วันนีัวันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

ชายผู้หนึ่งเป็นขโมยอาชีพที่เข้าสู่วัยชรา ลูกจึงพูดกับเขาว่า

“พ่อก็อายุมากแล้ว ส่วนข้าเองก็น่าจะโตพอแล้ว ถึงเวลาที่พ่อจะถ่ายทอดวิชาขโมยให้ลูกได้หรือยังครับ”

พ่อรับปากจะสอนให้ คืนนั้นจึงพาลูกไปขโมยของที่บ้านเศรษฐี

เมื่อเข้าไปในบ้านได้แล้ว พ่อก็ใช้กุญแจผีเปิดตู้เก็บของ แล้วเรียกลูกเข้าไปซ่อนอยู่ในนั้น

เมื่อลูกเข้าไปแล้ว ผู้เป็นพ่อก็ปิดล็อกตู้แล้วร้องตะโกนว่า

“มีขโมย! มีขโมย!” ก่อนวิ่งหนีออกจากบ้านไป

หัวขโมยฝึกหัดได้แต่ซ่อนอยู่ในตู้เงียบๆ ด้วยใจระทึก คนในบ้านเที่ยวหาจนทั่วว่าขโมยอยู่ไหน เมื่อสำรวจดูทรัพย์สินก็ไม่เห็นมีอะไรสูญหาย จึงแยกย้ายพากันเข้านอน

หัวขโมยคิดอยู่นานว่าทำยังไงถึงจะหนีไปได้ สุดท้ายเขาก็คิดอะไรออก

เขาทำเสียงร้องเหมือนหนูที่กำลังกัดข้าวของ คุณผู้หญิงของบ้านจึงสั่งให้คนรับใช้นำตะเกียงมาดู เมื่อคนรับใช้เปิดตู้ออกมา ขโมยก็เป่าตะเกียงจนดับแล้ววิ่งหนีไปทันที

เศรษฐีเจ้าของบ้านรีบสั่งให้บ่าวไพร่ไล่ตามจับขโมย เมื่อถูกตามมาถึงบ่อน้ำบาดาล ขโมยจึงใช้ไหวพริบยกหินก้อนใหญ่โยนลงไปในบ่อ ส่วนตัวเองก็แอบอยู่บริเวณนั้นจนได้ยินเสียงคนพูดว่า

“น่าสงสาร ขโมยคงหมดหนทาง กระโดดลงในบ่อนี้ไปแล้ว”

เมื่อขโมยผู้เป็นลูกกลับมาถึงบ้าน เห็นพ่อกำลังนอนกรน จึงปลุกพ่อขึ้นมาต่อว่ายกใหญ่

พ่อจึงถามถึงเหตุการณ์ว่าลูกเอาตัวรอดกลับมาได้อย่างไร เมื่อได้ฟังแล้วพ่อก็ยิ้มอย่างภูมิใจ

“พ่อถ่ายทอดวิชาให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว”