“โลกนี้ไม่มีคนไม่ดี มีแต่คนดี กับคนที่ยังเรียนรู้ไม่พอ”
– ฐิตินาถ ณ พัทลุง

—–

ผมชอบประโยคนี้ของคุณฐิตินาถ หรือครูอ้อย ผู้เขียนหนังสือเข็มทิศชีวิตมาก

คนที่แนะนำให้ผมอ่านหนังสือเล่มนี้ก็คือเพื่อนที่ชื่อไก่ (คนเดียวกับที่เล่านิทานช้างน้อยให้ฟัง และถามว่าทำไมเราต้องพักร้อนนี่แหละ) โดยหัวหน้าเขาเป็นคนที่แนะนำมาอีกที

ผมอ่านหนังสือเข็มทิศชีวิตเกือบครบทุกเล่ม แต่ต้องบอกตามตรงว่ามีแค่เล่มหนึ่งกับเล่มสองเท่านั้นที่ผมชอบ

ประโยคข้างบนนี้ถ้าจำไม่ผิดผมว่าน่าจะมาจากเล่มที่สองครับ

—–

เคยอ่านบทความหนึ่งของคุณประภาส ชลศรานนท์ ซึ่งเล่าถึงพวกพฤติกรรมการดูละครของนักโทษในเรือนจำ

นักโทษส่วนใหญ่เชียร์พระเอกหรือนางเอกทั้งนั้น ไม่มีใครเชียร์ตัวโกงเลย

ดูย้อนแย้งมั้ยครับที่ “ตัวร้าย” ในโลกแห่งความจริง กลับเข้าข้าง “ตัวดี” ในโลกเสมือน

นั่นเพราะว่าไม่มีใครคิดว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีหรอก

ไปถามคุณทักษิณก็ได้ว่าคิดว่าตัวเองเป็นคนเลวหรือเปล่า

อย่ากระนั้นเลย ถ้ามีคนถามคำถามนี้กับฮิตเลอร์ เขาก็คงยืนยันว่าสิ่งที่เขาคิดเขาทำมันมีเหตุผลและถูกต้องชอบธรรมแล้ว

ผมไม่เชื่อว่าจะมีใครตื่นเช้าขึ้นมา แล้วถามตัวเองว่า “เอ…วันนี้เราจะออกไปทำอะไรให้ใครเดือดร้อนดีนะ?”

พวกแก๊งเด็กซิ่งเด็กแว้น คงไม่ได้อยากจะป่วนเมืองอะไร เขาเพียงแต่สนุกกับการไปบิดมอเตอร์ไซค์กับเพื่อนๆ

นักการเมืองที่ยักยอกภาษี ก็อาจจะไม่ได้มองว่ามันเป็นการ “โกงชาติโกงแผ่นดิน” แต่มองว่าเป็นเรื่องปกติ เพราะเขาต้องดูแลคนเยอะ และ ใครๆ ก็ต้องทำ ถ้ามาอยู่ในสถานะอย่างเขา

โจรใต้อาจจะไม่ได้มองว่ากำลังทำบาปอะไร เขาอาจจะเชื่อว่าได้ไปสวรรค์ด้วยซ้ำหากเขาช่วยให้ “ภารกิจ” สำเร็จ

ครับ ผมเชื่อว่าใครๆ ก็อยากเป็น “คนดี” กันทั้งนั้น

ที่เรายังเป็นคน “ไม่ดี” อยู่ ก็เพราะว่าเรายังเรียนรู้ไม่พอ

เรียนรู้เรื่องอะไรบ้าง?

• เราไม่สามารถทำร้ายคนอื่นโดยที่ไม่ทำร้ายตัวเองไปด้วย
• ไม่มีความจำเป็นอันใดที่จะต้องแก่งแย่ง
• การที่ “ใครๆ ก็ทำ” ไม่ได้สร้างความชอบธรรมให้เราทำสิ่งนั้นด้วย
• การมีความสุขกับการมีเงินเป็นคนละเรื่องกัน
• ความทุกข์กับตัวเราก็เป็นคนละส่วนกัน
• “ตัวเรา” ไม่มี ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเบียดเบียนคนอื่นเพื่อตัวเองหรือแม้กระทั่งคนที่ “เรา” รัก

แต่ละข้อนี่ผมแค่เข้าใจแบบตื้นๆ นะครับ แค่พูดตามทฤษฎี แต่ตัวเองก็ยังทำไม่ได้หรอก

—–

โลกนี้ไม่มีคนไม่ดี มีแต่คนดี กับคนที่ยังเรียนรู้ไม่พอ

ผมชอบประโยคนี้เพราะว่ามันช่วยให้เรามองโลกอย่างมีความหวัง

ว่าวันหนึ่ง หากพวกเรา “เข้าใจ” ในสิ่งที่เป็นแก่นสารสาระอย่างแท้จริง

Utopia หรือดินแดนพระศรีอาริย์ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันเกินไปก็ได้