เท่าที่สังเกตตัวเองและคนรอบข้าง เรามักจะชอบสวมบทบาทอยู่สองบท

หนึ่งคือบทพระเอก ซึ่งมักจะมีแนวความคิดประมาณนี้
– เราเป็นฮีโร่ของเรื่องนี้
– ทุกสายตาจับจ้องมาที่เรา
– สิ่งที่เราทำนั้นถูกต้อง ชอบธรรมแล้ว
– เราจะคลาดแคล้วจากเรื่องร้ายๆ ต่างๆ เพราะเราพิเศษกว่าคนอื่น

แต่พอชีวิตพลิกผัน เรามักจะหันไปสวมบท “ผู้ถูกกระทำ”
– ชอบถามตัวเองว่า “ทำไมต้องเป็นเราด้วย”
– คนอื่นไม่เข้าใจเราเลย
– เรามันกระจอกสิ้นดี
– ทุกอย่างจบสิ้นกันแล้ว

แต่ผมคิดเล่นๆ ว่าบางทีเราเล่นบทเป็นเพื่อนพระเอกบ้างก็ดีนะ

เพื่อนพระเอกอาจจะไม่หล่อเท่าพระเอก แต่ก็ไม่คิดมากจนน่ารำคาญ รักเพื่อนพ้อง มักจะพูดประโยคฉลาดๆ เวลาพระเอกทำตัวโง่ๆ และเป็นคนที่เข้ามาช่วยพระเอกในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน

เราไม่ได้พิเศษกว่าใครๆ เหมือนพระเอกในละคร แต่โลกก็ไม่ได้ใจร้ายให้เราเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน

สวมจิตวิญญาณของเพื่อนพระเอกหรือเพื่อนนางเอกดูบ้าง แล้วชีวิตเราจะมีความบาลานซ์มากขึ้นครับ