ผมคิดว่าผมเป็นคนที่ใจเย็นพอสมควร

ใจเย็นในแง่ที่ว่าผมจะไม่ตะโกนหรือวีนใส่ใคร

ถ้ามีใครทำอะไรให้ผมผิดหวังหรืออารมณ์เสีย

อย่างมากก็แค่ทำหน้ามุ่ยๆ แล้วเงียบไป

ไว้อารมณ์ดีขึ้นค่อยมาคุยกันใหม่

การที่ผมไม่เหวี่ยงไม่วีน ไม่ได้แปลว่าไม่โกรธนะครับ

ผมก็ยังโกรธอยู่เรื่อยๆ ตามประสาปุถุชน

และคนที่ผมโกรธบ่อยที่สุดก็คือตัวเอง

—–

โกรธคนอื่น ไม่ยากเท่าไหร่ แค่ไม่ต้องเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงก็ทุเลาแล้ว

แต่โกรธตัวเองนี่สิลำบาก เพราะเสียงในหัวมันพูดไม่หยุดเลย

แล้วเท่าที่ผมสังเกต ผมมักจะโกรธตัวเองด้วยแพทเทิร์นเดิมๆ

นั่นคือ มีทางเลือกระหว่าง A กับ B

ผมรู้ว่าควรจะทำ A แต่ดันไปเลือกทำ B

พอ B ส่งผลร้าย ผมก็อดอุทานในใจไม่ได้ว่า “กูว่าแล้ว”

แล้วคำถามว่า “ทำไมไม่ทำ A ตั้งแต่แรก” ก็จะผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำอีก

ถ้าพูดภาษาโปรแกรมเมอร์ มันคืออาการ Infinite Loop

กว่าจะหลุดวงจรอุบาทว์นี้ได้ ก็เล่นเอาหมดพลังใจไปไม่น้อย

มาอ่านประโยคนี้ของคุณดังตฤณ จึงพบทางออกใหม่

ว่าแทนที่จะโมโหความผิดพลาดของตัวเอง ผมควรจะเอาเวลาไปสำรวจต้นเหตุของความผิดพลาดดีกว่า

เช่นเราเลือก B เพราะใช้พลังงานลบรึเปล่า หรือเราตัดสินใจไปทั้งๆ ที่ยังโกรธอยู่รึเปล่า

เมื่อรู้ต้นเหตุ ก็ท่องไว้ในใจ จะได้ไม่กลับมาพลาดอีก

เกิดเป็นคน ควรจะเจ็บแล้วจำ

ถ้ายังไม่จำ แสดงว่ายังเจ็บไม่พอ (ฮิ้ว!!)