เพราะหลายครั้งความกลัวก็เป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเอง

พอกลัวอะไรก็ไม่รู้ เราก็มักเลือกที่จะไม่ไปต่อ เลือกที่จะอยู่เฉยๆ เลือกที่จะประวิงเวลา ซึ่งมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย

ส่วนเพื่อนซี้ของคำว่ากลัวก็คือคำว่า “เกรงใจ” เกรงใจหัวหน้า เกรงใจลูกน้อง เกรงใจเพื่อน ทั้งๆ ที่ถ้าใครจะขอเรื่องเดียวกันนี้กับเรา เรากลับไม่เห็นรู้สึกว่าจะต้องมาเกรงใจเลย

ที่เราบอกว่าเกรงใจๆ นั้นจริงๆ แล้วเราแค่กลัวว่าเค้าจะมองเรายังไงต่างหาก

ถ้าจับตัวได้ว่าตัวเองกำลังผัดผ่อนเรื่องอะไรบางอย่าง ด้วยเหตุผล “กลัวแต่ไม่รู้ว่ากลัวอะไร” หรือ “เกรงใจแต่ไม่รู้จะเกรงใจไปทำไม” ลองใช้มันเป็นป้ายบอกทางให้เราลงมือนะครับ

ลงมือด้วยการยกหูโทรไปคุย ลงมือด้วยการเอ่ยปากถาม ลงมือด้วยการเดินหน้า

เลิกกลัวและเลิกเกรงใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ชีวิตจะได้ไปต่อได้ครับ

นี่เป็นประโยคกินใจจากหนังสือ ความสุขปัจจุบันสุทธิ ของอาจารย์นภดล ร่มโพธิ์แห่งพอดคาสท์และบล็อก Nopadol’s Story

ถ้าเราเรารักสิ่งใด เราจะมีเวลาให้สิ่งนั้น

ซึ่งสอดคล้องกับสิ่งที่เพื่อนคนหนึ่งเคยพูดกับผมตอนเรียนมหาลัย ตอนที่ผมบอกว่าไม่มีเวลาเล่นดนตรีเลย

“ถ้านายเห็นว่ามันสำคัญ นายจะมีเวลาให้มันเอง”

พูดถึงคำว่า “สำคัญ” สัปดาห์ที่แล้ว ขณะที่ผมกำลังนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียง “ปรายฝน” ลูกสาวก็เปรยขึ้นว่าไม่อยากไปโรงเรียน

“ไม่ไปโรงเรียนไม่ได้นะลูก การไปโรงเรียนเป็นเรื่องสำคัญนะ”

“สำคัญแปลว่าอะไรอ่ะแด๊ดดี้”

งานเข้าละ จะอธิบายคำนี้กับเด็กสี่ขวบยังไงดี

“สำคัญก็แปลว่า…ก็เหมือนที่ปรายฝนเป็นคนสำคัญของแด๊ดดี้ไง เป็นคนสำคัญของมัมมี่ด้วย”

“คนสำคัญแปลว่าอะไรอ่ะ”

“ก็…แปลว่าเป็นคนที่แด๊ดดี้รัก เป็นคนที่แด๊ดดี้อยากใช้เวลาอยู่ด้วยเยอะๆ ไง!”

พูดจบก็รู้สึกกระดากปากตัวเองเพราะในมือยังถือมือถืออยู่ ผมเลยวางมือถือลงแล้วคว้าลูกมานอนกอดกลิ้งไปกลิ้งมา ปรายฝนหัวเราะชอบใจ

—–

เรากำลังให้เวลากับสิ่งใด ก็แสดงว่าเรากำลังให้ความสำคัญและความรักกับสิ่งนั้น

แม้ว่าบางทีมันจะเป็นเรื่องหน้าที่ก็ตาม น้อยคนนักที่จะให้เวลากับลูกมากกว่าให้เวลากับงาน เพราะถ้าทำอย่างนั้นก็คงมีงานทำได้ไม่นาน

คำถามสำคัญก็คือ เมื่อเราทำงานเสร็จแล้ว (ซึ่งจริงๆ มันไม่มีวันเสร็จหรอกนะ) เราใช้เวลาที่เหลือทำอะไรบ้าง มันจะเป็นตัวบอกว่าแท้จริงแล้วเราให้ความสำคัญกับอะไร

