เมื่อคืนวันก่อน ใกล้จะถึงเวลาเข้านอน “ปรายฝน” ลูกสาววัย 8 ขวบ บอกกับผมว่า “แด๊ดดี้ ปรายฝนกลัว พรุ่งนี้ปรายฝนมีเทสต์ภาษาจีน”

ลูกสาวผมเป็นสายชิล ไม่ค่อยเตรียมตัวเท่าไหร่ แล้วค่อยมากังวลตอนจวนตัว

ผมเองก็เป็นสายชิล ไม่ได้คาดคั้นให้ลูกต้องสอบได้คะแนนดี แต่ก็ถือโอกาสนี้สอนปรายฝนว่า “ที่กลัวเพราะว่าเราไม่ได้เตรียมตัวไง ถ้าปรายฝนเตรียมตัวปรายฝนก็จะกลัวน้อยลง”

พอเอ่ยประโยคนี้จบ ผมก็คิดขึ้นได้ว่านี่คือคำสอนใจสำหรับตัวเองเช่นกัน

ถ้าเราเตรียมพรีเซนต์มาดี เราจะพูดได้อย่างมั่นใจ

ถ้าเราซ้อมวิ่งมาดี ถึงจะใกล้วันแข่งเราก็ไม่เครียด

ถ้าเราจัดการเรื่องการเงินไว้ดี เราจะไม่ค่อยกังวลเรื่องอนาคต

แต่ถ้าเราไม่ได้เตรียมตัว ถ้าเรามัวแต่คิดว่าเอาไว้ก่อน เมื่อสิ่งนั้นใกล้เข้ามาเราก็จะกลัวและกังวลอย่างช่วยไม่ได้ เพราะจะทำอะไรก็ไม่ทันแล้ว

บางสิ่งยิ่งอยู่ไกล เรายิ่งไม่ค่อยเตรียมตัว เช่นการดูแลสุขภาพในวันนี้ เพื่อมีคุณภาพชีวิตที่ดีในวัยชรา แต่การมีสุขภาพที่ดีต้องใช้เวลาเป็นสิบปี ถ้าไม่เริ่มเตรียมตัวตั้งแต่วันนี้ก็ดูประมาทเกินไปหน่อย

หรือความกลัวตัวแม่อย่างความกลัวตาย น้อยคนนักที่จะสบตากับมันตรงๆ และคิดเตรียมตัวแต่เนิ่นๆ

ความชรานั้นยังพอกะเวลาได้ แต่ความตายนั้นเรากะเวลาไม่ได้เลย

ลองสำรวจตัวเองว่ามีความกลัวอะไรอยู่ และมีอะไรที่เราพอจะทำได้ตั้งแต่วันนี้

กลัวไม่สบาย กลัวตกงาน กลัวสูญเสียคนที่เรารัก

กับหลายสิ่งในชีวิต ถ้าเราเตรียมตัว เราจะกลัวน้อยลงครับ