เพราะมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่โหยหาความสำเร็จ

เดือนที่ผ่านมา พ่อแม่ที่ทำงานที่บ้าน ย่อมเจอปัญหาคลาสสิคคือลูกมาชวนเล่นด้วย

จะเล่นกับลูกก็เสียงาน จะไม่เล่นกับลูกก็รู้สึกเหมือนเราเป็นพ่อแม่ที่ใช้ไม่ได้

แต่แม้เราจะไม่ได้ทำงานที่บ้าน เราก็ยังมีแนวโน้มที่จะเทเวลาให้กับงานมากกว่าจะเทให้กับลูกอยู่ดี

ศาสตราจารย์เคลย์ตัน คริสเตนเซน ผู้เขียนหนังสือ How Will You Measure Your Life ที่ผมเขียนถึงเมื่อวานนี้ ได้อธิบายประเด็นนี้ไว้ว่า มันเป็นเพราะเราโหยหาความสำเร็จ

เราทำงานเสร็จหนึ่งชิ้นก็รู้สึกสำเร็จ

ได้ตอบสแล็คก็รู้สึกสำเร็จ

เช็คเมลใหม่ก็รู้สึกสำเร็จ

แม้กระทั่งอ่านบทความในเฟซบุ๊คจบก็รู้สึกสำเร็จเช่นกัน

แต่เวลาเราเล่นกับลูกเราจะไม่ค่อยได้สัมผัสความสำเร็จ

งานส่วนใหญ่ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีหรือไม่กี่ชั่วโมงเพื่อทำให้มันเสร็จและเป็น achievement สำหรับเราได้

แต่การเลี้ยงลูกมันคืองานที่ต้องใช้เวลาเป็นสิบหรือยี่สิบปี กว่าที่เขาจะโตพอ ให้เรายืนเท้าสะเอวมองเค้าจากที่ไกลๆ แล้วรู้สึกภูมิใจกับตัวเองว่าเรานี่ก็เลี้ยงลูกใช้ได้เหมือนกันนะ

เรื่องนี้ไม่ได้มีทางออกให้ ผมแค่ชี้ทางเข้าให้เฉยๆ ว่าทำไมเราถึงมีแนวโน้มที่จะสนใจงานมากกว่าลูก

เมื่อระลึกถึงสาเหตุได้แล้ว จะได้เตือนตัวเองให้รักษาบาลานซ์ให้ดีๆ ครับ

—–

“ช้างกูอยู่ไหน” หนังสือเล่มใหม่ของผมวางแผงแล้วนะครับ ถ้าช่วงนี้ไม่สะดวกไปร้านหนังสือ ก็ซื้อได้ที่ whatisitpress.com ครับ

ติดตาม Anontawong’s Musings ทาง LINE: https://lin.ee/2VZMu59