วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

วันหนึ่ง นักปรัชญาพาลูกศิษย์มาตรงพื้นที่ที่เต็มไปด้วยหญ้ายาว แล้วถามลูกศิษย์ว่า

“จะกำจัดหญ้าให้หมดไปจากบริเวณนี้ได้อย่างไร”

ลูกศิษย์เสนอความคิดกันไปต่างๆ นานา คนแรกบอกว่าจุดไฟเผา คนที่สองบอกว่าใช้เคียวถอนราก คนที่สามบอกว่าให้เอายามาพ่น

นักปรัชญาไม่พูดอะไร เขาแบ่งพื้นที่ดังกล่าวออกเป็นสามส่วน ให้ลูกศิษย์ของเขาลงมือจัดการตามวิธีที่แต่ละคนเสนอมา

คนที่เลือกเอาไฟเผา เพียงหนึ่งชั่วโมงก็เผาหญ้าจนเกลี้ยง แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วันหญ้าก็เริ่มขึ้นใหม่ แถมยังขึ้นมากกว่าเดิมอีกด้วย

คนที่เลือกใช้เคียวถอนราก ต้องใช้เวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์กว่าจะถอนหญ้าจนหมด แต่ผ่านไปเพียงไม่กี่วันหญ้าก็เริ่มขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

ส่วนคนที่เลือกพ่นยานั้น สามารถกำจัดหญ้าได้เพียงแต่ส่วนที่พ้นจากพื้นดินเท่านั้น ไม่สามารถกำจัดไปถีงรากได้

บรรดาลูกศิษย์ได้แต่ยอมแพ้และเดินจากไปด้วยความผิดหวัง

ไม่กี่เดือนต่อมา นักปรัชญาได้นำลูกศิษย์มาที่นี่อีกครั้งหนึ่ง บรรดาลูกศิษย์ได้แต่ประหลาดใจกับสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า เพราะพื้นที่นี้กลับกลายเป็นทุ่งข้าวสาลีสีเขียวชอุ่ม

นักปรัชญายิ้มแล้วพูดว่า

“หากต้องการกำจัดหญ้า เธอจงปลูกพืชอย่างอื่นลงบนพื้นดิน”

---

ขอบคุณนิทานจาก Prakal’s Blog: นิทานสอนใจ ถอนหญ้า จากหนังสือ ฮาร์วาร์ด สอนวิธีคิด เล่มที่ 2 เขียนโดย เหวย์ ซิ่วอิง แปลโดยจิราพร เนตรสมบัติผล