ทางออกมันซ่อนอยู่ข้างหน้าเราแล้ว

องค์กรใดที่ปล่อยให้พนักงานสุขสบายเกินไป ทำงานดีหรือไม่ดีก็มีโบนัสให้ อยู่มาครบจำนวนปีก็ได้เลื่อนตำแหน่ง ไม่ต้องพยายามอะไรก็มีกินมีใช้ พนักงานส่วนใหญ่อยู่ใน comfort zone

องค์กรนั้นกำลังกลายเป็นสวนสัตว์

ตอนที่เข้ามาใหม่ๆ สัตว์เหล่านี้ก็ยังพอมีความเป็นสัตว์ป่าอยู่บ้าง ยังมีความดิบ ความฟิต ความทะเยอทะยาน และสัญชาติญาณการเอาตัวรอด

แต่พอถูกเลี้ยงดูไปนานๆ ป้อนข้าวป้อนน้ำเป็นเวลา แต่ละวันเดินไปเดินมา (หรือนอน) อยู่ในกรง ความเป็นสัตว์ป่าค่อยๆ ลดน้อยถอยลงจนกลายเป็นสัตว์เลี้ยง

สัตว์เลี้ยงที่เชื่องและเชื่องช้า จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

เป็นเรื่องยากยิ่งสำหรับองค์กรที่กลายเป็นสวนสัตว์จะสร้างผลงานโดดเด่นได้

ยิ่งโลกหมุนเร็วขนาดนี้ ธุรกิจยักษ์ใหญ่แค่ไหนก็ยังมีโอกาสถูก disrupt ได้ การบริหารองค์กรแบบสวนสัตว์จึงเป็นเรื่องอันตราย แถมจะเปลี่ยนกลับไปให้มีสัญชาติญาณสัตว์ป่าก็ยากเย็นแสนเข็ญ

ดังนั้น ถ้าองค์กรเรายังไม่ใหญ่นัก อย่าปล่อยให้จิตวิญญาณสัตว์ป่าสูญหาย

ไม่จำเป็นต้องถึงขนาดรบราฆ่าฟันกันอย่างป่าเถื่อน

แค่อย่าปล่อยให้เสือสบายจนกลายเป็นแมวเชื่องๆ ก็พอ

—–

ขอบคุณประกายความคิดจากหนังสือ คิดแค่ 1 แต่ได้ผล 100 โดย โมะริกะวะ กะกิระ แปลโดยโยซุเกะ, บรรเจิด ชวลิตเรืองฤทธิ์

บทความวันละตอนจาก Anontawong’s Musings:

LINE: bit.ly/tgimline

Facebook: bit.ly/tgimfb

Twitter: bit.ly/tgimtwt

เป้าหมายมีไว้ชำเลือง

December 23, 2018December 23, 2018 / Anontawong Marukpitak

20181223

ปีนี้น่าจะเป็นปีที่ผมใช้เงินบู๊สต์โพสต์บทความในเพจของผมน้อยกว่าทุกๆ ปีที่ผ่านมา

แต่ก่อน เวลาโพสต์ไหนมีคนชอบเยอะซักหน่อย ผมจะใช้เงินประมาณ 60 บาทเพื่อบู๊สต์โพสต์ให้มันเข้าถึง (reach) คนมากขึ้นซัก 2000 คน ซึ่งผมจะทำอย่างนี้ประมาณสัปดาห์ละโพสต์หรือสองโพสต์

แต่เดี๋ยวนี้ ไม่ว่าโพสต์จะ engagement ดีแค่ไหน ก็ไม่รู้สึกถึงความจำเป็นที่ต้องใช้เงินเพื่อต่อยอดอีกต่อไป

แต่ก่อน ผมเคยอยากให้เพจตัวเองมีคนติดตามซัก 50,000 คน แต่ตอนนี้เป้าหมายเหล่านั้นหายไปหมดแล้ว

จะพูดว่าหายไปก็ไม่ถูก ต้องบอกว่ามันเป็นเป้าหมายที่ไม่มีเดดไลน์กำกับมากกว่า

รู้เพียงแค่ว่า ถ้าผมยังเขียนไปเรื่อยๆ อย่างนี้ทุกวัน และสิ่งที่ผมเขียนนั้นมันมีประโยชน์พอที่คนจะบอกต่อ ซักวันหนึ่งตัวเลข 50,000 ก็คงมาถึงเอง

ดังนั้น แทนที่จะตั้งเป้าว่าต้องถึง 50,000 Likes ภายในวันนั้นวันนี้ สู้ตั้งเป้าให้ตัวเองผลิตชิ้นงานที่มีคุณภาพออกมาอย่างสม่ำเสมอดีกว่า

ตายังคอยชำเลืองมองดูเป้าหมาย แต่สิ่งที่จับจ้องอยู่จริงๆ คือกระบวนการ

เวลาเดินขึ้นเขา เราคงแหงนดูยอดเขาอยู่เรื่อยๆ แต่สิ่งที่ต้องใส่ใจกว่าคือแต่ละก้าวที่เราเดิน

ถ้าตาเอาแต่จับจ้องมองไปที่ยอดเขา คงไม่แคล้วสะดุดขาตัวเองครับ

—–

Storytelling with Powerpoint รุ่นที่ 2 เรียนเสาร์ที่ 19 มกราคมนี้เปิดรับสมัครแล้วดูรายละเอียดได้ที่ http://bit.ly/tgimstory2fb

บทความวันละตอนจาก Anontawong’s Musings:

LINE: bit.ly/tgimline