ประเภทแรก คือคนหลงทาง

ประเภทที่สอง คือคนที่รู้ว่าตัวเองกำลังหลงทาง

ประเภทแรก ถือว่าโชคร้าย เพราะไม่มีใครคอยเตือน ไม่มีใครกล้าเตือน หรือเตือนแล้วไม่ฟัง

แบบที่สองนั้นถือว่ากรรมบังแต่บุญมี เพราะถ้ารู้ตัวและยอมรับว่าหลง ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่จะหยุดหลงแล้ว

เราทุกคนย่อมเคยหลงทางมาแล้วทั้งนั้น และจะได้หลงอีกแน่นอนในอนาคต

ถ้าจะหลงทั้งที ก็ขอให้เป็นแบบที่สอง

ส่วนคนที่คิดว่าบทความนี้ไม่เกี่ยวกับตัวเอง เพราะมั่นใจว่ามาถูกทางแล้ว จริงๆ เราอาจกำลังเป็นแบบแรกอยู่ก็ได้นะครับ