วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

เด็กวัยรุ่นเอ่ยถามคุณปู่

“ปู่ครับ สมัยปู่อยู่กันได้ยังไงครับเนี่ย

ไม่มีคอมพิวเตอร์

ไม่มีสมาร์ตโฟน

ไม่มีอินเทอร์เน็ต

ไม่มีกูเกิ้ล

ไม่มีทีวี”

ปู่ (ที่ดูแล้วน่าจะเลือดกรุ๊ปบี) เลยตอบว่า

“สมัยปู่อาจจะลำบากกว่าสมัยนี้ก็จริง แต่ปู่ว่ายุคนี้ก็ลำบากนะ

ไม่มีความถ่อมตัว

ไม่มีความพอดี

ไม่มีความละอาย

ไม่มีความเห็นอกเห็นใจ

ไม่มีความเคารพ

ปู่ก็สงสัยเหมือนกันว่าเด็กรุ่นนี้อยู่กันได้ยังไง”

วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

ณ ป้ายรถเมล์แห่งหนึ่งในเมืองนอก

แม่: ถ้าคนขับถามว่าลูกอายุเท่าไหร่ ลูกตอบว่า 6 ขวบนะ ตั๋วจะได้ราคาถูก

เด็กชาย: ได้ครับแม่

รถบัสมาจอดที่ป้าย ทั้งแม่และลูกเดินขึ้นบันไดรถ

คนขับ: อายุเท่าไหร่แล้วพ่อหนุ่มน้อย

เด็กชาย: 6 ขวบครับ

คนขับ: โอ้ดีๆ แล้วจะ 7 ขวบเมื่อไหร่ครับเนี่ย

เด็กชาย: ตอนลงจากรถครับ

วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

นกนางแอ่นตัวหนึ่งอาศัยอยู่กับฝูงนกอื่นๆ ที่หมู่บ้านริมทุ่ง

วันหนึ่ง นกนางแอ่นเห็นชาวไร่กำลังหว่านเมล็ดป่าน ก็รีบบินกลับมาเตือนเพื่อนนกทั้งหลาย เพราะเมล็ดป่านเหล่านี้จะเติบโตเป็นต้นป่านให้ชาวไร่นำมาถักเป็นตาข่ายและบ่วงดักนก

“พวกเจ้ารีบไปจิกกินเมล็ดป่านให้หมดเถอะ ก่อนที่มันจะงอกเป็นต้นอ่อน”

แต่พวกนกกลับไม่สนใจคำเตือนของนกนางแอ่น จนกระทั่งเมล็ดป่านงอก นกนางแอ่นก็เตือนขึ้นอีกว่า

“ถ้าพวกเจ้ารีบจิกกินต้นอ่อนตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไปนะ”

พวกนกทำท่ารำคาญ ตวาดกลับไปว่า

“นี่เจ้านกนางแอ่น! ถ้ากลัวมากก็ไปหากินที่อื่นเสียสิ”

นกนางแอ่นจึงบินจากไป

เมื่อต้นป่านโตเต็มที่ ชาวไร่ก็นำมาถักเป็นตาข่าย พวกนกทั้งหลายต่างพลาดท่าไปติดตาข่าย พวกมันจึงเริ่มสำนึกถึงคำเตือนที่นกนางแอ่นเคยพูดเอาไว้

แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว

วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

เด็กสาววัยรุ่นเพิ่งผิดหวังจากการสอบมาหมาดๆ จึงเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง

ผ่านไปสองวัน พ่อจึงเดินไปเคาะประตูห้องลูกสาว ชวนไปพายเรือเล่นที่สวนสาธารณะ

ระหว่างที่พายเรือ พ่อก็เอ่ยขึ้นว่า

“น้ำเต็มบึงไม่ทำให้เรือจมหรอกนะ”

“ว่าไงนะคะพ่อ”

“เรือเราก็ลำเล็กนิดเดียว ลอยอยู่บนน้ำปริมาณมหาศาล แต่เรือก็ไม่จม”

“ก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้วสิคะ”

“แต่ถ้าเอาน้ำมาใส่ในเรือลำนี้สัก 10 ถัง เรือก็จมได้ จริงมั้ย”

“…”

“ลูกจำไว้นะว่า เรือจะจมไม่ใช่เพราะน้ำที่อยู่นอกเรือ แต่เป็นน้ำที่อยู่ในเรือ ตอนที่ลูกโตไปกว่านี้ จะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นกับลูก เหมือนน้ำที่มีอยู่เต็มบึง ซึ่งมันทำอะไรเรือของลูกไม่ได้ ตราบใดที่ลูกไม่ปล่อยให้น้ำเข้าเรือ”

---

ขอบคุณประกายความคิดที่ได้จากภาพภาพหนึ่งในอินเทอร์เน็ต

วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

พอถึงฤดูใบไม้ผลิ พวกอินเดียนแดงในเขตสงวนแห่งหนึ่งถามหัวหน้าเผ่าคนใหม่ว่า ฤดูหนาวปีนี้จะหนาวจัดหรือเปล่า

หัวหน้าเป็นคนสมัยใหม่ ไม่ได้เรียนเคล็ดวิชาอ่านลมฟ้าอากาศจากบรรพบุรุษ
แต่ด้วยความกลัวเสียฟอร์ม หัวหน้าเผ่าจึงทำทีแหงนมองฟ้า แล้วบอกว่าปีนี้จะหนาวทารุณ ขอให้คนในเผ่าเตรียมฟืนไว้ก่อไฟผิงให้มากๆ

เมื่อตอบแล้วหัวหน้าเผ่าก็แอบโทรไปถามกรมอุตุฯ เจ้าหน้าที่พยากรณ์อากาศตอบว่าท่าทางจะหนาวจัด หัวหน้าเผ่าจึงย้ำให้คนในเผ่าเร่งหาฟืนเพิ่มขึ้น

สองสามวันต่อมาหัวหน้าเผ่าโทรถามกรมอุตุฯ ให้แน่ใจอีกครั้ง เจ้าหน้าที่ตอบว่าปีนี้ต้องหนาวแน่นอน หัวหน้าเผ่าจึงสั่งให้คนในเผ่าเก็บเศษไม้ทุกชิ้นที่หาได้

พอใกล้ฤดูหนาวหัวหน้าเผ่าโทรไปถามที่กรมอุตุฯ อีกครั้ง

“มั่นใจแค่ไหนว่าปีนี้จะหนาวจัด”

“100 เปอร์เซ็นต์” เจ้าหน้าที่ตอบหนักแน่น

“ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้น” หัวหน้าเผ่าถาม

“เพราะพวกอินเดียนแดงพากันออกหาฟืนไม่หยุดเลยครับ!”

---

ขอบคุณนิทานที่พ่อส่งให้ทางไลน์ ส่วนต้นทางเก่าสุดที่หาได้โพสต์โดยคุณ somkitjar ใน Bloggang เมื่อปี 2553