“ปรายฝน” ลูกสาวคนโตของผมกำลังอยู่ในวัย “ผลัดฟัน”

ฟันน้ำนมร่วงไปแล้วสามซี่ มีอีกสองซี่ที่กำลังโยกเยก

ถ้านอนคุยกันอยู่ดีๆ แล้วเค้าทำหน้าเหยเกขึ้นมา ก็มักจะเป็นเพราะฟันโยกนี่แหละ

แม้จะผ่านช่วงเวลานั้นมา 30 กว่าปีแล้ว แต่ผมก็ยังพอจำความรู้สึกของอาการฟันน้ำนมโยกได้

ช่วงแรกฟันจะขยับนิดหน่อย แล้วก็ค่อยโยกได้มากขึ้น กินของแข็งก็ต้องคอยระวังเพราะถ้ากัดไปโดนฟันที่โยกอยู่ก็จะเจ็บน่าดูจนน้ำตาไหล ช่วงท้ายๆ ฟันจะเริ่มหลุดออกมาเสียจนใช้ลิ้นหมุนฟันไปมาได้ และตอนที่มันถึงจุดแตกหัก จะด้วยการใช้ด้ายหรือมือดึงก็แล้วแต่ ฟันก็จะหลุดออกมาแบบเจ็บนิดเดียวจนแทบไม่รู้สึกตัว

ถ้าพล็อตกราฟโดยให้แกนนอนเป็นความโยกของฟัน แกนตั้งเป็นความเจ็บปวด ก็น่าจะได้กราฟระฆังคว่ำ คือเจ็บที่สุดตอนช่วงกลางที่ฟันโยกประมาณ 40-60% ก่อนหน้านั้นหรือหลังจากนั้นจะไม่เจ็บเท่าช่วงนี้แล้ว

ผมว่าหลายอย่างในชีวิตก็คล้ายกับฟันโยกนี่แหละ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรักหรือเรื่องการทำงาน

มันจะเจ็บสุดคือตอนที่เราอยู่ในช่วงเจียนอยู่เจียนไป ตอนที่ความรู้สึกมันสั่นคลอนแบกลับไม่ได้ไปไม่ถึง

แต่เมื่อรู้ว่าต้อง move on แน่ๆ พอถึงเวลาที่ “ฟันหลุด” จริงๆ มันจะไม่เจ็บอย่างที่เราคิด

แม้จะรู้สึกโหวงๆ อยู่บ้างเพราะของที่เคยอยู่กับเรามานานมันหายไป

แต่มันคือการเปิดทางให้ฟันใหม่ได้งอกขึ้นมาครับ