วันนี้วันศุกร์ มาฟังนิทานกันนะครับ

เป็นนิทานที่ผมได้ยินครั้งแรกตอนที่ Edward de Bono มาบรรยายที่เอเชี่ยนยูเมื่อประมาณ 14 ปีที่แล้ว แต่เพิ่งมานึกขึ้นได้ตอนอ่านโพสต์คล้ายๆ กันใน Quora ครับ

ขอเล่าด้วยสำนวนตัวเองนะครับ

เรื่องนี้เกิดขึ้นที่เมืองเล็กๆ เมืองหนึ่งในประเทศออสเตรเลีย

จิมมี่เป็นเด็กวัยห้าขวบที่มักจะโดนเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเรียกให้มาคุยด้วยแล้วให้ค่าขนมอยู่เสมอ โดยให้เลือกระหว่างเหรียญหนึ่งดอลล่าร์และเหรียญสองดอลล่าร์

ที่ออสเตรเลียนั้นเหรียญ 2 ดอลล่าร์จะมีขนาดเล็กกว่าเหรียญ 1 ดอลล่าร์ (ตามรูปด้านบน)

จะโดนเรียกกี่ที จิมมี่ก็เลือกเหรียญใหญ่เสมอ และเด็กวัยรุ่นก็จะมองหน้ากันแล้วหัวเราะในความไร้เดียงสาของเด็ก

วันหนึ่งเด็กวัยรุ่นกลุ่มนี้เรียกหญิงสาวข้างบ้านมาดูด้วย

“พี่คอยดูนะ เดี๋ยวจิมมี่มันก็เลือกเหรียญ 1 ดอลล่าร์อีก”

ว่าแล้ววัยรุ่นก็เรียกจิมมี่มาคุยด้วยนิดหน่อย และเสนอค่าขนมด้วยวิธีเดิม แล้วจิมมี่ก็เลือกเหรียญ 1 ดอลล่าร์อีกจริงๆ

พอจิมมี่เดินพ้นสายตาไป เด็กวัยรุ่นก็หันมาบอกหญิงสาวว่า “เห็นมั้ยพี่ เจ้าจิมมี่นี่มันโคตรซื่อบื้อเลย”

หญิงสาวเดินจากมาด้วยความไม่สบายใจเท่าไหร่ เผอิญเห็นจิมมี่ที่เพิ่งเดินออกจากร้านสะดวกซื้อพร้อมไอติมในมือ (สงสัยจิมมี่เอาเงินที่เพิ่งได้ไปซื้อมา) จึงถามจิมมี่ว่า

“จิมมี่จ๊ะ หนูรู้มั้ยว่าจริงๆ แล้วเหรียญอันที่เล็กกว่านี่มันมีค่ามากกว่าเหรียญใหญ่อีกนะ”

“อ๋อ ผมรู้อยู่แล้วครับ” จิมมี่ตอบ

หญิงสาวงงเล็กน้อย “แล้วทำไมเธอถึงเลือกเหรียญ 1 ดอลล่าร์ทุกทีเลยล่ะ?”

“ถ้าผมเลือกเหรียญ 2 ดอลล่าร์ คราวหน้าเค้าก็ไม่เรียกผมแล้วสิครับ”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า?

—–

ขอบคุณเรื่องจาก Quora และ Edward De Bono 

ขอบคุณภาพจาก Quora

อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่ https://anontawong.com/archives/

อ่านตอนใหม่ๆ ได้ทุกวันที่ Facebook Page Anontawong’s Musings (ถ้ากด Get Notifications ใต้ปุ่ม Like หรือเลือก Show First ใต้ปุ่ม Following ก็จะไม่พลาดตอนใหม่ครับ)

ดาวน์โหลดอีบุ๊ค “เกิดใหม่”