อย่าฝากความหวังไว้กับตัวเราในอนาคต

เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว “ปรายฝน” ลูกสาววัยสามขวบมาชวนผมระบายสีในสมุดภาพของเธอ เมื่อระบายได้ซักพัก ดินสอสีเหลืองก็หัวทู่ ปรายฝนวิ่งไปหยิบเครื่องเหลาดินสอมา เอาดินสอเสียบเข้าไปแล้วลงมือหมุนก้าน

ปรายฝนหันมาถามผมว่า “ทำไมมันลื่นจัง”

ปรายฝนแปลกใจ เพราะธรรมดาเวลาเหลาดินสอ มือซ้ายต้องออกแรงยึดเครื่องเหลาไว้กับพื้น ส่วนมือขวาก็ต้องออกแรงดันสุดตัว แต่มารอบนี้กลับแทบไม่ต้องใช้แรงอะไรเลย

ผมมองแว้บเดียวก็รู้คำตอบ “ปรายฝนหมุนผิดทางลูก”

แทนที่จะหมุนไปข้างหน้า ปรายฝนกำลังหมุนถอยหลังอยู่ พอปรายฝนลองหมุนอีกทางนึงแทน จึงพบว่าต้องออกแรงเยอะกว่าเดิมมากจนผมต้องเขาไปช่วย แต่สุดท้ายก็ได้ดินสอสีเหลืองหัวแหลมเปี๊ยวเป็นผลลัพธ์

การปั่นจักรยานก็เช่นกัน

เมื่อเราออกแรงปั่นไปได้ซักพักแล้ว ถ้าเราหยุดถีบ หรือถีบถอยหลัง ก็จะไม่ต้องออกแรงแต่ประการใด แถมจักรยานยังวิ่งไปได้อีกซักพัก ก่อนจะช้าลงจนเราต้องออกแรงถีบกันอีกรอบ

ชีวิตก็เช่นกัน

เมื่อชีวิตเดินทางมาถึงจุดหนึ่ง ได้งานดี เงินดี เพื่อนร่วมงานดี ก็เป็นการง่ายที่เราจะเข้าเกียร์ว่างและปล่อยให้โมเมนตั้มชีวิตพาเราไป หรือบางทีก็เลือกทำแต่งานง่ายๆ ที่เราถนัดแต่ไม่ได้สร้างมูลค่าเพิ่มเท่าไหร่นัก

ซึ่งก็ไม่ได้ผิดอะไร แต่ถ้าทำอย่างนั้นไปนานๆ จักรยานชีวิตของเราก็อาจจะค่อยๆ ช้าลงโดยที่เราไม่รู้ตัว

ดังนั้น ถ้าสิ่งที่เราทำอยู่มันง่ายดายไปเสียทุกอย่าง ควรตั้งคำถามด้วยว่าเรากำลังทำอะไรผิดทางอยู่รึเปล่า

ถ้าทำถูก มันควรจะต้องออกแรง มันควรต้องมีอุปสรรค มันควรมีความยากลำบากแซมเข้ามาบ้าง

เหนื่อยกว่าแน่นอน แต่เราจะได้ดินสอที่แหลมคมกว่าเดิมครับ

—–

บทความวันละตอนจาก Anontawong’s Musings:

LINE: bit.ly/tgimline

Facebook: bit.ly/tgimfb

Twitter: bit.ly/tgimtwt

อย่าโทษสนาม

December 29, 2018 / Anontawong Marukpitak

20181229_dontblamethepitch

สมัยเรียนมัธยมปลายที่นิวซีแลนด์ ผมเป็นนักฟุตบอลทีมเยาวชนประจำเมืองและนักฟุตบอลของโรงเรียน

ไม่ใช่เพราะว่าเก่งกาจอะไรมากมาย แต่เพราะเมืองมีคนแค่ 4500 คน และโรงเรียนมีนักเรียนแค่ 400 คน แถมฟุตบอลก็ไม่ใช่กีฬายอดนิยมของคนนิวซีแลนด์

บอลที่เราแข่งเป็นบอล 11 คน มีทั้งเหย้าและเยือน สภาพสนามของแต่ละที่ก็แตกต่างกันไป ใหญ่บ้างเล็กบ้าง หญ้าขึ้นดีบ้าง หญ้าขาดแคลนบ้าง แมทช์แข่งวันไหนที่มีฝนตกสนามก็จะเจิ่งนอง หรือถ้าวันไหนอากาศหนาวมากๆ ก็จะมีแม่คะนิ้งจับอยู่บนหญ้าจนสนามลื่นชวนให้ล้มอยู่บ่อยครั้ง

แมทช์ไหนที่เราแพ้เพราะสภาพสนามไม่เป็นใจ เราก็จะบ่นกันอุบ ส่งบอลพอตกพื้นแล้วแทนที่บอลจะกลิ้งไปดันไปติดอยู่ในแอ่งน้ำ หรือกำลังจะวิ่งเข้าชาร์จทำประตูดันลื่นล้มซะก่อน ฯลฯ

มีครั้งหนึ่งที่โค้ชคงทนฟังเราบ่นไม่ไหว เขาก็เลยบอกว่าเลิกบ่นเรื่องสนามได้แล้ว

เพราะทีมที่เราแพ้มาเขาก็เล่นสนามเดียวกับเราไม่ใช่เหรอ

เอ้อ จริงด้วยแฮะ

เมื่อทั้งสองทีมเล่นอยู่ในสนามเดียวกัน แถมยังมีสลับฝั่งกันเมื่อครบ 45 นาที ถ้าสนามมันจะแย่มันก็ต้องย่อมแย่สำหรับทั้งสองทีม

ดังนั้น การจะมาบอกว่าเราแพ้เพราะสนามไม่ดีนั้นเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้น

เราแพ้เพราะเราเล่นสู้เขาไม่ได้เองต่างหาก

บทเรียนนี้สำคัญมากสำหรับชีวิตนะครับ

เวลาเราชนะ เรามักจะเอาความดีใส่ตัว

เวลาเราแพ้ หรือเราไม่กล้าแม้จะสู้ เรามักจะโทษนู่นโทษนี่

โทษโชคชะตา โทษเศรษฐกิจ โทษรัฐบาล

ทั้งๆ ที่คู่แข่งของเราส่วนใหญ่ก็อยู่ในสนามเดียวกับเรา

ดังนั้น ถ้าเรากำลังแพ้เกมชีวิต ลองมองไปรอบตัวว่ามีคนที่ชนะอยู่บ้างมั้ย