เมื่อชีวิตพุ่งทะยาน เราลืมตัวหรือเปล่า เรามองเห็นหัวคนอื่นหรือไม่ เรามีน้ำใจหรือเปล่า เราดูถูกคนอื่นหรือไม่

เพราะลาภยศสรรเสริญไม่ได้ทำให้สันดานเปลี่ยน มันแค่เปลือยตัวตนที่แท้จริงที่เราเป็นอยู่มาแต่ก่อนเก่า

เมื่อชีวิตเดินมาถึงทางตัน มีใครบ้างที่พร้อมจะช่วยเหลือ ใครบ้างที่พร้อมจะมาอยู่เคียงข้างเราโดยไม่ตั้งคำถาม มีใครบ้างที่จะปฏิบัติต่อเราเหมือนอย่างที่เคย

หากในช่วงที่เรารุ่งเรือง เราไม่ลืมตัว เรามีน้ำใจ เราไม่ดูถูก นั่นย่อมเป็นการดึงดูดคนที่ศีลเสมอกันให้เข้ามาอยู่ในวงจรชีวิต เมื่อถึงคราวที่ฟ้าฝนไม่เป็นใจ กัลยาณมิตรเหล่านี้ก็ยังพอจะเป็นที่ให้เราพักพิงได้

แต่หากที่ผ่านมาเราไม่ได้ทำตัวให้น่ารักน่าคบหา คนที่เข้ามาก็อาจจะเป็นเพียงเพื่อนแต่โดยฉากหน้า ที่พร้อมจะชิ่งเมื่อไหร่ก็ตามที่เราไม่สามารถให้ประโยชน์กับเขาได้อีกต่อไปครับ