ช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมาผมครุ่นคิดเรื่องนี้เป็นพิเศษ

ว่าเราสามารถเป็นคนที่ทำอะไรรวดเร็วโดยไม่เร่งรีบได้มั้ย

เร็วกับรีบต่างกันยังไง?

ผมคิดว่าเร็วเป็นอากัปกิริยาภายนอก ส่วนรีบมันคือสภาวะภายใน

หากเราสามารถเป็นคนที่เร็วแต่ไม่รีบได้ เราก็จะเป็นคนใจเย็นที่ทำงานเร็วเหมือนที่คุณพศิน อินทรวงค์เคยกล่าวไว้

ในทางกลับกัน เราสามารถเป็นคนที่ช้าแต่ไม่เฉื่อยได้มั้ย?

สำหรับคนหัดวิ่งใหม่ๆ เรามักจะได้ยินคำสอนว่า ให้เราวิ่งช้าๆ ไปก่อน พอเราวิ่งช้าได้มากพอมันจะเร็วขึ้นเอง – go slow to go fast

ในโลกที่หมุนเร็ว ความช้ามีคุณค่าและที่ทางของมันอยู่ มันช่วยให้เราทำอะไรด้วยการมีสติ ไม่หุนหันมีปฏิกิริยา (react) กับสิ่งเร้าที่เกิดขึ้นภายนอก ไม่ใจร้อนอยากถึงเป้าหมายโดยไว

ส่วนความเฉื่อยนั้นคือสภาวะภายใน เป็นความรู้สึกหนืดๆ ติดๆ ขัดๆ ทำอะไรได้ไม่ค่อยสะดวกทั้งกายและใจ

ถ้าเราเป็นคนที่ช้าแต่ไม่เฉื่อย เราน่าจะทำสิ่งสำคัญสำเร็จได้โดยไม่ต้องทิ้งความรอบคอบ

หากเราสามารถเร็วแต่ไม่รีบและช้าแต่ไม่เฉื่อยได้จนเป็นปกติ ผมเชื่อว่าสุดท้ายช้ากับเร็วจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน และช่วยให้เราลื่นไหลไปกับชีวิตที่แปรเปลี่ยนไปตามบริบทได้เป็นอย่างดีครับ