ถามตัวเองก่อนว่าที่มีอยู่เราดูแลดีพอแล้วรึยัง

เมื่อโลกนำพาทางเลือกมาให้เรามากมาย หนึ่งในทักษะที่สำคัญมากคือการรู้จักปฏิเสธ

เพราะเวลาเรามีจำกัด แต่ความต้องการของเรามีไม่จำกัด

ผมตบไหล่ให้ตัวเองเบาๆ ที่ช่วง “ปิดโควิด” ผมแข็งใจไม่ติดเน็ตฟลิกซ์ ทั้งๆ ที่เห็นพี่ๆ น้องๆ เล่าแล้วก็อยากดูด้วยจะแย่

แต่ถ้าดูเน็ตฟลิกซ์ นั่นหมายความว่าผมจะมีเวลาทำอย่างอื่นน้อยลง

ผมยังรู้สึกว่าใช้เวลากับลูกน้อยเกินไป อ่านหนังสือน้อยไป อยู่กับไอเดียลึกๆ ได้สั้นเกินไป เขียนบทความได้น้อยเกินไป

ผมกำลังคิดว่า การที่เรามุ่งเติมสิ่งใหม่ๆ เข้ามาในชีวิต อาจเป็นการปกปิดอย่างหนึ่ง

ปกปิดสิ่งที่เรายังทำได้ไม่ดี ปกปิดความทุกข์ในใจลึกๆ ด้วยการเบนความสนใจไปหาสิ่งใหม่ๆ แล้วหวังว่ามันจะนำมาซึ่งความสุขความพอใจยิ่งกว่านี้ แต่กลับกลายเป็นว่านอกจากเหนื่อยกว่าเดิมแล้วความสุขก็ไม่ได้สูงขึ้นอย่างที่คิด

เพราะถ้าเราเอาแต่เพิ่ม “สิ่งดีๆ” เข้ามาในชีวิต สุดท้ายมันจะไปเบียดบัง “สิ่งที่ดีที่สุด” เข้าจนได้

การเติมนั้นง่าย การตัดนั้นยาก

แต่เติมแล้วตัวหนัก ตัดแล้วตัวเบานะครับ

---

ใครที่แวะเวียนไปร้านหนังสือ ฝากอุดหนุน “ช้างกูอยู่ไหน” ปกส้มๆ ด้วยนะครับ 🙂