““I always tell people that you can call me anything that you want, but don’t ever, ever call me a self-made man. It gives the wrong impression, that we can do it alone. None of us can.”
-Arnold Schwarzenegger

ปี 2017 กำลังจะผ่านพ้นไป

ก่อนจะมองไปถึงปี 2018 ผมคิดว่าน่าจะดีถ้าเราจะกลับมาทบทวนตัวเองว่า ใครบ้างที่มีส่วนช่วยให้ปี 2017 เป็นปีที่ดีอีกปีหนึ่งครับ

และนี่คือ 17 คน (หรือกลุ่มคน) ที่ผมอยากขอบคุณในปี 2017 ครับ

1. ขอบคุณยอด – ยอด ชินสุภัคกุล ผู้ร่วมก่อตั้งและ CEO ของ Wongnai ที่ชวนผมมาเป็น Head of People ทำให้ผมได้ทำงานที่ชอบและถูกจริต แถมยังได้เรียนรู้วิธีการทำงานจากยอดอีกหลายอย่าง – I owe you one.

2. ขอบคุณทีม People ที่วงใน อันประกอบไปด้วยมะเหมี่ยว เม และหยงหยง ขอบคุณที่ทำงานกันอย่างเต็มที่และช่วยให้วงในเติบโตจาก 120 เป็น 200 คน ปีหน้าคนจะยิ่งเยอะขึ้น งานจะยากขึ้น แต่พวกเราก็จะเก่งขึ้นด้วยเช่นกัน

3. ขอบคุณน้องๆ พี่ๆ ทุกคนที่วงใน ที่เต็มไปด้วยพลังบวก ทำให้ออฟฟิศน่ามาทำงาน ถ้าทุกคนใช้ superpower ของตัวเองอย่างเต็มที่ ผมมั่นใจว่า IPO 2019 ไม่ไกลเกินเอื้อมแน่นอน

4. ขอบคุณพี่ปิ๊ก ธรรศภาคย์ เลิศเศวตพงศ์ เจ้าของเพจ Trick of the Trade และเจ้าของสำนักพิมพ์อะไรเอ่ย ที่เป็นเจ้าภาพในการจัดทำและจัดพิมพ์หนังสือ Thank God It’s Monday ขอบคุณโลกนี้ที่มีงานประจำ ขอบคุณที่ไว้ใจผมและเชื่อในงานเขียนของผมครับพี่

5. ขอบคุณทีมงานหนังสือ Thank God It’s Monday ทั้งคุณย้ง วิภาดา แก้วเผือก & คุณแอน อังคณา ทองพูล สองบรรณาธิการหนังสือที่ช่วยตรวจทาน แก้ไข และ rewrite ให้อ่านได้ไหลลื่น ขอบคุณพี่แดน แดนชัย วรรณสิริมงคล ที่ทำ artwork ออกมาได้สวยงามสบายตา และขอบคุณศรีเมืองการพิมพ์ที่ผลิตหนังสือออกมาได้น่าจับน่าอ่านจริงๆ

6. ขอบคุณ Online Influencers ทั้งอาจารย์เกด เกตุวดี Marumura และหนอม TaxBugnoms ที่ช่วยเขียนคำนิยมให้หนังสือ TGIM ขอบคุณคุณบิวแห่งวิศวกรรีพอร์ตที่รีวิว TGIM จนมีคนสั่งหนังสือเข้ามาเป็นร้อยเล่ม และขอบคุณคุณแท็บ รวิศ หาญอุตสาหะแห่งเพจ Mission To The Moon และ CEO ของศรีจันทร์ ที่รีวิวหนังสือและซื้อ TGIM แจกทุกคนในออฟฟิศ

7. ขอบคุณครูณัชร – ดร.ณัชร สยามวาลา ที่มาทำ Coaching ให้ และผลักดันให้ผมเปิด public workshop อย่าง Time Management แถมยังลงทุนมาเรียนเองอีกด้วย ขอบคุณในไมตรีจิตและความปรารถนาดีที่มีให้เสมอมา ขอให้ Read to Lead อ่านอย่างผู้นำ – หนังสือเล่มใหม่ของครูขายดีนะครับ!

8. ขอบคุณทุกๆ คนที่มาเรียน Time Management Workshop และ Writing Workshop ขอบคุณในความไว้วางใจและขอบคุณสำหรับฟีดแบ็คดีๆ ที่จะทำให้ workshop ในอนาคตดียิ่งขึ้นกว่าเดิมครับ

9. ขอบคุณองค์กรและสถาบันที่เชิญผมไปพูด ไม่ว่าจะเป็น DTGO (บ้านแม็กโนเลีย), King Power, บุญรอดบริวเวอรี่, Rabbit Digital, TK Park และคณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ปีหน้าถ้าเชิญอีกก็จะไปอีกครับ!

