ถ.พัฒนาการ เขตประเวศ
กรุงเทพมหานคร
เสาร์ที่ 31 ตุลาคม 2558
สวัสดีปรายฝน
วันนี้ลูกอายุครบ 5 วันแล้วนะ
การมาของลูกเปลี่ยนชีวิตพ่อกับแม่ไปหลายอย่างเหลือเกิน
เวลาเจอเหตุการณ์เปลี่ยนชีวิต ย่อมหมายถึงการได้พานพบประสบการณ์แปลกใหม่ ได้เจออะไรที่ไม่เคยเจอ ได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำ
พ่อจะเล่าให้ลูกฟังนะว่า พ่อได้ทำอะไรเป็นครั้งแรกบ้าง
นั่งเบาะหลังแล้วใส่เข็มขัดนิรภัยเป็นครั้งแรก ธรรมดาเวลาพ่อขับรถหรือนั่งข้างหน้าพ่อจะใส่เข็มขัดนิรภัยตลอดอยู่แล้ว แต่พอรู้ตัวว่าแม่ตั้งครรภ์ลูก พ่อก็เริ่มใส่เข็มขัดนิรภัยแม้จะนั่งเบาะหลัง นั่งแท๊กซี่ หรือนั่งรถตู้
ได้ใช้สรรพนาม “พ่อ” เป็นครั้งแรก หลังจากที่แทนตัวเองว่า “รุตม์” “ผม” “เรา” และ “พี่” มาตลอดชีวิต
ได้ตั้งชื่อคนเป็นครั้งแรก ก่อนที่จะรู้ว่าลูกเพศอะไร พ่อกับแม่เรียกลูกที่ยังอยู่ในท้องว่า “ลูฟี่” ชื่อของพระเอก One Piece การ์ตูนที่พ่อชอบที่่สุด แต่พอรู้ว่าลูกเป็นเด็กผู้หญิง และปู่กับย่าก็อยากให้ลูกมีชื่อเล่นเป็นภาษาไทย พ่อกับแม่เลยต้องมานั่งคิดกันใหม่ ต้องขอบคุณน้าส้ม ซึ่งเป็นน้องที่เคยทำงานอยู่ที่เดียวกับพ่อ เล่นดนตรีด้วยกันและช่วยงานพ่อมาตลอด ที่ทักว่าลูกจะเกิดช่วงปลายฝนต้นหนาวพอดี เลยเป็นการจุดประกายให้ตั้งชื่อลูกว่า “ปรายฝน” ที่นอกจากจะเรียบง่ายและไพเราะแล้วยังดูน่าค้นหาอีกด้วย
ส่วน “วลีรัตน์” ชื่อจริงของลูกนั้น พ่อกับแม่ขอให้ผู้ใหญ่ที่ครอบครัวของเราเคารพนับถือช่วยตั้งให้ โดยท่านได้อวยพรไว้ว่า วาจาใดที่ลูกพูดออกมา จะเป็นวาจาที่ถนอมทุกอย่าง เป็นวาจาที่ช่วยผู้ช่วยคน ฉะนั้น ‘วลีรัตน์’ จะเป็นเด็กที่จะดำเนินชีวิตแห่งธรรมะและช่วยเหลือผู้อื่นนะลูกนะ
ได้น้ำตาอาบแก้มจากการเห็นลูกเป็นครั้้งแรก ก่อนที่ลูกจะเกิด พ่อกับแม่ก็มีความกังวลนะว่า การผ่าตัดจะปลอดภัยรึเปล่า ลูกออกมาจะแข็งแรงรึเปล่า แต่วินาทีที่พ่อได้เห็นหน้าลูกครั้งแรกที่หน้าห้องผ่าตัด พ่อก็โล่งใจและดีใจจนน้ำตาไหลเลยล่ะ
ได้อาบน้ำเช็ดตัวให้คนอื่นเป็นครั้งแรก หลังจากผ่าคลอดปรายฝน แม่ของลูกต้องนอนโรงพยาบาลอยู่สามคืน แผลที่ท้องของแม่ต้องเย็บถึงห้าชั้น แม่บอกว่านี่เป็นการเจ็บที่สุดในชีวิตแล้ว
พ่อได้มีโอกาสดูแลแม่ด้วยการเปลี่ยนเสื้อผ้าและเช็ดตัวให้แม่ เช็ดตัวไปก็คิดไปว่านี่ก็เป็นวัฏจักรอย่างหนึ่ง วันนี้พ่อเช็ดตัวให้แม่ กลับบ้านก็ต้องเช็ดตัวให้ลูก ในอนาคตก็ต้องเช็ดตัวให้ปู่กับย่า และวันหนึ่งลูกก็อาจต้องมาเช็ดตัวให้พ่อกับแม่เหมือนกัน
