เวลามี guest speaker มาพูดที่บริษัท แล้วเขาถามคนฟังว่าใครมีคำถามอะไรบ้าง เรามักจะมีคำถามแต่เราไม่กล้ายกมือทันที
ช่วงที่เรากำลังชั่งใจว่าจะยกมือถามหรือไม่ยกมือถามนั้น หัวใจเราจะเต้นแรงมาก คิดไปต่างๆ นาๆ คำถามของเรามันเข้าท่ารึเปล่า เราจะพูดจารู้เรื่องรึเปล่า ถามแล้วเราจะกลายเป็นตัวตลกรึเปล่า
แต่เมื่อเราตัดสินใจยกมือขึ้น หัวใจก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นระหว่างที่รอไมค์ แต่พอได้ลุกขึ้นพูด หัวใจกลับค่อยๆ เต้นช้าลง
เคยสงสัยมั้ยครับว่าทำไมสวนสนุกที่มีเครื่องเล่นดังๆ ถึงปล่อยให้คนเข้าคิวรอเป็นชั่วโมง ไม่ว่าจะเป็นเมืองไทยหรือเมืองนอก ทำไมเขาไม่ทำให้ process ได้เร็วกว่านี้
ผมเคยอ่านเจอว่า เพราะการเข้าคิว ก็เป็นหนึ่งในประสบการณ์สำคัญสำหรับสวนสนุก
ระหว่างที่รอคิว เราก็จะเงยหน้าไปมองคนอื่นๆ ที่เขากำลังเล่นกัน ได้ยินเสียงกรีดร้องคลอไปกับเสียงของเครื่องเล่น คนรอคิวได้เห็นได้ยินแล้วก็ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัว ทั้งอยากเล่นไปพร้อมๆ กัน
เมื่อได้ขึ้นเครื่องเล่นจริง ได้กรี๊ดประมาณ 2 นาทีก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว
ประสบการณ์ที่เราตื่นเต้นระหว่างรอนั้นยาวนานกว่าประสบการณ์ตื่นเต้นตอนที่เราเล่นจริงเสียอีก
พี่ป๊อด โมเดิร์นด็อกเคยกล่าวไว้ในโฆษณาว่า ความกลัวเป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเอง
สิ่งที่ทำให้เราหัวใจเต้นแรง คือความปรุงแต่งของเราที่คิดไปก่อนล่วงหน้า ทั้งก่อนที่จะยกมือถามคำถามและก่อนจะก้าวขึ้นรถไฟเหาะ
แต่เมื่อได้ทำจริงๆ แล้ว มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เราคิดหรอก
ลองนึกถึงประสบการณ์ adventure ที่ผ่านมาก็ได้ ว่าหัวใจเราเต้นแรงสุดตอนไหน
ไม่ใช่ตอนที่ทำกิจกรรมนั้น แต่เป็นตอนก่อนที่จะลงมือทำ ไม่ว่าจะลงสไลเดอร์ยักษ์ในสวนน้ำ กระโดดหอ หรือบันจี้จัมพ์
ดังนั้น อย่าไปกลัวสิ่งต่างๆ จนเกินไป
รู้ทันถึงความกลัวที่เราสร้างขึ้นมาเอง แล้วลองลุยดูสักตั้งครับ
อย่ากลัวงานหนัก กลัวว่าทำงานตั้งนานแล้วยังไม่เก่งขึ้น
อย่ากลัวว่าถ้าวิ่งแล้วจะวิ่งไม่ไหว กลัวว่าแก่แล้วจะเดินไม่ไหว
อย่ากลัวการปฏิเสธจากคนอื่น กลัวการที่เราปฏิเสธตัวเองตั้งแต่ยังไม่เริ่ม
อย่ากลัวว่าทำอย่างนี้จะดูแย่รึเปล่า กลัวว่าทำอย่างนี้แล้วเราจะรู้สึกแย่กับตัวเองรึเปล่า
