วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ
หมีโคอาล่าเจอลูกนกถูกทิ้ง หมีจึงเอาลูกนกมาดูแล แล้วเป็นพ่อให้ลูกนก
เมื่อถึงเวลาลูกนกต้องฝึกบิน ลูกนกจึงถามหมี
“พ่อจ๋าหนูจะบินได้อย่างไร”
“เดี๋ยวพ่อบินให้ดู”
หมีกระโดดจากยอดไม้แล้วกระพือแขนเร็ว ๆ เพื่อให้ลอยขึ้น แต่ทุกครั้ง หมีก็จะหล่นลงพื้นด้วยความหนักของตัว
หมีทำแบบนี้ทุกวันให้ลูกนกดู แล้วบอกลูกนกให้กระพือปีกแรง ๆ ตาม
“พ่อไม่เห็นบินได้เลย” ลูกนกถาม
“เพราะพ่ออ้วนไง แต่ลูกบินได้นะ ลองทำดูสิ” หมีบอกลูกนก
“พ่อเธอไม่มีทางบินได้หรอก เพราะพ่อเธอไม่ใช่นก” ต้นไม้กระซิบบอกลูกนก
ถ้าพ่อบินไม่ได้ พ่อจะทำอย่างนั้นทุกวันทำไม ลูกนกถามต้นไม้
“วันไหนเธอมีคนที่เธอรักสุดหัวใจ เธอจะเข้าใจเอง” ต้นไม้ตอบ
ลูกนกมองหมีที่ตัวเต็มไปด้วยแผล แล้วถามว่า พ่อบินไม่ได้ พ่อจะพยายามบินทำไม
หมียิ้มแล้วลูบหัวลูกนกเบา ๆ พร้อมบอกว่า
“การพยายามทำอะไรเพื่อคนที่เรารัก มันไม่มีขีดจำกัดหรอก มันทำได้ทุกอย่าง
พ่ออยากให้หนูบินได้ เพื่อที่สักวันหนูโตขึ้น จะได้บินออกไปดูโลกกว้าง
บินออกไปเห็นอะไรใหม่ๆ บินออกไปหากิน และเจอคนดีๆ ที่พร้อมจะเคียงข้างหนู พ่อรักหนูนะ”
ลูกนกไม่ตอบอะไร ปล่อยตัวลงไป กระพือปีกให้แรง แล้วก็บินออกไปสู้ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่
มีเพียงหมีที่มองจากต้นไม้ต้นนั้นด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขและน้ำตาแห่งความใจหาย
เขาไม่รู้ว่าลูกนกจะบินไปไหน เขาไม่รู้ว่าลูกนกจะบินไปหาใคร แต่เขารู้ว่าลูกนกบินได้แล้วเขาก็สุขใจ
ตะวันกำลังลับลา หมีนั่งเช็ดแผลตัวเอง พร้อมกับมองเงาฝูงนกที่บินตรงขอบฟ้า แล้วหวังว่าจะมีลูกที่เขารักบินอยู่ในนั้น ก่อนหลับตาไปด้วยความเหนื่อยล้าแต่สุขใจ
ไม่ทันได้หลับสนิท ก็มีอะไรแผ่นใหญ่ๆมาห่มไว้
หมีลืมตา เห็นลูกนกกำลังบินคาบใบไม้มาห่มให้ พร้อมกับอาหารและหญ้าสมุนไพรไว้ให้ใส่แผล
ลูกนกบินลงบนไหล่หมีอย่างเบา ๆ แล้วกระซิบที่หูไปว่า
“หนูก็รักพ่อนะ”
ขอบคุณนิทานจากไลน์ (หากรู้ว่าใครเป็นคนเขียน/คนแปล ช่วยบอกด้วยนะครับ จะลงเครดิตให้ครับ)
facebook.com/anontawongblog
anontawong.com/archives
Download eBook – เกิดใหม่
ขอบคุณภาพจาก Pixabay.com