10.ขอบคุณผู้อ่านบล็อก Anontawong’s Musings และผู้อ่านหนังสือ TGIM ทุกๆ คน ที่ติดตาม อุดหนุน และให้กำลังใจ ผมอ่านทุกคอมเม้นท์และทุกข้อความนะครับ เพราะมันคือเชื้อเพลิงที่ดีที่สุดสำหรับผมแล้ว

11.ขอบคุณพี่ตูน บอดี้แสลม ที่นำพา “รอยยิ้ม” และ “ความเชื่อ” กลับสู่คนไทยอีกครั้ง

12. ขอบคุณพ่อ – สำหรับนิสัยรักการอ่านและการเป็นแบบอย่างของการทำเพื่อส่วนรวมและการดูแลสุขภาพ รวมถึงการมาเล่นกับหลานแทบทุกเย็นอีกด้วย

13. ขอบคุณแม่ – สำหรับคำสอนที่โต๊ะอาหาร สำหรับงานที่แม่ทำอยู่ สำหรับการดูแลพ่อ และลูกๆ หลานๆ ทุกคน

14. ขอบคุณรอง-ขวัญ – น้องชายและน้องสะใภ้ที่ย้ายมาอยู่หมู่บ้านเดียวกัน พออยู่ใกล้กันก็อุ่นใจขึ้น มีอะไรจะได้พึ่งพากันได้ตลอด

15. ปรายฝน–ใกล้รุ่ง ลูกสาวลูกชายที่เป็น “ครู” ด้านความอดทน ความมีสติ และการอยู่กับปัจจุบัน

16. ขอบคุณผึ้ง – แฟน ภรรยา แม่ของลูก และเพื่อนที่สนิทที่สุด ขอบคุณที่ดูแลลูกของเราเป็นอย่างดี ขอบคุณที่คอยซัพพอร์ตในทุกๆ เรื่อง ขอบคุณที่เข้าใจกันตลอดมา

17. สุดท้าย ขอบคุณตัวเองที่ตัดสินใจถูกในหลายๆ เรื่อง ขอบคุณที่คิดแล้วลงมือทำ ขอบคุณที่พักผ่อนมากกว่าเดิมและยึดมั่นถือมั่นน้อยกว่าเดิม

ยังมีอีกหลายคนที่ผมนึกถึงแต่ยังไม่ได้เอ่ยชื่อ ดังนั้นถ้าใครกำลังน้อยใจก็ขอให้รู้ไว้เลยว่าผมกำลังคิดถึงคุณอยู่นะครับ 🙂

เหมือนที่ลุงอาร์โนลด์บอก ไม่เคยมีใครสำเร็จได้ด้วยตัวคนเดียว การที่เรามีวันนี้ได้ก็เพราะคนรอบข้างคอยเป็นลมใต้ปีกให้เราเสมอมา

ก่อนขึ้นปีใหม่ อย่าลืมหันไปขอบคุณพวกเขานะครับ

วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

ขณะที่พระอาจารย์ท่านหนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่ มีชายคนหนึ่งผลักประตูเข้ามาอย่างแรง แล้วปิดประตูกลับไปอีก แล้วเตะรองเท้ากระเด็นไป แล้วเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง

พระอาจารย์พูดขึ้นว่า “เจ้าห้ามเข้ามา ไปขอให้ประตูและรองเท้าให้อภัยเสียก่อน”

“คำพูดของท่านช่างน่าขัน ทำไมข้าจะต้องไปขอให้ประตูและรองเท้าให้อภัยด้วย รองเท้านั่นก็เป็นของข้าเอง”

“เจ้าออกไป แล้วไม่ต้องกลับมาอีก เจ้าบันดาลโทสะกับกับรองเท้าได้ แล้วทำไมจะขอร้องให้พวกมันให้อภัยไม่ได้ ตอนที่เจ้าโกรธ เจ้าไม่ได้คิดแม้แต่นิดเดียวว่าการระบายอารมณ์กับรองเท้าเป็นเรื่องที่โง่เขลาที่สุด

หากเจ้าไปเกี่ยวเนื่องกับความโกรธได้ ทำไมไม่ไปเกี่ยวเนื่องกับความรัก เกี่ยวเนื่องก็คือเกี่ยวเนื่อง ความโกรธเป็นความเกี่ยวเนื่อง ขณะที่เจ้าปิดประตูด้วยความโกรธ เจ้าก็ไปเกี่ยวเนื่องด้วยกับประตู

การกระทำของเจ้าเป็นความผิดพลาด ไม่ใช่ทางแห่งคุณธรรม ประตูบานนั้นไม่ได้ทำอะไรให้เจ้า เจ้าออกไปก่อน แล้วก็ไม่ต้องเข้ามา”

เหมือนดังสายฟ้าฟาดลงมา ชายผู้นั้นเข้าใจถึงความนัยของทั้งหมด

แล้วชายคนนั้นก็ไปลูบๆ ประตู น้ำตาไหลนองหน้า เมื่อเขาคำนับขอขมารองเท้า เขาก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงไปทั่วสรรพางค์กายของตนเอง

—–

ขอบคุณนิทานจาก What Am I.net : นิทานเซ็น