พวกเราส่วนใหญ่เชื่อว่าตัวเองเป็นคนดี

เราจึงไม่ตะขิดตะขวงใจที่จะด่านักการเมืองโกงชาติ ดาราขี้วีน หรืออลัชชีที่หลอกลวงญาติโยม

แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่า การที่เราเชื่อว่าตัวเองเป็นคนดีนั้น เป็นเพราะว่าเราเป็นคนดีจริงๆ หรือเป็นเพราะเราไม่เคยมีโอกาสได้ทำเลวจริงๆ ?

ถ้าวันใดวันหนึ่ง ผมได้จับพลัดจับผลูไปเป็นรัฐมนตรี ผมอาจจะโกงมโหฬารกว่ารัฐมนตรีคนใดในประวัติศาสตร์ก็ได้

หรือถ้าผมได้เป็นคนดังมีชื่อเสียง ผมอาจจะเอาแต่ใจ ไม่แคร์สื่อ หรือใช้มันเพื่อประโยชน์ส่วนตนก็ได้

ในวันที่เราเป็นคนธรรมดา กิเลสในตัวเรามันก็ยังตัวเล็กๆ ที่ยังเหนียมๆ อยู่หลังฉาก นานๆ จะโผล่ขึ้นมาซักที

แต่ในวันที่เรากลายเป็น “คนสำคัญ” กิเลสตัวเดิมที่แฝงอยู่ก็อาจจะเติบโต และไม่เคอะเขินที่จะออกมาแสดงนำหน้าเวที

ถ้าเราไม่อยากเป็นคนสำคัญที่ถูกชาวบ้านด่า เราก็ต้องเป็นคนธรรมดาที่กิเลสบางเบาให้ได้เสียก่อน

ตั้งต้นจากการไม่คิดว่าตัวเองเลอเลิศกว่าคนอื่น

และคอยมองเห็นกิเลสบ่อยๆ เวลาที่มันปรากฎตัว

เช่นเวลาที่เรากำลังคิดดูถูกคนบางคน หรือคิดเปรียบเทียบว่าเราดีกว่าเขาในแง่ใดแง่หนึ่ง

เพราะถ้าสังเกตตัวเองดีๆ จะรู้ว่าเรานั้นคอยเปรียบเทียบและตัดสินคนอื่นตลอดเวลา

ไม่ว่าจะจากเสื้อผ้าที่เขาใส่ รถที่เขาขับ สำเนียงที่เขาพูด และทัศนคติที่เขามี

ไม่ใช่เรื่องผิดบาปที่จะเกิดความรู้สึกเหล่านี้ เพราะเราเคยชินกับมันมานาน

ถ้าจะผิดก็ผิดตรงที่เรามองไม่เห็น “ตัวร้ายในตัวเรา” และหลงคิดว่าตัวเองวิเศษกว่าคนอื่นนี่แหละ

ท่านผู้รู้บอกว่า หน้าที่ของเราคือรู้เท่าทันและเห็นตัวร้ายบ่อยๆ ไม่จำเป็นต้องไปต่อสู้ เพราะเดี๋ยวมันก็หมดแรงไปเองอยู่แล้ว

แต่ถ้าเราประมาท ไม่เคยเห็นความคิดแย่ๆ ของตัวเองเลย ตัวร้ายในตัวเราก็จะเติบใหญ่และอาจสร้างปัญหามากมายในวันที่เรามีโอกาสได้ทำเลวจริงๆ

ไม่นิ่งนอนใจ และเฝ้าระวังตัวร้ายเสียแต่วันนี้

จะได้ไม่โตไปเป็น “ผู้ใหญ่” ที่เราเองเคยรังเกียจครับ

---

อ่านตอนใหม่ๆ ได้ทุกวันที่ Facebook Page Anontawong’s Musings (ที่ปุ่มไลค์จะมี drop down menu ให้เลือกได้ว่าอยากจะให้มี notifications หรืออยากเห็นโพสต์จากเพจนี้อยู่ต้นๆ ฟีดรึเปล่าครับ)

อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่ https://anontawong.com/archives/

ดาวน์โหลดอีบุ๊ค “เกิดใหม่”

ขอบคุณภาพจาก Pixabay.com