วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

ชายฉกรรจ์คนหนึ่งหวังจะมาฝากเนื้อฝากตัวเป็นศิษย์ของท่านอาจารย์เซนที่สำนักแห่งหนึ่ง

เมื่อก้าวพ้นธรณีประตู เขาปิดประตูเสียงดังปัง! แถมยังสลัดรองเท้าระเกะระกะก่อนเดินเข้ามาในตัวสำนักและก้มลงกราบพระอาจารย์

“ข้ารับการคารวะของเจ้าไม่ได้ เจ้าต้องกลับไปที่ประตูและขอให้ประตูยกโทษให้เจ้าก่อน รองเท้าก็ด้วย”

“ท่านพูดเรื่องอะไรกัน!?” ชายฉกรรจ์โวยวาย “คนอยู่ในนี้ตั้งเยอะแยะ ท่านจะทำให้ข้าเป็นตัวตลกอย่างนั้นหรือ”

“ถ้าเจ้าไม่ขอโทษประตู เจ้าก็จงกลับไปเสียเดี๋ยวนี้ ตอนที่เจ้าดูถูกประตูและดูถูกรองเท้าเจ้าไม่รู้สึกว่ามันน่าอับอายบ้างหรือ ทำไมเพิ่งจะมารู้สึกอายตอนที่ข้าบอกให้เจ้าขอโทษ”

ชายคนนั้นเดินกลับที่ประตูอย่างลังเล รู้สึกว่าทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่เขา

“เจ้าประตู ข้าขอโทษ ข้าทำไปโดยไม่ทันยั้งคิด โปรดยกโทษให้ข้าด้วยเถิด” ก่อนจะหันไปพูดกับรองเท้าในแบบเดียวกัน

เมื่อเขาเดินกลับเข้ามา แววตาเขาเปลี่ยนไป อาจารย์เซนดึงร่างเขามากอดไว้

“ขอบพระคุณท่านอาจารย์ ก่อนจะเอ่ยปากผมรู้สึกว่ามันไร้สาระชะมัด แต่พอขอโทษเสร็จผมกลับรู้สึกดีขึ้น เพราะรู้สึกได้ว่าทั้งประตูและรองเท้าได้ยกโทษให้ผมแล้ว”

---

ขอบคุณนิทานจากหนังสือ The Buddha Said by OSHO