ชีวิตที่เราภูมิใจ

I hope you live a life you’re proud of. If you find that you are not, I hope you have the strength to start all over again.

ผมหวังว่าคุณกำลังใช้ชีวิตในแบบที่คุณภูมิใจ แต่ถ้าคุณยังไม่ภูมิใจกับชีวิตคุณ ผมก็ขอให้คุณจะเข้มแข็งพอที่จะเริ่มต้นใหม่นะ

– F. Scott Fitzgerald

เมื่อเช้าได้ฟังเพลง Creep ของวง Radiohead แล้วก็คิดถึงการเล่นดนตรีสมัยเด็กๆ

หนึ่งในความภูมิใจของผมคือการเล่นโซโลเพลง Don’t Look Back in Anger ของวง Oasis ในงานจบการศึกษาที่นิวซีแลนด์

ผมกับเพื่อนคนไทยตั้งวงชื่อ So L (โซแอล) และเป็นวงดนตรีวงเดียวที่ได้เล่นในคืนนั้นซึ่งเต็มไปด้วยนักเรียนและผู้ปกครองฝรั่ง

สมัยนั้นยังไม่มีอินเตอร์เน็ตและ MP3 การแกะเพลงต้องใช้สเตริโอเปิดซีดีเอา ซึ่งก็ถือว่าสะดวกกว่าการใช้เทปคาสเซ็ตมากมายแล้ว

ผมซื้อหนังสือกีตาร์รายเดือนของฝรั่งซึ่งมีแท็บและคอร์ดเพลง Don’t Look Back in Anger เพื่อจะแกะเพลงนี้มานานหลายเดือน แต่จนแล้วจนรอดก็เล่นไม่ได้เสียที

จุดเปลี่ยนอยู่ที่การไปพักบ้านโจช่วงปิดเทอม

(ผมอยู่กับแม่บ้านชาวนิวซีแลนด์ในเมืองเล็กๆ ชื่อเทมูก้า ส่วนโจซึ่งแก่กว่าผมนั้นอยู่แฟลตกับแฟนที่เมืองไครส์เชิร์ช)

พวกเราจะนั่งเล่นเกมจนถึงตีสี่ตีห้า ตื่นมาเกือบบ่าย ไปเดินเล่นที่ห้าง หาอะไรกิน ก่อนจะกลับมานั่งเล่นกีต้าร์ เล่นเกมและคุยกับโจเคล้ากับเบียร์และกลิ่นบุหรี่และกินมาม่าตอนตีสอง

ผมใช้ชีวิตแบบนั้นถึงสองสัปดาห์เต็มๆ ก่อนจะกลับมาอยู่บ้านพร้อมด้วยความรู้สึกว่าเป็นสองสัปดาห์ที่ใช้เวลาอย่างทิ้งขว้างที่สุด

ไอ้ความรู้สึกเสียดายเวลาที่หายไปนี่แหละ ที่ทำให้ผมตั้งใจว่าจะเล่นโซโลเพลง Don’t Look Back in Anger เพื่อเป็นการชดเชยเวลาที่สูญหายไป

และหลังจากพยายามอยู่สองสัปดาห์เต็มๆ ฟังเพลงไปไม่ต่ำกว่าสองร้อยรอบ ผมก็เล่นเพลงนี้สำเร็จ และได้ไปเล่นในงานจบการศึกษา (จำได้ด้วยว่ามีเพื่อนฝรั่งคนนึงลุกขึ้นตบมือตอนเล่นเพลงนี้เสร็จ)