ถามตัวเองก่อนว่าที่มีอยู่เราดูแลดีพอแล้วรึยัง
เมื่อโลกนำพาทางเลือกมาให้เรามากมาย หนึ่งในทักษะที่สำคัญมากคือการรู้จักปฏิเสธ
เพราะเวลาเรามีจำกัด แต่ความต้องการของเรามีไม่จำกัด
ผมตบไหล่ให้ตัวเองเบาๆ ที่ช่วง “ปิดโควิด” ผมแข็งใจไม่ติดเน็ตฟลิกซ์ ทั้งๆ ที่เห็นพี่ๆ น้องๆ เล่าแล้วก็อยากดูด้วยจะแย่
แต่ถ้าดูเน็ตฟลิกซ์ นั่นหมายความว่าผมจะมีเวลาทำอย่างอื่นน้อยลง
ผมยังรู้สึกว่าใช้เวลากับลูกน้อยเกินไป อ่านหนังสือน้อยไป อยู่กับไอเดียลึกๆ ได้สั้นเกินไป เขียนบทความได้น้อยเกินไป
ผมกำลังคิดว่า การที่เรามุ่งเติมสิ่งใหม่ๆ เข้ามาในชีวิต อาจเป็นการปกปิดอย่างหนึ่ง
ปกปิดสิ่งที่เรายังทำได้ไม่ดี ปกปิดความทุกข์ในใจลึกๆ ด้วยการเบนความสนใจไปหาสิ่งใหม่ๆ แล้วหวังว่ามันจะนำมาซึ่งความสุขความพอใจยิ่งกว่านี้ แต่กลับกลายเป็นว่านอกจากเหนื่อยกว่าเดิมแล้วความสุขก็ไม่ได้สูงขึ้นอย่างที่คิด
เพราะถ้าเราเอาแต่เพิ่ม “สิ่งดีๆ” เข้ามาในชีวิต สุดท้ายมันจะไปเบียดบัง “สิ่งที่ดีที่สุด” เข้าจนได้
การเติมนั้นง่าย การตัดนั้นยาก
แต่เติมแล้วตัวหนัก ตัดแล้วตัวเบานะครับ
ใครที่แวะเวียนไปร้านหนังสือ ฝากอุดหนุน “ช้างกูอยู่ไหน” ปกส้มๆ ด้วยนะครับ 🙂
