วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มเดินไปทักชายชรา

“ครูจำผมได้มั้ยครับ”

“ขอโทษด้วยนะ ครูจำเธอไม่ได้”

“ผมเป็นลูกศิษย์ของครูสมัยประถมครับ”

“ขอบคุณที่เข้ามาทักทายนะ แล้วตอนนี้เธอทำอะไรอยู่เหรอ?”

“ตอนนี้ผมเป็นคุณครูครับ”

“อ้อ ก็เหมือนฉันเลยน่ะสิ”

“ใช่ครับ จริงๆ แล้วผมเลือกอาชีพนี้เพราะครูเลยนะครับ”

“เหรอ…เพราะอะไรล่ะ?”

“ตอนที่ครูเป็นครูประจำชั้นห้องผม มีวันหนึ่งผมเห็นเพื่อนเอากล่องดินสอใหม่มาโรงเรียน ผมอยากได้มาก ตอนพักเที่ยงที่ไม่มีคนอยู่ในห้องผมเลยไปหยิบกล่องดินสอของเพื่อนมาเก็บไว้ในกระเป๋าของผมเอง

พอเพื่อนรู้ตัว ก็เลยไปฟ้องคุณครู ครูเลยประกาศว่าใครเอาไปให้เอามาคืนเดี๋ยวนี้ แต่ผมก็นั่งนิ่งเพราะไม่อยากคืน

ครูก็เลยปิดประตูห้องเรียน และบอกว่าครูจะขอค้นกระเป๋านักเรียนของทุกคน โดยขอให้ทุกคนในห้องหลับตาด้วย

พวกเราก็เลยหลับตา แล้วครูก็เดินค้นกระเป๋าไปทีละโต๊ะ ผมได้แต่กลั้นหายใจตอนที่คุณครูเปิดกระเป๋าของผม…แล้วคุณครูก็เดินค้นกระเป๋าโต๊ะอื่นๆ ไปจนครบทุกโต๊ะก่อนจะเดินกลับไปหน้าชั้นเรียน

จากนั้นคุณครูก็ให้พวกเราทุกคนลืมตา แล้วผมก็เห็นว่าครูเจอกล่องดินสอที่หายไปแล้ว ครูเรียกให้เพื่อนมาเอากล่องดินสอคืน และครูก็สอนหนังสือต่อราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ครูไม่เคยเรียกผมไปคุยเรื่องนี้ ครูไม่เคยประกาศว่าใครเป็นคนขโมย

นั่นเป็นวันที่ผมรู้สึกอับอายมากที่สุดในชีวิต แต่มันก็เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญด้วย หากครูไม่ได้ทำอย่างนั้น ผมอาจจะโดนไล่ออก หรืออาจกลายเป็นคนขี้ขโมยไปแล้ว

และแม้ว่าครูจะไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ แต่ครูก็ได้สอนบทเรียนที่ผมไม่มีวันลืม ผมเลยตั้งใจว่าถ้าโตขึ้นผมอยากจะเป็นให้ได้อย่างครูบ้าง

ครูยังจำเหตุการณ์นั้นได้มั้ยครับ?”

ชายชรายิ้มและตอบว่า

“จำได้สิ จำได้ด้วยว่าเป็นกล่องดินสอสีแดงลายยอดมนุษย์ แต่ครูจำไม่ได้หรอกว่าใครขโมย เพราะครูก็หลับตาเหมือนกัน”

---

ขอบคุณนิทานจาก Quora: Richard Strachan’s post in The Greatest Stories Ever Told