เวลาผมกลับถึงบ้าน ผมจะเอาคอมกับมือถือไว้นอกห้อง

เพราะรู้ตัวว่าถ้าเอามือถือเข้าห้อง ยังไงๆ ผมก็ต้องหยิบมันขึ้นมาเล่นแน่ๆ

การบังคับใจไม่ให้เล่นมือถือที่เห็นอยู่ตรงหน้า ยากกว่าการไม่เล่นมือถือที่อยู่นอกห้องเป็นร้อยเท่า

ตอนนี้ปรายฝน ลูกสาวคนโตอายุสองขวบครึ่งแล้ว เริ่มพูดเก่งแล้ว และเริ่มติดพี่เลี้ยงมากกว่าพ่อกับแม่แล้ว ถ้าเวลาตอนค่ำที่มีอยู่น้อยนิดผมยังแบ่งไปเล่นมือถืออีก ผมก็เกรงว่าลูกจะรู้สึกว่าเราเห็นมือถือสำคัญกว่าเขา

ลูกเป็นสิ่งมีชีวิตที่โตไวมาก เขายังตัวเล็กพอให้เรากอดให้เราอุ้มได้อีกไม่นาน ดังนั้นใช้เวลากับเขาให้เยอะๆ นะครับ

---

หาซื้อหนังสือ Thank God It’s Monday ขอบคุณโลกนี้ที่มีงานประจำ ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 3 ได้ที่ Zombie Books RCA, ร้านหนังสือเดินทาง ถ.พระสุเมรุ, ซีเอ็ด นายอินทร์ B2S ศูนย์หนังสือจุฬา คิโนะคุนิยะ เอเชียบุ๊คส์  และร้านหนังสือทั่วไปครับ

ผมมีทฤษฎีอย่างหนึ่งว่า คนที่กลับบ้านดึกเป็นประจำ ตอบอีเมลไม่เคยทัน เสาร์อาทิตย์ก็ยังทำงานจนไม่มีเวลาดูแลตัวเองเลย เขาคนนั้นกำลังหลบอะไรบางอย่างอยู่

กลับบ้านดึก เพราะไม่มีความสุขตอนอยู่บ้าน

ตอบเมลไม่เคยทัน เพราะไม่สามารถจัดการอีเมลให้เป็น Inbox Zero ได้

เสาร์อาทิตย์ก็ยังทำงาน เพราะไม่มีงานอดิเรกหรือไม่มีสังคมให้ไปใช้เวลาด้วย

เมื่องานกลายเป็นตัวตน อัตลักษณ์ และแหล่งความสุขเพียงอย่างเดียวของเขา เขาจึงยึดงานไว้แน่นจน “ไม่มีเวลา” ทำอย่างอื่น

ผมเชื่อว่าชีวิตเราไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อนั่งอยู่หน้าจอคอมตลอดเวลา เราไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อเก็บเงินและซื้อของเล่นให้ได้มากที่สุด เราเป็นส่วนหนึ่งของระบบทุนนิยมก็จริงแต่เราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันอย่างชาญฉลาดและมี EQ ด้วย

เราทำงานไปเพื่ออะไร? นี่คือคำถามที่ต้องคิดให้จงหนัก ไม่อย่างนั้นเราจะใช้ชีวิตอย่างขาดสมดุลย์ และอะไรก็ตามที่ขาดสมดุลย์ซักวันมันก็ต้องล้มครืน

ที่สำคัญ การล้มครืนนั้นมันเกิดจากเราทำตัวเราเองแท้ๆ ไม่อาจโทษใครได้เลย

ใครก็ตามที่กำลังหลบซ่อนภายใต้ข้ออ้างว่า “ฉันยุ่ง” อาจต้องใช้ความกล้าเพิ่มขึ้นอีกซักนิด

กล้าที่จะหยุด กล้าที่จะคุยกับคนใกล้ตัว กล้าที่จะถามว่าเราต้องการอะไรกันแน่ เรามาอยู่ที่นี่เพื่ออะไรกันแน่

ถามตัวเองบ่อยๆ และขอให้ได้คำตอบรางๆ ในเร็ววัน

เพราะเวลาในวัยผู้ใหญ่นั้นหมุนเร็วเกินกว่าที่เราจะใช้มันอย่างไร้สติครับ

วิธีหนึ่งที่จะลดความกังวลใจในชีวิตประจำวันได้ คือตัดสินใจเรื่องๆ หนึ่งแค่ครั้งเดียว

มาร์ค ซักเคอร์เบิร์ก ตัดสินใจเพียงครั้งเดียวว่าเขาจะใส่เสื้อยืดสีเทาไปทำงานทุกวัน แล้วก็ทำอย่างนี้มาหลายปี

Seth Godin บล็อกเกอร์ที่เขียนบล็อกมาแล้วเจ็ดพันกว่าบทความก็กินอาหารเช้าอยู่เมนูเดียวคือสมูทตี้ที่ทำจากนมอัลมอนด์+ผงโปรตีน+กล้วย+พลัมแห้ง+วอลนัท

เมื่อประมาณสามปีที่แล้ว ผมก็ตัดสินใจว่าจะเขียนบล็อกทุกวัน ตลอดพันกว่าวันที่ผ่านมาผมจึงไม่ต้องถามตัวเองอีกเลยว่า “วันนี้จะเขียนบล็อกดีมั้ย”

แน่นอน ชีวิตย่อมต้องการสีสัน แต่การใส่เสื้อยืดสีเทาทุกวันก็ไม่ได้แปลว่าชีวิตของมาร์คจะไม่มีสีสันซักหน่อยจริงมั้ย?

