยากขนาดนั้น
ก็ํแค่ออกมาเปิดฟลอร์ ก็แค่ยกมือถามคำถาม ก็แค่พูดความจริง
ยังมีวิธีนับหนึ่งอีกมากมาย
นับหนึ่งที่จะขอโทษ นับหนึ่งที่จะลงมือ นับหนึ่งที่จะเสียสละ
เรามานับหนึ่งกันให้บ่อยขึ้นดีมั้ยครับ?
—–
ขอบคุณนิทานพระราชากับชุดล่องหนจาก Manager Online นิทานสำหรับเด็กโดย สุขสันต์ วิเวกเมธากร
หนังสือ Thank God It’s Monday ขอบคุณโลกนี้ที่มีงานประจำ ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2 วางแผงแล้วนะครับ รอบนี้ไม่มีหน้าซ้ำครับ! หาซื้อได้ที่ซีเอ็ด นายอินทร์ B2S คิโนะคุนิยะ Asia Books และร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป หรือสั่งตรงกับสำนักพิมพ์ได้ที่ bit.ly/tgimorder2 ครับ
Anontawong's Musings 