เมื่อเช้าวานนี้ “ป้าไข่” แม่บ้านที่ช่วยทำกับข้าวและดูแลเด็กๆ เดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าบึ้งตึง ผมกังวลใจเล็กน้อยว่าเขาไปเจอเรื่องไม่ดีอะไรมารึเปล่า
พอเดินผ่านโต๊ะที่ผมกับแฟนนั่งกินข้าวอยู่ ป้าไข่ก็บอกว่า “วันนี้รถกับข้าวไม่มา”
ปากซอยบ้านผมมีโลตัส เราสามารถไปซื้อกับข้าวที่นั่นได้ แต่ตรงกลางซอยจะมีรถกระบะใส่หลังคาด้านหลังเหมือนรถสองแถว ในรถมีผักและของชำบรรจุอยู่เต็มคันรถ จะแวะเวียนมาจอดสัปดาห์ละ 3-4 วัน อาจจะเพราะว่าวันนี้ฝนตกจนน้ำท่วมในซอย รถก็เลยไม่มาจอด พอรถไม่มาป้าไข่ก็เลยเซ็ง
ผมหันไปคุยกับแฟนว่า แม่ค้ารถกับข้าวเขาคงนึกไม่ถึงหรอกเนอะว่าเวลาเขาไม่มาขายจะมีคนที่คิดถึงจนเซ็งขนาดนี้ด้วย
ออฟฟิศที่ผมทำงานอยู่นั้นใช้ลิฟต์จอดรถอัตโนมัติ ชั้นสองมีลิฟต์ 2 ตัวและชั้นสามอีก 2 ตัว
ผมชอบจอดลิฟต์ของชั้นสองมากกว่าเพราะขากลับคิวจะไม่ยาวเท่าลิฟต์จอดรถชั้นสาม แต่ลิฟต์จอดรถชั้นสองนั้นจะแคบกว่า ทำให้ตอนขับรถเข้าลิฟต์นั้นต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก เคยมีครั้งหนึ่งที่ผมพลาดล้อไปเบียดกับขอบที่จอดจนยางแตก
ลิฟต์ชั้นสองจะมีรปภ.คนหนึ่งที่คอยโบกรถให้ รปภ.คนนี้ทำงานที่นี่มาไม่ต่ำกว่า 3 ปีแล้ว เจอกันตั้งแต่ก่อนโควิด โควิดซาแล้วเขาก็ยังทำอยู่ที่นี่ไม่ได้ไปไหน
ทุกครั้งที่ผมขับรถขึ้นตึก ผมจะลุ้นเสมอว่ารปภ.คนนี้มารึเปล่า ถ้าเจอ ผมจะสบายใจทันที เพราะเขาโบกรถได้ดีมาก บอกอย่างละเอียดว่าต้องหมุนพวงมาลัยซ้าย/ขวา/ตรง จนสามารถเอารถเข้าได้โดยสวัสดิภาพ ถ้าเป็นรปภ.คนอื่นจะบอกทางได้ไม่ดีเท่าไหร่ ต้องถอยเข้าถอยออกหลายครั้งกว่าจะเอารถเข้าลิฟต์ได้อย่างปลอดภัย ผมเลยมักจะขับรถไปจอดชั้นสามมากกว่าหากรปภ.ขาประจำที่ผมไว้ใจไม่มาทำงาน
รปภ.คนนี้เขาก็คงไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าผม appreciate เขาแค่ไหน เพราะแม้แต่ชื่อผมก็ไม่รู้จัก และผมไม่เคยบอกเขาเลยว่าทุกวันที่ผมเข้าออฟฟิศผมจะมองหาเขาทุกครั้ง
ผมถามแฟนว่า มีคนที่เราเจอแล้วอุ่นใจ แต่เขาไม่น่าจะรู้ตัวว่าเขาทำให้เราอุ่นใจบ้างรึ
เปล่า แฟนก็ตอบว่ามี อย่างที่ทำงานปัจจุบันก็เป็นแม่บ้านที่คอยหาข้าวหาปลามาให้กิน หรือที่ทำงานเดิมก็เป็นพี่เลขาที่เก็บไฟล์ทุกอย่างเอาไว้อย่างดี หากแฟนหาไฟล์ไหนไม่เจอก็จะไปขอกับพี่เลขาคนนี้ได้เสมอ ส่วนที่ทำงานก่อนหน้านั้นก็เป็นคนทำความสะอาดที่จะเจอกันทุกเช้าจนแอดเฟรนด์มาทางเฟซ ทุกวันนี้ยังมากดไลค์รูปบ่อยๆ ย้อนกลับไปที่ทำงานแรกก็มีหน้าหลายคนลอยมาเหมือนกัน
เวลาเราพูดถึงชีวิตการทำงาน เรามักจะคิดถึงแต่เรื่องเงินเดือน หัวหน้า เพื่อนร่วมงาน แต่เราแทบไม่เคยพูดถึง “คนตัวเล็ก” ที่ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างซื่อตรง
คนตัวเล็กเหล่านี้ โดยปกติเขาจะไม่อยู่ในห้วงคำนึงของเรา แต่ทุกครั้งที่เราเจอเขาเราจะรู้สึกขอบคุณและอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ที่สำคัญคือเขาน่าจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าการมีอยู่ของเขานั้นมีความหมายกับเราอย่างไรบ้าง
พอชวนแฟนคุยเรื่องนี้ แฟนเลยบอกว่าจะซื้อผลไม้ไปให้พี่แม่บ้านคนปัจจุบัน และปีใหม่นี้อาจจะส่งของขวัญไปให้พี่เลขาของที่ทำงานเก่า
ผมเองก็ว่าจะซื้ออะไรติดไม้ติดมือไปฝากพี่รปภ.ที่ช่วยให้ผมจอดรถโดยสวัสดิภาพมานับร้อยครั้ง
มาขอบคุณคนที่ทำให้เราอุ่นใจกันครับ
Anontawong's Musings 