เรามีเรื่องที่อยากทำมากเกินไปต่างหาก

ถ้าพระเจ้าสร้างมนุษย์ พระองค์ก็ทรงมีอารมณ์ขันที่สร้างสิ่งมีชีวิตที่แสนจำกัดที่มีความต้องการไม่จำกัด

มนุษย์นั้นมีข้อจำกัดทางกายภาพมากมาย เรามีเวลาอยู่บนโลกได้แค่ 80 ปี เราอยู่ในที่ร้อนเกินไปก็ไม่ได้ หนาวเกินไปก็ไม่ได้ ถึงเวลาหิวก็ต้องกิน ถึงเวลาง่วงก็ต้องนอน โดนอะไรนิดหน่อยก็เป็นไข้ไม่สบาย

แต่พระเจ้าก็สร้างให้เรามีจินตนาการและสติปัญญาที่แทบจะเป็นอนันต์ สิ่งทั้งหลายที่อยู่รายรอบตัวเราวันนี้เคยอยู่แต่ในจินตนาการของเราเท่านั้น เราคิดค้นสร้างสรรรค์สิ่งใหม่ๆ มากมาย โดยมีเป้าหมายที่จะลดความทุกข์ร้อนของมนุษย์

และแม้ว่าคุณภาพชีวิตของเราจะดีกว่าเมื่อ 100 ปีที่แล้วมาก แต่เราก็ไม่แน่ใจนักว่าเรามีความสุขมากกว่าคนรุ่นทวดของเรารึเปล่า

เพราะแม้ชีวิตจะไปได้สวยแค่ไหน เราก็ยังหาเรื่องไม่พอใจได้อยู่ดี

เราสูญเสียความสามารถที่จะอยู่เฉยๆ เราไม่สามารถเป็นเพื่อนกับความเงียบได้ เราจึงต้องหาอะไรอ่าน หาอะไรฟัง หาอะไรทำอยู่ตลอด

และเทคโนโลยีบวกทุนนิยมและโซเชียลมีเดียก็ส่งมอบกิจกรรมให้เราไม่เคยขาด เราจึงมีทางเลือกในการใช้เวลามากกว่าที่เคยเป็นมา

ร่างกายนั้นกินข้าวก็อิ่มได้ แต่ใจนั้นยิ่งกินยิ่งหิว

ใจก็เลยดิ้นรนอยู่ร่ำไปในขณะที่กายกระซิบบอกเราว่าพอได้แล้ว

เราจึงไม่ได้มีเวลาน้อยเกินไป เรามีเรื่องที่อยากทำมากเกินไปต่างหาก

จะออกจากวังวนนี้ได้ ไม่ใช่ด้วยการทำให้มากขึ้น

แต่ด้วยการอยากทำให้น้อยลงครับ