ชีวิตคนเราควรมีอะไรให้เฝ้ารอ

เปิดปีใหม่มาได้เกือบเดือน หนึ่งคำถามที่ผมมักจะถามน้องในทีมก็คือ “ปีนี้มีแผนการจะทำอะไรบ้าง?”

บางคนบอกว่าจะไปเที่ยวไต้หวัน เที่ยวญี่ปุ่น ถ้าโบนัสดีหน่อยก็อาจไปยุโรป

บางคนวางแผนจะย้ายเข้าคอนโดกับแฟน บางคนเริ่มคิดเรื่องแต่งงาน

บางคนลงเรียนฝึกพูดภาษาอังกฤษ บางคนใกล้จะเรียนจบปริญญาโท

ฟังแล้วก็สบายใจและเอาใจช่วยน้องๆ ที่กำลังมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่ง

ผมเคยอ่านเจอเคล็ดลับของผู้บริหารท่านหนึ่ง ว่าตอนขึ้นปีใหม่ เขาจะวางแผนล่วงหน้าเลยว่าปีนี้จะไปเที่ยวไหนบ้าง เอาปฏิทินตั้งโต๊ะขึ้นมากาเอาไว้ จะกี่ทริปก็ว่ากันไป

จากนั้นจึงวางแผนเรื่องการทำงานว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้การไปเที่ยวในปีนี้ราบรื่นที่สุด

คนปกติจะเอาเวลาทำงานเป็นตัวตั้ง หยุดยาวเมื่อไหร่ค่อยจองโรงแรมไปเที่ยว

แต่ผู้บริหารท่านนี้ตั้งต้นด้วยแผนการท่องเที่ยวของตัวเองก่อน แล้วค่อยหาทางทำให้แผนนั้นเวิร์คด้วยการจัดตารางงานให้ดี

เขาบอกว่าเมื่อแผนการเที่ยวชัดเจน เขาก็จะมีอะไรให้ look forward to และทำให้มีกำลังใจทำงานและมีโฟกัส เพราะรู้ว่าเดี๋ยวอีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะได้ไปเที่ยวแล้ว

ผมเคยอ่านเจอใครบางคนเขียนไว้ขำๆ ว่า เราจะ productive ที่สุดช่วง 3 วันสุดท้ายก่อนที่เราจะลาไปเที่ยวยาวๆ

เพราะเราไม่อยากต้องทำงานช่วงเวลาที่เราเที่ยว เราก็เลยต้องเร่งเคลียร์งานของเราให้เสร็จและหาคนมาช่วยรับงานระหว่างที่เราไม่อยู่ เมื่อทำงานโดยมี deadline ที่ชัดเจนและเลื่อนไม่ได้ (วันที่ออกเดินทาง) เราก็เลยกลายเป็นคน super-productive ไปโดยปริยาย

ผมเข้าใจดีว่าบางคนก็ยังไม่ได้เป็นผู้บริหารและไปเที่ยวเยอะๆ ไม่ได้ขนาดนั้น แต่ละคนมีข้อจำกัดที่แตกต่างกันไป แต่เราสามารถเรียนรู้จากคนที่ก้าวหน้ากว่าเราและทำตามในสเกลที่เหมาะสมกับเราได้

ใครที่เคยไปเที่ยวสวนสนุกขนาดใหญ่ จะรู้ว่าเครื่องเล่นฮิตๆ ต้องต่อคิวนานมาก และคงอดคิดไม่ได้ว่าจะดีแค่ไหนถ้าเราสามารถเล่นเครื่องเล่นนั้นได้โดยไม่ต้องรอคิวเลย ซึ่งบัตร fast pass ก็เป็นคำตอบหนึ่งแต่มันก็แพงเอาการ

แต่เคยมีคนชี้ให้เห็นว่า การเข้าคิวก็เป็นส่วนหนึ่งของประสบการณ์ที่สวนสนุกอยากให้เรามีเช่นกัน

เพราะตอนที่เรารอคิวอยู่ แล้วเงยหน้ามองดูคนบนเครื่องเล่นกำลังกรีดร้องเสียงดังลั่นขณะที่ค้างอยู่ในท่าตีลังกาหรือร่วงหล่นลงมาจากที่สูง ใจเราก็เต้นตามไปด้วย

ยิ่งแถวสั้นลงเท่าไหร่ เสียงกรีดร้องยิ่งทำให้เราตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น แล้วเราก็จะจินตนาการไปล่วงหน้าว่ามันจะน่ากลัวขนาดไหน มันจะสนุกขนาดไหนกันนะ

เสียงกรีดร้องที่เราได้ยินตอนเข้าคิว ก็เหมือนกับออเดิร์ฟที่มาเรียกน้ำย่อยก่อนที่เมนคอร์สจะมาถึง

