เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว สมัยผมยังเรียนมัธยมอยู่ที่นิวซีแลนด์และผู้คนยังไม่มีอินเตอร์เน็ตใช้ วิธีเดียวที่จะได้คุยกับพ่อแม่คือโทรศัพท์ทางไกล ซึ่งค่าโทร.นาทีละหลายสิบบาท
เมื่อไม่มี Facebook ไม่มี LINE คุยโทรศัพท์ก็ไม่ได้เห็นหน้าแถมคุยได้ไม่บ่อย การจะเกิดอาการ home sick คิดถึงบ้านจึงเกิดได้ง่ายกว่าสมัยนี้
ผมจะได้กลับเมืองไทยกลางเดือนธันวาคม ถ้าตอนนี้เป็นเดือนพฤศจิกายน ผมต้องรออีกตั้ง 1 เดือนหรืออีกตั้ง 30 วันกว่าจะได้กลับบ้าน ซึ่ง 1 เดือนสำหรับวัยรุ่นนั้นเป็นเวลาที่ยาวนานมาก
แต่ผมก็พบเคล็ดลับ ว่าถ้าเรานับว่าเหลืออีกแค่ 4 สัปดาห์ก็จะได้กลับบ้าน มันก็จะรู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย
1 เดือนรู้สึกนาน 30 วันก็รู้สึกนาน แต่ 4 สัปดาห์กลับรู้สึกว่าไม่นาน เพราะสัปดาห์นึงผ่านไปเร็วจะตาย
แค่เปลี่ยนวิธีนับ ความรู้สึกก็เปลี่ยน
—–
ใครๆ ก็รู้ว่าพระจันทร์เต็มดวงนั้นงดงาม
แต่จะมีซักกี่คนตั้งใจมองพระจันทร์คืนวันเพ็ญ
เพราะมันเกิดขึ้นเป็นประจำ เราเลยไม่ค่อยใส่ใจกับมันมากนัก วันนี้ไม่เห็น เดี๋ยววันหน้ามันก็เต็มดวงอีกอยู่ดี
แต่สำหรับคนวัยกลางคนอย่างผม ที่น่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกซัก 40 ปี ผมจะมีโอกาสได้เห็นพระจันทร์เต็มดวงอีกแค่ 480 ครั้งเท่านั้น
และสำหรับคนที่อยู่ในวัยเกษียณ โอกาสที่จะได้เห็นพระจันทร์เต็มดวงอาจน้อยกว่า 100 ครั้งด้วยซ้ำไป
—–
คนไทยทุกคนน่าจะผูกพันกับวันลอยกระทง
ในวัยเด็ก เราเคยได้ออกไปลอยกระทงกันทั้งนั้น ได้เล่นดอกไม้ไฟ ได้เห็นผู้คนมากมาย บ้างก็มาเป็นคู่ บ้างก็มาเป็นครอบครัว
พอเราโตขึ้น เราก็เริ่มห่างเหินวันลอยกระทงไปเรื่อยๆ งานยุ่งบ้างล่ะ ขี้เกียจบ้างล่ะ ติดละครบ้างล่ะ ฯลฯ
รูปประกอบบทความนี้ผมถ่ายที่ระเบียงบ้านก่อนจะมานั่งเขียนบทความ ขณะนี้เป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม ผมกำลังรอแฟนกลับมาจากที่ทำงาน เพื่อจะพาลูกสาววัย 3 ขวบออกไปลอยกระทงครั้งแรกในชีวิต
ลูกสาวของผมยังมีโอกาสลอยกระทงอีก 70 ครั้ง
ส่วนผมกับแฟน จะมีโอกาสลอยกระทงอีกแค่ 40 ครั้งเท่านั้น
ครับ เมื่อเราเปลี่ยนวิธีนับ ความรู้สึกเราก็จะเปลี่ยน ความคิดก็อาจเปลี่ยน และการกระทำก็อาจเปลี่ยน
แทนที่จะนับว่า พ่อกับแม่เราน่าจะอยู่ได้อีกซัก 10-20 ปี ลองนับดูใหม่ว่าเราจะได้กินข้าวกับพ่อแม่แบบพร้อมหน้าพร้อมตาอีกกี่มื้อ หรือเราจะได้พาท่านไปเที่ยวอีกกี่หน
เมื่อเปลี่ยนวิธีนับ จะรู้ว่าเราไม่ได้มีเวลาเหลือมากอย่างที่คิด
อ่านบทความตอนนี้จบแล้ว ลองออกไปมองดูพระจันทร์วันเพ็ญเดือนสิบสองดูนะครับ
มันสวยมากเลยทีเดียว
Anontawong's Musings 