การ์ตูนที่ผมชอบมากที่สุดคือเรื่อง One Piece มีพระเอกชื่อลูฟี่ที่มีความฝันจะได้เป็นเจ้าแห่งโจรสลัดด้วยการออกหามหาสมบัติ “One Piece” ที่เจ้าแห่งโจรสลัดคนก่อนได้ทิ้งเอาไว้

ฉากหนึ่งที่ตรึงใจที่สุดเกิดขึ้นในหมู่เกาะชาบอนดี้ เมื่อลูฟี่และพวกพ้องโดนพลเรือเอกและไพร่พลของรัฐบาลโลกไล่ต้อน แม้จะพยายามเต็มที่แล้วก็ยังสู้ไม่ได้ ลูฟี่จึงตะโกนบอกทุกคนให้หนีไปให้ไกลที่สุด ไว้ค่อยกลับมารวมตัวกันใหม่ในวันหน้า

คำพูดว่า “หนีไป!” ไม่น่าจะออกจากปากของพระเอกการ์ตูนได้เลย แต่ลูฟี่ก็ทำไปแล้ว คงเพราะเขาเข้าใจสถานการณ์ดีว่าขืนอยู่สู้ต่อไปก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น

---

หนึ่งในสัญญาณของการเติบใหญ่ คือการประเมินตนเองได้อย่างเที่ยงตรง

เมื่อไหร่ควรพอ เมื่อไหร่ควรไปต่อ เมื่อไหร่ควรไม่ย่อท้อ เมื่อไหร่ควรยกธง

เราอาจถูกสอนมานานว่าการสู้ยิบตาคือคุณธรรมที่น่ายกย่อง และการยอมแพ้หรือการหลบหนีนั้นเป็นเรื่องขี้ขลาด

แต่แท้จริงแล้วการยอมรับว่าตัวเองสู้ไม่ได้อาจต้องใช้ความกล้าหาญเสียยิ่งกว่าการสู้ต่อไปเสียอีก เพราะเขารู้ดีว่าย่อมจะเจอกับคำครหาหรือโดนดูหมิ่นเหยียดหยาม แถมตัวตนงดงามของตัวเองที่เคยวาดไว้ก็ถูกทำลายเสียป่นปี้ แต่เขาก็ยังตัดสินใจที่จะหนีอยู่ดีเพราะว่ามันคือทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้

หนีวันนี้ไม่ใช่เพื่อจะหนีไปตลอด แต่หนีเพื่อไปตั้งหลัก เพื่อไปตั้งสติ เพื่อไปวิเคราะห์ เพื่อปรับปรุง-เปลี่ยนแปลง-ฝึกปรือ

เพื่อจะกลับมาอย่างเข้มแข็งกว่าเดิมและมีโอกาสชนะมากกว่าเดิมครับ