ไม่ใช่ยอดไลค์

ไม่ใช่ยอดวิว

ไม่ใช่ยอดคอมเม้นท์

และไม่ใช่ยอดแชร์

KPI ที่สำคัญที่สุดของคนเขียนบล็อกคือคำถามที่ว่า “ถ้าเราหยุดเขียน จะมีคนคิดถึงเรารึเปล่า?” – “Would they miss me if I was gone?”*

เพราะถ้าคำตอบคือ “ใช่” แสดงว่างานเขียนของเรามีประโยชน์และมีคนรออ่าน แถมมันยังมีเอกลักษณ์ในแบบที่บล็อกเกอร์คนอื่นๆ ไม่สามารถทดแทนกันได้ด้วย

อาจจะมีคนแย้งว่า KPI ที่ดีมันควรจะเป็นตัวเลขไม่ใช่เหรอ เพราะมันวัดผลได้ ตรงไปตรงมา ไม่มีความลำเอียง

แต่นั่นแหละคือกับดัก

เพราะพอเรายึดติดกับตัวเลขมากเกินไป เราก็จะหลงลืม “เป้าหมายที่แท้จริง”

KPI นั้นเป็นเพียง “ตัวสะท้อน” แต่เป้าหมายที่แท้จริงนั้นไม่มีตัวเลขเข้ามาเกี่ยวข้องเลย

ผมลงมือเขียนบล็อก ไม่ใช่เพื่อจะได้มียอดฟอโลเวอร์หนึ่งแสนคน (แต่ถ้าได้ก็ดี!) แต่เพราะว่าอยากจะแชร์มุมมองใหม่ๆ ให้ใครก็ตามที่อาจเอามันไปใช้ประโยชน์ได้

จริงอยู่ KPI อย่างยอดไลค์ยอดแชร์ หรือยอดรายได้มันก็วัดง่ายดี

แต่เพียงเพราะว่าตัวเลขตัวนึงมันวัดง่าย ไม่ได้แปลว่ามันเป็นตัววัดที่ดีที่สุดซะหน่อย

“Would they miss me if I was gone?”

ถ้าเราไม่อยู่แล้วเขาจะคิดถึงเรารึเปล่า?

KPI นี้ใช้ได้มากกว่าการเขียนบล็อกนะครับ

อาจจะใช้วัดก็ได้ว่าเราเป็นวงดนตรีที่ดีหรือไม่

เราเป็นบริษัที่ดีรึเปล่า

เราเป็นหัวหน้าที่ดีหรือไม่

เราเป็นคนที่ใช้ได้หรือเปล่า

—–

* ขอบคุณ KPI จาก Seth Godin บล็อกเกอร์ต้นแบบของผม (แกเขียนบล็อกวันละตอนมาสิบกว่าปีแล้ว) http://sethgodin.typepad.com/

ขอบคุณคุณผู้อ่านที่อุดหนุนหนังสือเล่มแรกของผม “Thank God It’s Monday ขอบคุณโลกนี้ที่มีงานประจำ” จนตอนนี้ติด Top 10 หนังสือขายดีหมวดจิตวิทยาของซีเอ็ดครับ (https://goo.gl/e326HZ)  หากใครยังไม่ได้จับจอง ยังสามารถหาซื้อได้ที่ซีเอ็ด นายอินทร์ คิโนะคุนิยะ เอเชียบุุ๊คส์ บีทูเอส ศูนย์หนังสือจุฬาครับ หรือสั่งตรงกับผมก็ได้ครับ อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่นี่ครับ  bit.ly/tgimannounce