อันนี้คือสิ่งที่ผมสังเกตตัวเองในฐานะพ่อที่มีลูกสาววัย 5 ขวบกับลูกชายวัย 3 ขวบ

เวลาที่เจอผู้ใหญ่ แล้วลูกไม่ยอมยกมือไหว้

เวลาที่ออกไปกินข้าวข้างนอก แล้วเขาเล่นสนุกจนเลอะเทอะไปหมด

เวลาที่อยู่กับเด็กคนอื่น แล้วเขาไม่ยอมแบ่งของเล่นให้เพื่อน

เราโกรธเขาเพราะเขาทำผิด หรือเราโกรธเพราะเขาทำให้เราอาย?

อายเพราะกลัวคนจะมองเราว่าสอนลูกมาไม่ดี ถึงไม่ยกมือไหว้ ถึงทำเลอะเทอะ ถึงไม่แบ่งของเล่น

จริงๆ แล้วเราไม่ได้โกรธการกระทำของลูก เราโกรธตัวเองที่ควบคุมลูกไม่ได้ต่างหาก

ตัวกูของกูนั้นมันแยบยลและแฝงอยู่ในทุกที่ เราจึงกะเกณฑ์สิ่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา โดยลืมไปว่าขนาดตัวเองเรายังควบคุมไม่ได้เลย แค่จะเล่น social หรือดูทีวีให้น้อยลงเรายังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ดันอยากไปควบคุมคนอื่น พอทำไม่ได้ก็หงุดหงิด พร้อมสร้างสารเคมีที่เป็นพิษต่อร่างกายอีก

ผมเริ่มต้นจากเรื่องลูก แต่แท้จริงแล้วมันประยุกต์ใช้ได้กับทุกกับความสัมพันธ์ ทั้งเพื่อนร่วมงาน หัวหน้า เพื่อนสนิท หรือคนในครอบครัว

เตือนตัวเองว่าที่เราโกรธเพราะเราคาดหวังให้เขาเป็นไปดั่งใจ

เมื่อตระหนักว่านี่คือเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เราจะมองสถานการณ์และรับมือกับมันด้วยความเป็นกลางมากขึ้นครับ