การเฝ้ารอที่ยาวนาน จึงเป็นตัวเพิ่มความเข้มข้นของประสบการณ์ได้เป็นอย่างดี

ลองคิดภาพดูว่าถ้าเราไปสวนสนุกในวันที่ไม่มีคนเลย ไม่ต้องเข้าคิวเลย จะเล่นเครื่องเล่นชิ้นไหนกี่รอบก็ได้ เราจะสนุกจริงหรือ

เพราะความสะดวกและความง่ายดายจนไร้แรงเสียดทานนั้นก็อาจบั่นทอนคุณค่าของประสบการณ์ได้เช่นกัน

ผมอยู่ในแวดวงสตาร์ตอัปมาหลายปี และรู้สึกว่ามีอะไรให้เฝ้ารอมาตลอด

เฝ้ารอโปรดักท์จะเปิดตัว เฝ้ารอที่จะมีผู้ใช้งานครบล้านคน เฝ้ารอที่จะได้เงินระดมทุน เฝ้ารอที่จะได้เป็น unicorn และตอนนี้คือการเฝ้ารอที่จะได้ IPO

แต่ละการเฝ้ารอคือหมุดหมายของการเดินทาง ไม่ต่างอะไรกับจุดเช็คพอยต์ในการวิ่งทางไกล

การเฝ้ารอในที่นี้จึงไม่ใช่การรอเฉยๆ แต่คือการออกวิ่งอย่างไม่ลดละ มันคือความเพียรในการกระทำเพื่อนำเราสู่สถานีต่อไป เหมือนคำพังเพยของชาวแอฟริกันที่ว่า “When you pray, move your feet.”

คนที่สนุกกับงานอาจเฝ้ารอวันจันทร์ (Thank God It’s Monday!) คนที่เหนื่อยกับงานอาจเฝ้ารอวันศุกร์ (TGIF)

คนที่ผลงานดีก็เฝ้ารอวันที่จะได้โบนัส คนที่จ่ายภาษีเกินก็เฝ้ารอวันที่จะได้เงินคืนจากสรรพากร

คนซื้อหวยก็เฝ้ารอวันที่ 1 หรือ 16 คนต่างจังหวัดที่เข้ามาทำงานในกรุงเทพก็เฝ้ารอวันที่จะได้กลับบ้านช่วงหยุดยาว

การเฝ้ารอทำให้เรามีชีวิตชีวา เพราะเมื่อใดก็ตามที่เรากำลังเฝ้ารออะไรบางอย่าง นั่นหมายความว่าเรากำลังมีความหวัง และความหวังในอนาคตที่ดีกว่าคือสิ่งที่ขับเคลื่อนมนุษย์มานานแสนนาน

ถ้าตอนนี้รู้สึกว่าชีวิตมันเหี่ยวเฉา อาจเป็นเพราะเราขาดอะไรให้เฝ้ารอ

นอกจากไม่มีอะไรให้เฝ้ารอแล้ว บางทีเรายังอยากวิ่งหนีสิ่งที่เรากำลังจะเจอด้วยซ้ำ

หากพบว่าตัวเองกำลังอยู่ในสภาพนี้และไม่อยากเป็นแบบนี้ไปตลอด ก็ควรลุกขึ้นมาทำอะไรบางอย่าง เช่นวางแผนไปเที่ยว ลงเรียนอะไรที่เราอยากเรียนมานาน หรือเริ่มโปรเจ็คเล็กๆ อย่างการซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอภายในบ้านหรือภายในร่างกาย

เมื่อตัวเองมีเรื่องให้เฝ้ารอและมีชีวิตชีวามากขึ้นตามสมควรแล้ว ก็ลองคิดถึงหน่วยที่ใหญ่กว่านี้

ครอบครัวเรามีอะไรให้เฝ้ารอรึเปล่า

บริษัทที่เราทำงานอยู่มีอะไรให้เฝ้ารอรึเปล่า

ชุมชนของเรามีอะไรให้เฝ้ารอรึเปล่า

ประเทศไทยมีอะไรให้เฝ้ารอรึเปล่า

ย้ำอีกครั้งว่า เฝ้ารอ = ความหวัง

แน่นอนว่ายิ่งหน่วยใหญ่ขึ้น ความสามารถที่คนตัวเล็กๆ อย่างเราจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ก็น้อยลง แต่ก็คงไม่ถึงกับเป็นศูนย์เสียทีเดียว

เพราะชีวิตคนเราควรมีอะไรให้เฝ้ารอเสมอครับ

anontawong.com/2023/01/28/something-to-anticipate