นี่คือความสองมาตรฐานที่เราเป็นกันแทบทุกคน

เวลาเราเห็นใครมาประชุมสาย เราจะคิดในใจว่าคนคนนี้น่าจะจัดการเวลาได้ไม่ดี หรือไม่ก็เป็นคนไม่เคารพเวลาของผู้อื่น ทั้งที่จริงๆ แล้วมันอาจจะมีเหตุผลและเหตุการณ์อีกร้อยแปดพันประการที่ทำให้เขามาสายก็ได้ (เช่นโดนนายใหญ่เรียกคุยด่วน)

ในทางกลับกัน ถ้าเราไปประชุมสาย มันไม่ใช่เพราะเราเป็นคนใช้ไม่ได้ แต่เพราะมีเหตุการณ์ที่จำเป็นหรือควบคุมไม่ได้มาบังคับ เราจะมีเหตุผลที่ดีไว้อธิบายการกระทำของเราเสมอ

เมื่อเราให้เหตุผลของความผิดพลาดไปที่ “ตัวตน” ของคนคนนั้น วิธีคิดแบบนี้มีชื่อเรียกทางจิตวิทยาว่า Fundamental Attribution Error คือไปโทษที่นิสัยแทนที่จะดูบริบทหรือสถานการณ์ที่เขาเพิ่งประสบมา

ไม่มีใครที่จะอธิบายเหตุผลของการกระทำตัวเองได้ทั้งหมด เราไม่ได้เป็นเขาเราจะรู้อะไร

สิ่งที่เราทำได้ คือมีเมตตาให้มาก ผ่อนปรนกับคนอื่น และดูกันยาวๆ ครับ