วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

หญิงชราชาวอินเดียสามคนเป็นเพื่อนกัน

ทั้งสามอาศัยอยู่ในชนบท

ต่างคนต่างกำลังแบกฟืนกองใหญ่กลับบ้าน

ตอนนั้นเป็นเวลาบ่ายโมงตรง พระอาทิตย์แผดเผาเสียจนคุณป้าทั้งสามเหงื่อโทรมตัว เมื่อเจอต้นไม้ใหญ่จึงนั่งพักเอาแรง

เด็กชายคนหนึ่งเดินผ่านมา

หญิงชราคนแรกพูดด้วยความภูมิใจว่า “คนนั้นลูกชายชั้นเอง เรียนเก่งมาก สอบได้ที่หนึ่งตลอดเลย” เด็กหนุ่มโบกมือทักทายคุณป้าทั้งสามแล้วก็เดินจากไป

สักพักเด็กผู้ชายร่างกายสูงใหญ่เกินวัยก็เดินผ่านมา

หญิงชราคนที่สองพูดด้วยความภูมิใจว่า “คนนั้นลูกชายชั้นเอง เล่นกีฬาเก่งมาก ได้เหรียญทองตลอดเลย” เด็กหนุ่มโบกมือทักทายคุณป้าทั้งสามแล้วก็เดินจากไป

สักพักเด็กชายผอมกะหร่องอีกคนหนึ่งก็เดินผ่านมา เด็กคนนี้ขากะเผลกเพราะเป็นโปลิโอตั้งแต่เกิด

หญิงชราคนแรกและคนที่สองยิ้มเยาะ หันไปถามหญิงชราคนที่สามว่า “นั่นน่ะลูกชายเธอไม่ใช่เหรอ?”

เด็กชายคนนั้นเดินเข้ามาหาคุณป้าทั้งสามแล้วยกมือไหว้ เอากระติกน้ำออกมาจากเป้ แล้วเทน้ำเย็นชื่นใจยื่นให้หญิงชราคนที่สาม

เธอจิบน้ำ ลูบหัวเด็กคนนั้น แล้วหันไปยิ้มให้กับเพื่อนทั้งสอง

“ใช่จ๊ะ คนนี้ลูกชายชั้นเอง”

—–

อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่ https://anontawong.com/archives/

อ่านตอนใหม่ๆ ได้ทุกวันที่ Facebook Page Anontawong’s Musings (ที่ปุ่มไลค์จะมี drop down menu ให้เลือกได้ว่าอยากจะให้มี notifications หรืออยากเห็นโพสต์จากเพจนี้อยู่ต้นๆ ฟีดรึเปล่าครับ)

ดาวน์โหลดอีบุ๊ค “เกิดใหม่”

—–

ขอบคุณนิทานจาก Quora: Gurmeet Heera’s answer to What are some nice, beautiful stories?

ขอบคุณภาพจาก Pixabay.com