เคยรู้สึกมั้ยครับว่าเรากำลังละเลยออะไรบางอย่าง หรือเราไม่ได้ละเลยหรอก แต่เรารู้ตัวว่าเรายังให้เวลากับมันน้อยไป

สิ่งที่ผมรู้สึกว่ายังทำน้อยไปก็คือ เล่นกับลูก คุยกับภรรยา ทานข้าวกับพ่อแม่ อ่านหนังสือ ออกกำลังกาย เจริญสติ และขบคิดไอเดียอะไรบางอย่าง

แต่เวลาเป็นเพียงไม่กี่สิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเองไม่ได้ จะทำอย่างไรเราก็มีแค่วันละ 24 ชั่วโมงเท่านั้น ถ้าอยากมีเวลามากขึ้นเพื่อทำบางอย่าง เราก็ต้องลดเวลากับสิ่งที่เรากำลังทำมากเกินไป

ช่วงนี้ผมก็เลยมีประโยคเหล่านี้ลอยเข้ามาในหัวบ่อยๆ

“ยังเล่นมือถือไม่พออีกหรือ ชั่วโมงนึงนี่หยิบขึ้นมาเป็นสิบๆ ครั้งแล้วนะ”

“ยังเข้าเฟซไม่พออีกหรือ มีอะไรให้ดูนักหนา”

“ยังทำงานไม่พออีกหรือ ลูกๆ รอเจอหน้าเราอยู่นะ”

โชคดีที่บ้านผมไม่มีเน็ตฟลิกซ์ ไม่อย่างนั้นคงได้เบียดเบียนตัวเองมากกว่านี้

ต้องยอมรับว่าเฟซบุ๊ค ยูทูบ อินสตาแกรมเขาเก่งจริงๆ จ้างนักจิตวิทยาและนักการตลาดมาช่วยออกแบบโปรดักท์ของเขาให้เป็นสิ่งเสพติดที่ถอนตัวได้ยาก

ส่วนที่เราทำงานจนดึกดื่นก็ไม่ใช่เพราะว่าเราขยันอะไร แต่เพราะเราติดพัน และการอยู่ต่อกับสิ่งที่เราติดพันนั้นง่ายกว่าการกลับบ้านไปเจอครอบครัวหรือกลับบ้านไปเจอตัวเอง

ลองถามตัวเองนะครับว่าเรากำลังทำอะไรน้อยเกินไป และเรากำลังทำอะไรมากเกินไป

เวลานั้นมีจำกัด แต่ความต้องการของคนเรามีไม่จำกัด ขอให้มีสติที่จะระลึกได้ว่าอะไรสำคัญ อะไรไม่สำคัญ อะไรรอได้ อะไรที่ไม่ควรรอ อะไรที่ทำไปเพราะความเคยชิน และอะไรที่ทำแล้วจะมีคุณค่าอย่างแท้จริงครับ

—–

“ช้างกูอยู่ไหน” หนังสือเล่มใหม่ของผมที่ว่าด้วยการลดทอนสิ่งที่ไม่ใช่ออกไปจากชีวิต มีวางขายที่นายอินทร์ ซีเอ็ด B2S และ Kinokuniya แล้วนะครับ อ่านรายละเอียดได้ที่ bit.ly/eitrfacebook และอ่านรีวิวได้ที่นี่ครับ bit.ly/eitrreportingengineer