แสงสวยหรูระยิบระยับ
อวดโฉมว่าฉันโดดเด่นเป็นประกาย
มียอดไลค์ยอดแชร์เป็นเครื่องการันตี
อวดศักดิ์อวดศรีว่าตนสำคัญ
จนดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า
จึงได้พบว่า เราเป็นแค่แมลงธรรมดาตัวหนึ่ง
เราคือปราสาททรายใต้เมฆครึ้ม
ใช้เวลาต่อเติมจนสวยงาม
พิถีพิถันและสรรค์สร้าง
แต่แสนจะเปราะบาง
เมื่อน้ำฝนร่วงหล่นจากท้องฟ้า
หรือน้ำขึ้นมาจากท้องทะเล
ปราสาททรายที่ทุ่มเทก็พังทลาย
เราคือหนึ่งพริบตาในอนันตกาล
ใช้ชีวิตเพื่อวันหน้าจนลืมวันนี้
วางแผนเป็นสิบปีทั้งที่ไม่รู้มีเหลืออยู่เท่าใด
มุ่งสร้างตำนานชื่อเสียงเกรียงไกร
แต่แม้จะยิ่งใหญ่สักเพียงไหน
เมื่อวันเวลาผ่านไป
เราก็เป็นได้แค่เพียง footnote ในหนังสือ
เพราะเราคือหิ่งห้อยใต้ต้นลำภู
เพราะเราคือปราสาททรายใต้เมฆครึ้ม
เพราะเราคือหนึ่งพริบตาในอนันตกาล
Anontawong's Musings 