ศุกร์ที่แล้วฟังนิทานภรรยาผู้รักษาคำพูดไปแล้ว  วันนี้มาฟังเรื่องของสามีบ้างนะครับ

สมศรีเป็นคน “เยอะ” มาแต่ไหนแต่ไร สมศักดิ์ หนุ่มใหญ่วิศวกรผู้เป็นสามีก็เอือมระอาแต่ก็ชินซะแล้ว

วันหนึ่งสมศรีมีเหตุให้ต้องเดินทางไปทำงานต่างประเทศสองสัปดาห์ เธอจะโทรมาหาสมศักดิ์ทุกวันเพื่อเล่าเรื่องราวและถามโน่นถามนี่

ช่วงหนึ่งในบทสนทนา

“แล้วน้องแมวของชั้นเป็นยังไงบ้าง?”

“อ้อ มันตายแล้วล่ะ” สมศักดิ์ตอบ

“อะไรนะ!? ไม่ๆๆ!! คุณพูดอย่างนี้ได้ไง ไม่เห็นอกเห็นใจชั้นบ้างเลย”

“…ก็มันตายแล้วจริงๆ นี่ จะให้ทำยังไง”

“แต่คุณก็ค่อยๆ เล่าก็ได้นี่หน่า มาบอกกันอย่างนี้ชั้นรับไม่ทันรู้มั้ย”

“เอ่อ…แล้วจะให้เล่ายังไงเหรอ”

“เมื่อวานนี้คุณก็อาจจะเล่าว่า เจ้านวลมันเดินเล่นอยู่บนหลังคา ส่วนวันนี้คุณก็ค่อยเล่าวันนี้มันพลัดตกลงมาขาหัก พรุ่งนี้คุณค่อยเล่าว่าอาการมันแย่ลง แล้วมะรืนนี้คุณค่อยบอกว่ามันจากไปแล้วอย่างสงบ เล่าแบบนี้ชั้นจะได้มีเวลาทำใจหน่อย”

“โอเค…เข้าใจละ”

“เฮ่อคุณนี่ อยู่ด้วยกันมาตั้งนานยังไม่รู้ใจชั้นอีก ว่าแต่ว่าแม่ชั้นสบายดีมั้ย?”

“แม่คุณเดินเล่นอยู่บนหลังคาน่ะ”