ถ้าเราออกกำลังกาย กินดี นอนพอ แสดงว่าเราให้ความสำคัญกับสุขภาพ

ถ้าเราอ่านหนังสือ แสดงว่าเราให้ความสำคัญกับการเรียนรู้

ถ้าเราเล่นมือถือ ดูเน็ตฟลิกซ์ แสดงว่าเราให้ความสำคัญกับการผ่อนคลาย

ลองถามตัวเองเราให้ความสำคัญกับเรื่องใด แล้วมีเรื่องไหนบ้างไหมที่เราให้เวลากับมันน้อยเสียจนน่าละอาย

คำว่ารักสะกดว่า เ-ว-ล-า

สะกดคำว่ารักให้ถูก เค้าจะได้รู้ว่าเรารักเค้าจริงครับ

—–

ช้างกูอยู่ไหน” หนังสือเล่มใหม่ของผมที่ว่าด้วยการค้นหาสิ่งที่สำคัญกับเราอย่างแท้จริง มีขายที่ whatisitpress.com ครับ อ่านรายละเอียดได้ที่ bit.ly/eitrfacebook และอ่านรีวิวได้ที่นี่ครับ markpeak.net/elephant-in-the-room/

ติดตาม Anontawong’s Musings ทาง LINE: https://lin.ee/2VZMu59

ใครที่เคยอาบน้ำในอ่างจาคุซซี่ หรือในใช้บริการสระว่ายน้ำในโรงแรมหรูๆ น่าจะคุ้นเคยกับ “น้ำพุใต้น้ำ” ที่วิ่งมาชนหลังและน่องของเราเพื่อ “นวด” ให้เราผ่อนคลาย

น้ำพุเหล่านี้เหมือนจะมีแรงดันมหาศาล ขนาดเราอยู่ไกลหลายฟุตยังรู้สึกถึงมันได้

แต่ถ้าลองเอามือเข้าไปใกล้ๆ ก๊อกที่ปล่อยน้ำออกมา เรากลับรู้สึกว่ามันไม่ได้แรงอย่างที่คิด เราสามารถเอานิ้วไปปิดรูปล่อยน้ำได้สบายๆ เลยด้วยซ้ำ

ผมไม่แน่ใจว่านี่คือการรู้สึกไปเองหรือเป็นกระบวนการทำงานทางฟิสิกส์ ที่ทำให้แรงดันน้อยๆ จากก๊อก กลายเป็นแรงดันที่ทรงพลังเมื่ออยู่ห่างออกมา

—-

Tim Ferriss ผู้เขียนหนังสือ The 4-Hour Workweek และนักจัดพอดคาสต์อันดับต้นๆ ของโลก เคยเล่าว่า ทุกๆ ปี เขาจะใช้ชีวิตแบบคนไร้บ้านเป็นเวลาหลายวัน ใส่เสื้อผ้าขาดวิ่น กินอาหารกระป๋อง เพื่อจะได้ลิ้มรสว่า “จุดต่ำสุดของชีวิต” เป็นอย่างไร

แล้วทิมก็พบว่ายังอยู่ได้ ยังไม่ตาย ดังนั้น “ความล้มเหลว” ใดๆ ที่เขากลัวมาทั้งชีวิต กลัวว่าจะทำธุรกิจแล้วล้มละลาย กลัวจะไม่ดัง กลัวจะเสียชื่อเสียง อย่างเลวร้ายที่สุดมันก็คงไม่ได้ต่างจากชีวิตคนไร้บ้านที่เขาได้ลิ้มลองแล้วเท่าไหร่ ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยกลัวเรื่องความล้มเหลวแล้ว

—-

จินตนาการของมนุษย์นั้นมักจะเกินเลยความจริงไปเสมอ ไม่ว่าจะในทางดีหรือทางร้าย

คนที่เราคิดว่าเลวร้ายนัก เมื่อได้คุยกันจริงๆ อาจไม่ได้ร้ายขนาดนั้น

คนที่เป็นไอดอลของเรา เป็นยอดมนุษย์ที่เราไม่อาจเทียบได้ พอได้คุยกันจริงๆ เขาก็เป็นคนธรรมดาไม่ต่างอะไรกับเราเท่าไหร่นักหรอก

อะไรที่น่ากลัวน่าเกลียด ลองเข้าไปใกล้ๆ แล้วมันจะน่ารักขึ้น

อะไรที่เรารักเราลุ่มหลงเมื่อมองจากที่ไกลๆ ก็อย่าไปเข้าใกล้เกินไป จะได้ไม่ต้องผิดหวังครับ

—–

ช้างกูอยู่ไหน” หนังสือเล่มใหม่ของผมที่ว่าด้วยการค้นหาสิ่งที่สำคัญกับเราอย่างแท้จริง มีขายที่ whatisitpress.com ครับ อ่านรายละเอียดได้ที่ bit.ly/eitrfacebook และอ่านรีวิวได้ที่นี่ครับ markpeak.net/elephant-in-the-room/

