วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้

มีสามีภรรยาอยู่คู่หนึ่ง เพิ่งย้ายบ้านเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านแห่งใหม่

ในวันแรกที่ย้ายเข้าไปอยู่นั่นเอง อยู่ดีๆ ภรรยาก็ตกอกตกใจตะโกนเรียกสามี

“พี่ๆ มาดูนี่เร็ว ดูบ้านข้างๆ เราสิ ไม่รู้อยู่กันได้อย่างไร สกปรกมากๆ บ้านช่องไม่รู้จักเก็บจักกวาด คนอะไรไม่รู้สกปรกจริงๆ”

สามีก็พอมองไปยังบ้านหลังนั้นแล้วก็เงียบ มิได้พูดอะไร

วันที่สอง ภรรยาก็ตะโกนเรียกสามีด้วยน้ำเสียงตกใจอย่างเดิมอีก

“พี่ๆ มาดูนี่อีก ดูบ้างข้างๆ เราสิ ไม่รู้เขาใช้อะไรซักผ้า ทำไมผ้าบ้านเขาช่างสกปรกสิ้นดี ไม่มีความขาวสะอาดเลย”

สามีก็พอมองไปยังบ้านหลังนั้นแล้วก็เงียบ มิได้พูดอะไรเช่นเคย

วันที่สาม ภรรยาก็ตะโกนเรียกสามีเช่นเดิม แต่คราวนี้ตะโกนเสียงด้วยน้ำเสียงที่แสดงความตกใจเป็นอย่างยิ่ง

“พี่ๆ มาดูนี่เร็วเข้า เกิดเรื่องใหญ่แล้ว วันนี้บ้านข้างๆ ไม่รู้เขาไปทำอะไรมาบ้านเขาสะอาดมากๆ เลย ผ้าผ่อนต่างๆ ก็ขาวสะอาดไม่มีที่ติ ไม่รู้เขาไปจ้างใครมาทำหรือเปล่า”

สามีก็มองกลับมายังหน้าของภรรยาตนเองแล้วพูดว่า

“เขาไม่ได้ไปทำอะไรหรือจ้างใครมาทำความสะอาดอะไรหรอกน้องเอ๋ย แต่เมื่อเช้าพี่แค่เช็ดกระจกบ้านของเราเอง”

---

ขอบคุณนิทานจากเว็บ GotoKnow | ปภังกร: นิทานเรื่อง “กระจกใจ”