ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ตราบใดที่เรายังมีชีวิต ความเจ็บปวดทั้งทางกายและใจก็จะแวะเวียนมาหาเราอยู่เรื่อยๆ

ความเจ็บปวดยังนำมาซึ่งความเติบโตอีกด้วย

เมื่อเราวิดพื้น ทำแพลงค์ หรือยกเวท เราจะสร้างความเจ็บปวดให้กับกล้ามเนื้อ อาจถึงขั้นไฟเบอร์ในกล้ามเนื้อบางส่วนฉีกขาดด้วยซ้ำไป แต่ร่างกายนั้นมีกลไกในการ overcompensate หรือการ “ชดเชยเผื่อ” ซึ่งนำไปสู่การซ่อมแซมตัวเองที่ทำให้กล้ามเนื้อเหล่านั้นกลับมาแข็งแรงยิ่งกว่าเดิม

ความเจ็บปวดทางใจก็เช่นกัน เมื่อพรากจากของที่รัก หรือต้องประสบกับสิ่งไม่ชอบ เราจะเจ็บปวด เราจะไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องมาเจอแบบนี้

แต่กล้ามเนื้อทางใจนั้นมันไม่ได้ overcompensate เหมือนกล้ามเนื้อทางกายเสมอไป อาจต้องเจอความเจ็บปวดซ้ำๆ จนกว่าเราจะเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา

เมื่อนั้นกล้ามเนื้อใจเราจะแข็งแรงขึ้น และทรมานกับความเจ็บปวดเหล่านั้นได้สั้นลง

ความเจ็บปวดมาก่อนความเข้าใจเสมอ

ถ้าเรากำลังเจ็บปวดอยู่ ให้บอกตัวเองว่าความเข้าใจกำลังจะตามมาในอีกไม่ช้านะครับ

—–

ขอบคุณประกายความคิดจากหนังสือ ปาฏิหาริย์แห่งความเงียบ โดย พศิน อินทรวงศ์