เขียนบล็อกไม่ทันเป็นครั้งแรก ออกจากโรงพยาบาลวันพฤหัสฯ พ่อกับแม่ถึงได้รู้ซึ้งว่าการเลี้ยงเด็กต้องใช้พลังงานแค่ไหน ตั้งแต่กลับถึงบ้าน พ่อกับแม่และญาติๆ อีกหลายคนต้องแท็กทีมกันรับมือกับลูกที่ยังไม่คุ้นชินกับสถานที่ใหม่ รู้ตัวอีกทีก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว เลยต้องเอาบทความเก่าเรื่องโบสถ์ในบ้านวิหารในใจ ที่พ่อเคยเขียนลงนิตยสารมาลงในบล็อกเพื่อแก้ขัด
ได้นอนตื่นทุกสามชั่วโมงเป็นครั้งแรก ช่วงแรกพ่อกับแม่ต้องปลุกลูกขึ้นมากินนมอยู่เรื่อยๆ แถมแม่ก็ยังน้ำนมไม่ค่อยเยอะ ลูกกินแล้วเหมือนยังไม่สาแก่ใจจนต้องใช้นมผงเข้าช่วย แต่แม่กับพ่อตั้งใจจะเลี้ยงลูกด้วยนมแม่เป็นหลักนะ หวังเหลือเกินว่าลูกจะไม่ติดนมผงเสียก่อน
ได้เช็ดก้นคนอื่นเป็นครั้งแรก เมื่อคืนนี้ลูกไม่ยอมนอน พ่อเลยจับลูกนอนท่า Kangaroo ซักพักลูกก็ตดดังปู๊ด แกะมัมมี่โป๊ะโกะก็พบทั้งของเหลวของข้นประเดประดังออกมาเป็นสายธาร เช็ดกันไม่หวาดไม่ไหว เช็ดไปก็คิดไปว่าเรื่องนี้ก็เป็นวัฏจักรอีกเหมือนกัน
ได้อาบน้ำให้ลูกเป็นครั้งแรก วันนี้เลย สดๆ ร้อนๆ ลูกร้องไห้จ้าถีบพ่อตลอดเวลา พ่อก็ไม่กล้าจับตัวลูกแรงเพราะกลัวลูกจะเจ็บ ที่สำคัญลูกยังฉี่ใส่พ่อจนพ่อรู้สึกอบอุ่นตลอดการอาบน้ำให้ลูกเลยนะ
ได้เห็นความแข็งแกร่งของแม่เป็นครั้งแรก แม่ของลูกเป็นลูกคนสุดท้องเลยออกแนวขี้แงนิดหน่อย แต่สองวันมานี้แม่อดทนมาก เพราะแม้ว่าจะยังเจ็บแผลผ่าตัดจนเดินกะโผลกกะเผลก แต่แม่ก็ยังตื่นนอนก่อนพ่อ และทำอะไรต่อมิอะไรไม่หยุด ซักผ้า ล้างถ้วย พับผ้า เปลี่ยนผ้าอ้อม ให้นม ปั๊มนม ฯลฯ พ่อก็เลยมีโอกาสได้เห็นการ “แปลงกาย” (transformation) จากผู้หญิงธรรมดาสู่ “มนุษย์แม่” อย่างใกล้ชิด และรู้สึกรักแม่ของลูกมากยิ่งกว่าเดิม และรักปู่กับย่ามากกว่าเดิมด้วย
ยังมี “ครั้งแรก” อีกหลายๆ อย่างที่พ่อยังไม่ได้เล่า หรือไม่อาจนำมาเล่าได้ เพราะพ่อรู้ว่าอาจมีคนอื่นผ่านมาเห็นจดหมายฉบับนี้
แต่พ่อรอคอยวันที่จะได้พบประสบการณ์ “ครั้้งแรก” อีกหลายๆ อย่างที่จะตามมา
ไม่ว่าจะเป็นวันที่ลูกเรียกพ่อครั้งแรก ลูกฉี่รดที่นอนครั้งแรก ลูกไปโรงเรียนครั้งแรก ลูกปั่นจักรยานสองล้อครั้งแรก ลูกแสดงบนเวทีครั้งแรก ลูกนั่งสมาธิครั้งแรก ลูกนอนโรงพยาบาลครั้งแรก ลูกมีแฟนครั้งแรก ลูกอกหักครั้งแรก
ไม่ว่าจะดีจะร้าย พ่อกับแม่จะอยู่เคียงข้างลูกเสมอ
ขอให้ปรายฝนมีสุขภาพที่แข็งแรง มีจิตใจที่ดีงาม มีชีวิตที่ครบรส และได้พบความสุขที่แท้จริงนะลูกนะ
รักลูกมาก
แม่-พ่อ
#adaythatchangedmylife
Anontawong's Musings 