อย่ากลัวว่าจะทำความฝันไม่สำเร็จ กลัวว่าวันหนึ่งเราต้องมองย้อนกลับมาด้วยความเสียดายที่ไม่ได้ทำ
เพราะมันบอกว่าเราต้องทำอะไร
“Fear is good…Fear tells us what we have to do”
-Steven Pressfield
อะไรที่เราไม่กลัว มันมักจะไม่มีคุณค่ามากนัก เพราะมันเป็นสิ่งที่เราทำได้อยู่แล้ว เข้าข่าย low risk / low return
แต่อะไรที่เรากลัว นั่นคือสิ่งที่ลึกๆ แล้วใจเราอยาก และรู้ว่าถ้าทำได้เราจะแฮปปี้กับตัวเองมากๆ เข้าข่าย high risk / high return
แต่เพราะว่ามัน high risk เราก็เลยกลัวว่าจะล้มเหลว กลัวจะผิดหวัง เราเลยเอาแต่ผัดวันประกันพรุ่งที่จะทำสิ่งนั้นเสมอมา
กลัวลงมาราธอนแล้วจะวิ่งไม่จบ
กลัวเปิดบล็อกแล้วจะไม่มีคนอ่าน
กลัวว่าถ้ารับงานยากๆ แล้วจะทำไม่ได้
คนที่สำเร็จไม่ใช่คนที่ไม่กลัว แต่เป็นคนที่กลัวแล้วแต่ก็ยังทำมันอยู่ดี ทำไปกลัวไป
Fear is good. Fear tells us what we have to do
ความกลัวคือสัญญาณว่ามันคือสิ่งที่เราต้องการ มันคือสิ่งที่เราควรทำ
ใช้ความกลัวเป็นดาวเหนือนำทางเราได้เลยนะครับ
เราทุกคนล้วนมีสิ่งที่ตัวเองกลัว
บางคนกลัวการพูดต่อหน้าคนเยอะๆ
บางคนกลัวงานยากๆ
บางคนกลัวการเอ่ยปากทักทายคนที่อยากคุยด้วย
ความกลัวนั้นมีประโยชน์ เป็นสัญชาติญาณที่ช่วยให้เรารอดพ้นจากอันตรายมานักต่อนัก
แต่หลายครั้งความกลัวก็ไม่มีเหตุผล เพราะสมองส่วนที่คิดกับสมองส่วนที่กลัวนั้นมันอยู่คนละส่วนกัน
ความคิดเหมือนควาญช้าง ความกลัวและอารมณ์นั้นเหมือนช้าง ควาญช้างฉลาดกว่า แต่ช้างเรี่ยวแรงมหาศาลกว่ามากมาย
เราจึงไม่ควรพยายามเอาชนะความกลัว เพราะโอกาสต่ำมาก
ส่วนการวิ่งหนีความกลัวก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก เพราะหลายครั้งสิ่งที่เรากลัวก็ไม่สมเหตุสมผล และควาญช้างในตัวเราก็รู้ดีว่าจริงๆ แล้วสิ่งที่เรากลัวนั้นมันมีประโยชน์กับเราในระยะยาว
สิ่งที่ทำเหลือที่พอจะทำได้ ทำกาารเต้นรำกับความกลัว
ซึ่งคงไม่ใช่การเต้นจังหวะบัลเล่ต์ที่อ่อนช้อย แต่เป็นการเต้นรุมบ้าที่มีหลากรสหลายอารมณ์ มีฉุดกระชากลากถูก มีจับหมุนตัวตีลังกา บางจังหวะก็รักษาระยะห่างดูท่าที และบางจังหวะก็ตะลุมบอน
สิ่งสำคัญคือเราไม่ทำร้ายคู่เต้น และคู่เต้นไม่ทำร้ายเรา
แน่นอน คงจะมีสะดุดขาหรือหกล้มให้ได้แผลถลอกกันบ้าง
แต่ถ้าฝึกไปนานๆ เราก็จะได้การแสดงที่ติดตาตรึงใจครับ
Anontawong's Musings 