บางทีอาจเป็นเพราะ WFH มานานเกินไป

บางทีอาจเป็นเพราะเอาแต่นอนไถมือถือ

บางทีอาจเป็นเพราะสื่อที่มีให้เสพเป็นอนันต์

เราจึงกลายเป็นยาจกทางเวลา

เราจึงกลายเป็นผู้ใหญ่สมาธิสั้น

เราจึงกลายเป็นอะไรนับร้อยพัน

จนลืมไปว่าแท้จริงนั้นเราเป็นใคร

อะไรคือ passion ที่เราเคยมี

อะไรคือสิ่งดีๆ ที่เราเคยคลั่งไคล้

ผ่านมานานเพียงใด ที่ไม่ได้หยิบสีขึ้นมาระบาย หยิบนิยายขึ้นมาอ่าน หยิบมีดขึ้นมาสับอาหาร หยิบจักรยานออกไปปั่น หยิบกล้องไปถ่ายภาพ หยิบกีตาร์ขึ้นมาร้องเพลง

เพราะถึงโลกจะเปลี่ยนแปลงไป แต่เด็กน้อยข้างในเรายังเป็นคนเดิม

อย่าละเลยหาน้ำมาหล่อเลี้ยงจิตใจ เพราะชีวิตไม่ได้อยู่บนหน้าจอ ชีวิตอยู่ตรงหน้าเรา

อย่า bunrout เพราะเราห่างเหินกับตัวเอง