ปากกาในความทรงจำ

ย้อนกลับไปประมาณเดือนกันยายน ปี 2537

ผมกำลังเรียนชั้นมัธยมปลายอยู่ที่โรงเรียน Temuka High School* บนเกาะใต้ของประเทศนิวซีแลนด์

เทมูก้าไฮคูลมีนักเรียนอยู่ประมาณ 450 คน โดยมี Overseas Students (นักเรียนต่างชาติ) 14 คน เป็นเด็กไทย 9 คนและเด็กฮ่องกง 4 คน

เด็กไทยที่ผมสนิทด้วยในช่วงนั้นคือกวิน สมบูรณ์ สิธี และโยน

กวินเป็นนักเรียนไทยคนแรกที่มาเรียนที่โรงเรียนนี้ เขาอายุมากกว่าผมหนึ่งปี เรียนอยู่ชั้น Form 5 (เทียบเท่าม.5) เหมือนสมบูรณ์ ขณะที่ผมอยู่ Form 4 ร่วมกับสิธีและโยน

ผมมีปากกาอยู่ด้ามนึง ที่ใช้มาตั้งแต่สมัยอยู่เมืองไทย เป็นปากกาแลนเซอร์ทรงมนๆ ตัวด้ามสีขาว ท่อนบนสีน้ำเงิน และมีฝาปิดสีน้ำเงิน

ที่ผมเอาปากกาด้ามนี้มาจากเมืองไทย เพราะว่ามันเขียนดี

แต่เหตุผลที่สำคัญกว่าก็เพราะว่าผมเห็นว่าหมึกในปากกามันลดลงจนเกือบจะหมดหลอดแล้ว ผมเลยตั้งใจว่า จะเอาปากกาด้ามนี้มาใช้ที่นิวซีแลนด์จนกว่าหมึกจะหมดให้จงได้

พอมาอยู่นิวซีแลนด์ได้ประมาณสามสัปดา์ ผมก็ใช้ปากกาจนหมึกหมดจริงๆ

ผมภูมิใจมากจนตอนพักเที่ยง ผมก็มาเล่าให้กวินฟังว่า ตั้งแต่เกิดมา นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ใช้ปากกาจนหมึกหมด จะเก็บปากกาด้ามนี้ไว้เป็นที่ระลึกเลย

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน อยู่ๆ กวินก็มาหาเรื่องผม

ด้วยความที่กวินเป็นคนขี้เล่นอยู่แล้ว ผมเลยไม่แน่ใจว่ามันหาเรื่องจริงๆ หรือแกล้งหาเรื่องอำผมกันแน่

ผมจำได้เพียงแค่ว่า กวินเอาปากกาผมไป ผมจะขอคืนก็ไม่ให้

แย่งกันไปแย่งกันมา สุดท้ายปากกาของผมหัก

ท่อนบนสีน้ำเงินกระเด็นลงพื้น ส่วนด้ามติดอยู่ที่มือผม

ผมยืนนิ่ง พูดอะไรไม่ออก แล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมา (ตอนนั้นเพิ่ง 14 ปี อารมณ์ยังอ่อนไหวเกิ๊น)

คงจะเพราะว่าทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ แต่ไม่รู้จะทำยังไง

กวินหน้าถอดสี ก้มลงไปเก็บปลอกและท่อนสีน้ำเงินขึ้นมาแล้วขอด้ามสีขาวของผมไปเพื่อเอาไปพันสก๊อตเทป แล้วพูดว่า “ขอโทษว่ะเพื่อน” ซ้ำๆ ซึ่งก็ทำให้ผมรู้ว่า ที่กวินมาหาเรื่องผมคงกะจะแกล้งเล่นๆ เฉยๆ แต่พอมันเลยเถิดจนทำให้ปากกาที่ผมเฝ้าทะนุถนอมต้องหักลง ก็คงรู้สึกผิดไม่น้อย

ผมเก็บปากกาคอหักที่ใส่เฝือกด้วยสก๊อตเทปไว้จนจบม.ปลาย

และผมไม่เคยใช้ปากกาหมดด้ามอีกเลยนับจากวันนั้น

—–

ทำไมวันนี้ผมมาเล่าเรื่องปากกาให้ฟังเหรอครับ?

พอดีเมื่อสองสามวันก่อน ผมได้ยินข่าวทางทีวีว่าจะมีหนังสือเล่มใหม่กำลังจะวางแผง

ผมจำชื่อหนังสือไม่ได้แล้ว รู้แค่ว่าเป็นหนังสือที่ผู้ใหญ่ในเมืองไทยหลายท่านเล่าถึงความประทับใจที่มีต่อสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี

ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งได้เล่าไว้ว่า คนไทยจะรู้ดีว่าเวลาที่สมเด็จพระเทพฯ ทรงเสด็จฯ ไปที่ไหนก็ตาม ท่านจะมีสมุดและปากกาติดตัวอยู่เสมอ

แต่สิ่งที่คนไทยอาจไม่รู้ก็คือพระองค์ทรงใช้ปากกาจนหมึกหมดทุกด้าม

“พระองค์ยังทรงเป็นนักจดบันทึก สมัยก่อนคนเรียนอักษรไม่จดไม่ได้ ท่านจะมีสมุดบันทึก 2 อย่าง แบบแรกเป็นเล่มเล็ก จดย่อๆ แบบเร็วๆ จดเฉพาะคำสำคัญ พอมีเวลาว่างระหว่างนั่งรถ หรือเสวยพระกระยาหารเสร็จ ถึงจะนั่งบันทึกสิ่งที่จดมาในสมุดเล่มใหญ่อย่างถูกต้อง ท่านจดทุกเรื่อง แม้แต่เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย ผมคิดว่า ถ้าบันทึกเล่มใหญ่คงมีเป็นพันเล่ม ท่านทรงใช้หมดทุกเล่ม ไม่มีหน้าเปล่า ปากกาก็เหมือนกัน ทรงใช้หมดทุกแท่ง”

– ผศ.ดร.ประพจน์ อัศววิรุฬหการ คณบดีคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

ผมนึกถึงปากกาที่กวินทำหัก

แล้วผมก็นึกถึงปากกานับร้อยนับพันที่สมเด็จพระเทพฯ ทรงใช้อย่างคุ้มค่า

ผมรู้สึกละอายใจ

แล้วก็รู้สึกว่า คนไทยโชคดีจริงๆ

ขอพระองค์ ทรงพระเจริญ

—–

Credits

หนังสือพิมพ์โพสต์ทูเดย์: สมเด็จพระเทพรัตนฯ “เจ้าฟ้านักปราชญ์ขวัญใจมหาชน”

Office Mate: ปากกาลูกลื่น 0.8 มม. น้ำเงิน แลนเซอร์ 915

—–
* ตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็น Opihi College แล้ว