ถ้าเราสามารถตัดสินใจเรื่องส่วนใหญ่แค่ครั้งเดียวและใช้มันไปตลอดได้ ในแต่ละวันเราก็จะเหลือเวลาและพลังสมองมากขึ้นในการทำเรื่องสร้างสรรค์อื่นๆ ครับ

คนขีดเขาอาจตายไปนานแล้วก็ได้นะ

ตายในที่นี่ อาจหมายถึงตายไปจริงๆ หรือตายจากองค์กรที่เราอยู่

ตอนที่เขาขีดเส้นนี้ มันอาจจะเมคเซ้นส์ด้วยเหตุผลต่างๆ นาๆ

แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า บริบทเปลี่ยนไป เครื่องไม้เครื่องมือเปลี่ยนไป องค์กรเปลี่ยนไป เส้นนี้อาจจะไม่เมคเซ้นส์แล้วก็ได้

ถ้าองค์กรไหนมีพนักงานชอบพูดว่า “มันก็ต้องเป็นอย่างนี้แหละ เพราะมันเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว” อนาคตขององค์กรนั้นอาจจะไม่สดใสเท่าไหร่นัก เพราะมันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าพนักงานในองค์กรเก่งแต่เรื่องการทำตามคำสั่ง แต่คิดอะไรเองไม่ค่อยได้

วิธีแก้คือต้องตั้งคำถามบ่อยๆ ว่างานนี้ยังต้องทำอยู่รึเปล่า กฎนี้ยังจำเป็นอยู่มั้ย มันทำให้เราดูแลพนักงานหรือดูแลลูกค้าได้ดีขึ้นจริงเหรอ

และคนที่ต้องถามคำถามพวกนี้บ่อยสุดคือผู้บริหาร เพราะถ้าผู้บริหารยังยึดติดอยู่กับสิ่งเดิมๆ ก็อย่าหวังว่าลูกน้องจะกล้าตั้งคำถามกับสิ่งเหล่านั้น

เส้นนี้ที่คนขีดเอาไว้ คนขีดอาจตายไปนานแล้ว

แต่ถ้าเรายังอยากอยู่กันต่อ ต้องรีวิวเส้นเหล่านี้บ่อยๆ ครับ

เท่าที่ผมสังเกตมา คนที่ประสบความสำเร็จไม่ใช่คนที่รู้ว่าอะไรคือคำตอบที่ถูกต้องสำหรับเรื่องราวต่างๆ ในชีวิต

เขาไม่ได้ IQ สูงไปกว่าเรา เข้าถึงสื่อได้มากกว่าเรา หรือมีต้นทุนทางการเงินมากไปกว่าเราซักเท่าไหร่นัก

สองอย่างที่เขาทำแต่เราไม่ค่อยได้ทำกันคือ

1.คิดแล้วลงมือทำ
2.ถ้าทำพลาด ก็ยอมรับและปรับเปลี่ยน

คนส่วนใหญ่จะติดตั้งแต่ข้อแรกแล้ว คือเอาแต่คิดแล้วก็ไม่ได้ลงมือทำเพราะต้องรอให้พร้อมหรือรอให้หลายๆ อย่างเป็นใจก่อน

แต่เราไม่เคยพร้อมและโลกก็ไม่เคยเป็นใจ

จริงๆ แล้ว เราต้องลงมือทำไปก่อน โลกถึงค่อยๆ เป็นใจ และเราถึงจะค่อยๆ พร้อมขึ้นมา

พอผ่านขั้นตอนแรกมาแล้ว ก็มีไม่น้อยที่มาติดอยู่ขั้นตอนที่สอง

คือพลาดแล้วไม่เปลี่ยน

พลาดในที่นี้อาจจะพลาดโดยไม่รู้ตัวก็ได้ เพราะไม่เคยวัดผลหรือสำรวจจริงๆ จังๆ ว่าที่เราทำอยู่นี้มันดีแล้วหรือยัง ยังปรับปรุงตรงไหนได้มั้ย

พอไม่สำรวจ จึงก้มหน้าก้มตาดั้นด้นทำไป สปีดในความก้าวหน้าจึงช้ากว่าที่ควรจะเป็น

หรือแม้บางทีจะรู้ตัวว่าพลาด ก็ยังไม่ยอมเปลี่ยน จะด้วยกลัวเสียหน้า หรือเสียดายแรงที่ลงไปเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เรียกว่า sunk cost

พอพลาดแล้วไม่ยอมเปลี่ยน จึงเสียโอกาสที่จะทำให้มันดีขึ้น มันก็เลยไม่ประสบความสำเร็จซักที

คิดแล้วลงมือทำ ทำพลาดแล้วเปลี่ยน ถ้าทำสองข้อนี้ได้ ความสำเร็จก็คงอยู่ไม่ไกลครับ