เช้านี้ผมคิดไอเดียเรื่องเขียนบล็อกไม่ออก จึงนอนไถฟีด Quora ไปเรื่อยๆ เพื่อหาเรื่องที่น่าสนใจ

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง สุดท้ายก็คิดอะไรไม่ออกอยู่ดี

จริงๆ สุดสัปดาห์นี้ผมมีเรื่องต้องทำอีก 2-3 โปรเจ็ค คือเตรียมสไลด์สอนสัปดาห์หน้า, ร่าง course outline สำหรับ eLearning, และตรวจต้นฉบับหนังสือของพ่อ

แต่เมื่อเช้านี้ไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเดียว เพราะอยากเขียนบทความให้เรียบร้อยก่อน

เมื่อถึงเวลาเที่ยงกว่าแล้วก็ยังนึกเนื้อหาไม่ออก ผมเลยยอมแพ้และตัดสินใจว่างั้นทำสไลด์ก่อนแล้วกัน

ในขณะนั้นเอง ประโยคนี้ก็ลอยเข้ามาในหัว – อย่าปล่อยให้สิ่งที่เราทำไม่ได้มาหยุดสิ่งที่เราทำได้

หลายครั้งหลายคราที่เราติดหล่มกับเรื่องบางเรื่องจนไม่เป็นอันทำอะไร

เราจะสร้างข้อแม้ขึ้นมาในใจว่า ต้องทำ 1 ก่อน ถึงจะทำ 2 3 4 ได้

พอ 1 ไม่เกิด เราก็เลยพานไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วเราก็หงุดหงิดทั้งตัวเองและคนอื่น

สถานการณ์โควิดตอนนี้ นำพามาซึ่งข้อจำกัดหลายอย่าง อยากออกไปข้างนอกก็ทำไม่ได้ อยากจะขยับเนื้อขยับตัวก็ลำบากเหลือเกิน

แต่การหงุดหงิดไม่ได้ช่วยอะไร การเรียกร้องให้ 1 เกิดก่อนไม่ช่วยอะไร โดยเฉพาะถ้าเรื่องนั้นมันไม่ได้อยู่ในความควบคุมของเรา

สิ่งที่เราควรถามตัวเองก็คือ แม้ว่า 1 จะยังไม่เกิด เราจะยังพอทำอะไรได้อีกบ้าง สิ่งเหล่านั้นมันจำเป็นต้องทำทีหลัง 1 จริงหรือ

อย่าปล่อยให้ข้อแม้ที่เราสร้างขึ้นมาเองกลายเป็นข้ออ้างให้เราจมปลักอยู่กับที่

อย่าปล่อยให้สิ่งที่เราทำไม่ได้มาหยุดสิ่งที่เราทำได้ครับ