มองอดีตแล้วยกโทษ มองอนาคตด้วยความหวัง
มองคนข้างล่างด้วยความเมตตา มองคนบนฟ้าแล้วกล่าวขอบคุณ
– ซิก ซิกล่าร์

เราทุกคนล้วนเคยผิดหวังกับใครบางคน

เขาอาจเคยโกหกเรา อาจเคยด่าว่าเราแรงๆ

เคยทำให้เราโกรธ และสร้างแผลเป็นเอาไว้ในใจเรา

ผมเชื่อว่า วิธีที่จะรักษาแผลของตัวเองได้ดีที่สุด คือการให้อภัยคนๆ นั้น

และก็หวังว่าเขาจะให้อภัยผมด้วยเช่นกัน

—–

มีคนเคยสอนผมไว้ว่า จนมุ่งหวัง แต่อย่าคาดหวัง

ตอนแรกก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าสองคำนี้มันต่างกันยังไง

แต่ตอนนี้พอจะเริ่มเข้าใจแล้วว่า มุ่งหวัง คือเชื่อว่าถ้าเราทำสิ่งที่ดีๆ ก็ย่อมส่งผลให้มีอนาคตที่ดี ทำให้เรามีกำลังใจที่จะทำปัจจุบันให้ดีที่สุด และมีความสุขกับการเดินทาง

ขณะที่การคาดหวัง คือการเอาความสุขของเราไปแขวนไว้กับผลลัพธ์

ถ้าออกมาดี ก็จะมีความสุข เพราะสมหวัง

ถ้าออกมาไม่ดี ก็จะทุกข์ เพราะผิดหวัง

นอกจากความเสี่ยงจะสูงแล้ว การคาดหวังอาจทำให้เราลืมสนุกกับการเดินทางด้วย

—–

ลุงของผมชื่อ ทินวัฒน์ มฤคพิทักษ์ครับ

ตอนเด็กๆ ลุงของผมดังมาก

ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด เขาน่าจะเป็นคนแรกๆ ในเมืองไทยที่จัด “เดี่ยวไมโครโฟน” (แต่ใช้ชื่อว่า Live Talk Show นะครับ) สมัยรุ่งๆ ก็จัดหลายรอบอยู่เหมือนกัน

ประโยคหนึ่งที่ผมฟังลุงทินพูดใน Live Talk Show ตั้งแต่ผมอยู่ชั้นประถมก็คือ

“เทียบสูงยังไม่เท่า เทียบต่ำเรามีเหลือ”

ถ้าเราเทียบตัวเองกับคนที่รวยกว่า หน้าดาดีกว่า เราก็จะรู้สึกต่ำต้อยเรื่อยไป

แต่ถ้าเรามองคนที่ไม่ได้โชคดีเท่าเรา เราจะรู้เลยว่าเรามีเกินพอ

และมากพอที่จะแบ่งปันให้คนอื่นได้ด้วย

—–

ผมมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมเคารพนับถืออยู่

เวลาเกิดเรื่องอะไร ที่รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆ ผมจะกระซิบบอกสิ่งศักดิ์สิทธิ์เบาๆ ในใจว่า “ขอบคุณนะครับ”

ไม่มีใครรู้หรอกว่า สิ่งที่เราได้มา มันมาจากความสามารถของเราเองล้วนๆ

หรือเพราะมีใครที่เรามองไม่เห็นคอยหนุนเราอยู่เบื้องหลัง

ผมเลือกที่จะเชื่อว่ามีอะไรบางอย่างคอยช่วยเหลือผมอยู่

เพราะมัน “อุ่นใจ” ดีครับ