ติดตาม Anontawong’s Musings ทาง LINE: https://lin.ee/2VZMu59

สองสัปดาห์ที่แล้วผมนึกครึ้มอกครึ้มใจอย่างไรไม่รู้ ไปโหลดเกม Championship Manager 01/02 มาเล่น

เกม CM 01/02 เป็นเกมที่เราสวมบทบาทผู้จัดการทีมฟุตบอลอะไรก็ได้ แล้วทำหน้าที่ซื้อตัวนักเตะ สรรหาโค้ช วางแผนการเล่น แล้วจัดทีมลงแข่งจริง

เกม CM 01/02 เป็นเกมที่คนไม่เคยเล่นได้เห็นแล้วมักจะต้องถามว่า “มันสนุกตรงไหน มีแต่ตัวอักษรวิ่งไปมา”

ตัวผมเองก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน มันเป็นความรู้สึกรวมๆ ที่เห็นทีมของเราอันดับดีขึ้นเรื่อยๆ หรือการได้นักเตะคนโปรดในชีวิตจริงมาร่วมทีม (นี่คือยุคที่เบ็คแฮม ซีดาน ต็อตติกำลังโด่งดัง) หรือการที่เราซื้อนักเตะมาในราคาถูกแล้วปั้นจนขายได้แพงกว่าเดิมหลายสิบหรือหลายร้อยเท่า

คะแนนในตาราง ประตูที่ยิงได้ ราคาของนักเตะ เหล่านี้คือปัจจัยที่ทำให้หลายคนติดเกมนี้งอมแงม สมัยผมเป็นนักศึกษาผมเคยเล่นเกมนี้ตั้งแต่บ่ายๆ ยันหกโมงเช้า!

แปลกดีมั้ยที่เราใช้เวลาวันละหลายชั่วโมง เดือนละเป็นร้อยชั่วโมงเพื่อสะสมความสำเร็จที่มีอยู่แต่เพียงในเกม

แต่กระนั้นแล้วชีวิตจริงของคนเราก็อาจไม่ได้ต่างกันนัก เรายอมแลก “ของจริง” เพื่อให้ได้มาซึ่ง “ของสมมติ” มากมาย

ยอมแลกเวลาเพื่อให้ได้มาซึ่งเงินทองและความมั่นคงในชีวิต

ยอมแลกสุขภาพเพื่อความสำเร็จในหน้าที่การงาน

ยอมแลกความสัมพันธ์เพื่อให้ได้มาซึ่งความก้าวหน้าและชื่อเสียง

ถ้าใครได้อ่าน Sapiens จะเข้าใจว่า หลายสิ่งหลายอย่างที่เราคิดว่า “เป็นเรื่องจริง” นั้น โดยเนื้อแท้แล้วเป็นเพียงสิ่งปลูกสร้างในจินตนาการร่วมของมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นเงิน ศาสนา บริษัท หรือประเทศชาติ ถ้าไม่มีมนุษย์ สิ่งเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้นเลย

ในขณะที่เวลาคือของจริง สุขภาพคือของจริง ความสัมพันธ์คือของจริง

การมัวแต่เอาของจริงไปแลกสิ่งสมมตินั้น สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่ติดเกมงอมแงม

แน่นอนในโลกสมัยนี้ คงเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องเอาของจริงไปแลกกับสิ่งสมมติ แค่ต้องรู้เท่าทันและอย่าให้มันเกินพอดีเท่านั้นเองครับ

—–

ช้างกูอยู่ไหน” หนังสือเล่มใหม่ของผมที่ว่าด้วยการค้นหาสิ่งที่สำคัญกับเราอย่างแท้จริง มีขายที่ whatisitpress.com ครับ อ่านรายละเอียดได้ที่ bit.ly/eitrfacebook และอ่านรีวิวได้ที่นี่ครับ markpeak.net/elephant-in-the-room/

ติดตาม Anontawong’s Musings ทาง LINE: https://lin.ee/2VZMu59

เคยสงสัยมั้ยครับว่าทำไมขาตั้งกล้องต้องมีสามขา

ในทางคณิตศาสตร์ จุดสามจุดจะสร้างพื้นที่ระนาบ (plane) ดังนั้นขาตั้งสามขาจึงจะสามารถวางอยู่บนพื้นแบบไหนก็ได้โดยไม่โคลงเคลง ผิดกับโต๊ะหรือเก้าอี้ที่มีสี่ขาที่พร้อมจะโคลงโคลงได้ตลอด

