และเรามักจะสร้างตอนที่เรานั่งอยู่กับที่ พอว่างมากไปก็เลยฟุ้งซ่านเพราะจินตนาการของมนุษย์นั้นมโนได้ไม่สิ้นสุด
แต่ถ้าเราลุกขึ้นและลงมือทำ เราจะไม่เหลือช่องว่างให้ความฟุ้งซ่านทำงานได้มากนัก เพราะใจเราจะกลับมาอยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
และการลงมือทำก็เหมือนการเดินขึ้นเขา ตอนแรกที่มองก็เห็นว่าภูเขามันสูงเหลือเกิน ตอนเดินก็เหมือนจะไม่มีอะไร เราก็แค่เดินไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีภูเขาก็อยู่ใต้เท้าเราแล้ว
ถ้านั่งเราจะกลัว ถ้าออกเดินเราจะหายกลัวครับ
Anontawong's Musings 