ตอนนี้ “ใกล้รุ่ง” ลูกชายของผมอายุสองขวบกว่าแล้ว

ใกล้รุ่งก็เหมือนเด็กทั่วไปคือห่วงกิน เห็นอะไรก็อยากกินไปเสียหมด

แต่นิสัยอย่างหนึ่งที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่คือพอเคี้ยวได้สักพัก เขาจะคายทิ้ง จากนั้นก็จะหยิบอาหารแบบเดิมนี่แหละมาเคี้ยวใหม่ ก่อนจะคายทิ้งอีกรอบ

ดูเค้าน่าจะสนุกกับการเคี้ยวและได้ลิ้มลองรสชาติ แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่ยอมกลืนมัน ผู้ใหญ่อย่างผมก็รู้สึกเสียของ ต้องคอยปรามว่าถ้าเคี้ยวเล่นๆ อย่างนี้จะไม่ให้กินแล้วนะ

ผมว่าผู้ใหญ่อย่างเราก็เป็นโรคเคี้ยวแล้วไม่กลืนกันเยอะนะครับ

เพราะนี่คือช่วงเวลาที่เรามีอะไรให้ลองให้เลือกมากกว่าที่เคยเป็นมา เน็ตฟลิกซ์ก็น่าดู IF ก็น่าลอง ดริปกาแฟก็อินเทรนด์ ไอโฟนใหม่ก็น่าซื้อ สิ่งล่อตาล่อใจมีมากมายเหลือคณานับ

แต่เมื่อเราอยากลองไปเสียทุกอย่าง เราจึงกลายเป็นผู้ใหญ่สมาธิสั้น เห็นอะไรน่าสนใจก็พุ่งเข้าหา แต่ไม่ทันจะได้ประโยชน์จากมันเราก็ผละไปลองสิ่งอื่นอีกแล้ว

เหมือนเด็กที่เคี้ยวอาหารแต่ไม่ยอมกลืน ได้ความอร่อยแต่ไม่ได้รับสารอาหารใดๆ

ใช่ ชีวิตคือการทดลอง ใช่ ชีวิตควรกล้าทำสิ่งใหม่ๆ แต่ชีวิตก็ควรเรียนรู้ที่จะช้าลงและใช้เวลากับสิ่งที่มีคุณค่าและเก็บเกี่ยวจากมันให้เต็มที่ด้วย

เคี้ยวแล้วกลืนถึงจะเติบโตได้ดีครับ

—–

IF = Intermittent Fasting อดอาหารเพื่อให้หัวสมองโล่ง เป็นเทรนด์ Silicon Valley ในปีที่ผ่านมา

“Elephant in the Room ช้างกูอยู่ไหน” หนังสือเล่มใหม่ของผมที่ว่าด้วยการค้นหาสิ่งที่สำคัญกับเราอย่างแท้จริง มีขายที่นายอินทร์ ซีเอ็ด B2S และ Kinokuniya แล้วนะครับ อ่านรายละเอียดได้ที่ bit.ly/eitrfacebook และอ่านรีวิวได้ที่นี่ครับ markpeak.net/elephant-in-the-room