เมื่อเช้าผมออกไปวิ่ง ก็คิดได้ว่าชีวิตส่วนตัวผมน่าจะมี “สามขา” ที่ช่วยให้อะไรๆ มันโอเค

หนึ่งคือการเข้านอนก่อนห้าทุ่ม

สองคือการออกไปวิ่ง

สามคือการเขียนบล็อก

การเข้านอนเร็วจะทำให้ตื่นได้เช้า เมื่อตื่นเช้าก็ออกไปวิ่งได้ (ถ้าตื่นสายจะไม่อยากวิ่งเพราะแดดร้อน) พอได้วิ่ง สมองก็แล่น และจะคิดหัวข้อเขียนบล็อกได้หลายเรื่อง พอได้เขียนบล็อก ก็จะสบายใจ ไม่พะวักพะวงไปตลอดวัน ตกตอนกลางคืนหัวถึงหมอนก็หลับสบาย

นอน วิ่ง เขียนบล็อก เป็นตรีโกณมิติสำหรับชีวิตของผม

ตรีโกณมิติสำหรับชีวิตของคุณอาจจะเป็นเรื่องอื่น เพราะใช่ว่าทุกคนจะเหมาะกับการวิ่ง และใช่ว่าทุกคนจะชอบเขียนบล็อก

แต่ถ้ามองให้ลึกลงไป การวิ่งก็คือการทำให้ร่างกายได้ออกเหงื่อ ซึ่งผมว่าเป็นหนึ่งในเคล็ดลับของการมีความสุข ดังนั้นเราอาจจะออกเหงื่อด้วยวิธีการอย่างอื่น อาจจะทำงานบ้านหรือแค่ทำท่าแพลงค์ซัก 2-3 นาทีก็ได้เหงื่อแล้ว

และในอีกมุมหนึ่ง การวิ่งคือช่วงเวลาที่เราได้อยู่กับตัวเอง ได้อยู่กับความคิดของตัวเอง ซึ่งมีอีกหลายวิธีที่จะเข้าถึงประสบการณ์นั้นได้ เช่นการไปเดินเล่นรอบหมู่บ้านโดยไม่พกมือถือ หรือการเดินหรือนั่งเจริญสติสัก 15-20 นาที

ส่วนการเขียนบล็อก ก็คือการ “ผลิต” หรือ “สร้างสรรค์” อะไรบางอย่าง ซึ่งผมคิดว่าเป็นความต้องการพื้นฐานของมนุษย์

เพราะหลายคนที่มีโอกาสนอนดูเน็ตฟลิกซ์อยู่กับบ้านติดต่อกันหลายชั่วโมงหรือหลายวันน่าจะพอรู้แล้วว่าการเสพเพียงอย่างเดียวไม่อาจนำมาซึ่งความสุขที่ยั่งยืนได้ การได้ทำงาน การได้ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ก็เป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่จำเป็นสำหรับการสร้างความสุขความพอใจของคนเรา

วิธีสร้างสรรค์ของแต่ละคนย่อมแตกต่างกัน บางคนอาจจะทำอาหาร บางคนอาจจะวาดรูป บางคนอาจจะเล่นดนตรี ส่วนการทำงานก็ถือว่าเป็นการสร้างสรรค์อย่างหนึ่ง คนไหนไม่ได้ทำงานนี่เฉาจะตายไป

แน่นอนว่ายังมีเรื่องสำคัญอีกหลายอย่างที่ผมไม่ได้พูดถึง เช่นการได้ใช้เวลากับคนที่เรารัก ซึ่งนั่นก็เป็นหนึ่งในตัวเลือกที่ดีเช่นกัน

ลองหาดูนะครับว่าอะไรคือตรีโกณมิติของชีวิตเรา อะไรที่ส่งเสริมซึ่งกันและกัน และอะไรที่ทำได้ครบแล้ววันรู้สึกว่าชีวิตมันช่างลงตัวครับ

—–

ช้างกูอยู่ไหน” หนังสือเล่มใหม่ของผมที่ว่าด้วยการค้นหาสิ่งที่สำคัญกับเราอย่างแท้จริง มีขายที่ whatisitpress.com ครับ อ่านรายละเอียดได้ที่ bit.ly/eitrfacebook และอ่านรีวิวได้ที่นี่ครับ markpeak.net/elephant-in-the-room/

ติดตาม Anontawong’s Musings ทาง LINE: https://lin.ee/2VZMu59